Αν δει κανείς τη μεγάλη, πλανητική, εικόνα των τελευταίων αρκετών εβδομάδων, αλλά και την πυκνή επικαιρότητα των τελευταίων ημερών, καταλήγει αβίαστα σε ένα συμπέρασμα: μετά από την καταστροφική και αλλοπρόσαλλη θητεία του Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο, η Αμερική επέστρεψε. Επέστρεψε στον ρόλο της χώρας που κρατά τα ηνία του σύγχρονου κόσμου, επανέκαμψε στα «καθήκοντα» να κινεί τον τροχό της Ιστορίας. Και το ενδιαφέρον είναι ότι, ως τώρα τουλάχιστον, προσπαθεί να γυρίσει επί τα βελτίω τον τροχό της Ιστορίας και όχι σπέρνοντας χάος, όπως έχει κάνει πολλές φορές στο παρελθόν.
Κορυφαίο και πλέον πρόσφατο παράδειγμα είναι η ιστορική συμφωνία των υπουργών Οικονομικών των G7 για ελάχιστο φορολογικό συντελεστή 15% στα κέρδη των πολυεθνικών. Σε αυτή την ιστορική τομή συμφώνησαν οι υπουργοί Οικονομικών των 7 μεγαλύτερων οικονομιών του πλανήτη (ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία, Ιαπωνία, Ιταλία και Καναδάς) αλλά η πρωτοβουλία ανήκει στην υπουργό Οικονομικών των ΗΠΑ, Τζάνετ Γέλεν. Όταν η συμφωνία τεθεί σε ισχύ, οι πολυεθνικές θα πρέπει να πληρώνουν στη χώρα βάσης τους τη διαφορά του φόρου ως το 15% και, ως εκ τούτου, η δαιτήρηση μικρότερων φορολογικών συντελεστών δε θα έχει για καμία χώρα κανένα νόημα.
Βεβαίως, ώσπου να γίνει η ιστορική συμφωνία ένας νέος, παγκοσμίως σεβαστός κανόνας, πρέπει να κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι. Όμως, επί προεδρίας Μπάιντεν οι ΗΠΑ αποδεικνύουν για πολλοστή φορά πως όταν η πολιτική αναλαμβάνει τα ηνία των πρωτοβουλιών, τότε η οικονομία ακολουθεί και υποτάσσεται: δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι η συμφωνία των G7 είναι τόσο δίκαιη, ώστε οι μεγαλύτεροι κολοσσοί ανά τον κόσμο, (Google, Facebook, Apple) δεν τόλμησαν να μην υιοθετήσουν θετική στάση…
Πέραν, όμως, της εν λόγω συμφωνίας, ο πρόεδρος Μπάιντεν έχει δώσει αρκετά δείγματα αφενός πως θέλει να αποκαταστήσει την παγκόσμια ισορροπία που είχε διαταραχθεί από τον προκάτοχό του, αφετέρου να ενισχύσει εκ νέου τον ρόλο της πολιτικής έναντι των οικονομικών συμφερόντων –ουδείς, ξεχνά, άλλωστε, την πρότασή του για άρση των πνευματικών δικαιωμάτων στις πατέντες των εμβολίων, που τάραξε τα νερά.
Υπό αυτό το πρίσμα, λοιπόν, θα πρέπει εφεξής να ερμηνεύεται κάθε κίνηση της Αμερικής: ο Τζο Μπάιντεν είναι ένας «κανονικός» πρόεδρος που, μάλιστα, ενδιαφέρεται να μην είναι ένας «διαχειριστής», αλλά να αφήσει το δικό του αποτύπωμα στην Ιστορία. Μένει, τώρα, να φανεί τί θα σημάνει αυτό την ερχόμενη Παρασκευή, που ο Μπάιντεν θα αφιχθεί στην Κορνουάλη για τη Σύνοδο Κορυφής των G7 και αμέσως μετά θα δώσει το παρών στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ: εκεί που θα συναντηθεί με τον ρώσο πρόεδρο Πούτιν, με τον τούρκο πρόεδρο Ερντογάν και ίσως και με τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ως ο αρχηγός μίας υπερδύναμης που επέστρεψε στον ρόλο της και που διεκδικεί όχι μόνο την αποκατάσταση της παγκόσμιας ισορροπίας, αλλά ενδεχομένως και τη διαμόρφωση μίας νέας.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ
