Η μεγάλη στιγμή για την ΕΔΑ, ήταν η ανάδειξη της σε αξιωματική αντιπολίτευση, στις εκλογές του Μαϊου 1958.
Το ποιοτικό αυτό άλμα, διευκολύνθηκε ασφαλώς από την εικόνα αποσύνθεσης του κεντρώου χώρου, αλλά αποτελούσε ταυτόχρονα και δικαίωση μιας πολύχρονης προσπάθειας, σε εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες. Επιβράβευε την επιμονή της φωτισμένης ηγετικής της ομάδας, ενάντια και σε δογματικές αντιλήψεις στο εσωτερικό της, σε μια πολιτική ανοιγμάτων προς τις ευρύτερες προοδευτικές δυνάμεις και συμμαχιών, που αποτυπώνονταν και στη σύνθεση των ψηφοδελτίων της. Αυτή η πρακτική διεύρυνε τα όρια της επιρροής της ΕΔΑ, τόσο στο πεδίο των επώνυμων προσωπικοτήτων, του ευρύτερου κεντροαριστερού χώρου, αλλά και στους απλούς πολίτες.
Γι` αυτό και, παρά το γεγονός ότι αυτό το ποιοτικό άλμα δεν είχε συνέχεια, καθώς και το ασφυκτικό πολιτικό περιβάλλον της εποχής δεν άφηνε περιθώρια, αλλά επέτρεψε στο μέχρι τότε «αποσυνάγωγο» κόμμα, να αποκτήσει διαύλους επικοινωνίας, που έφταναν μέχρι και την επίσημη και πιο παραδοσιακή ή και συντηρητική ηγεσία του Κέντρου.
Η εκλογική επιτυχία της ΕΔΑ άλλωστε αποτέλεσε και τον εμβρυουλκό για την αφύπνιση των κεντρώων δυνάμεων. Ετσι προέκυψε το σχήμα της Ενωσης Κέντρου. Παρά τη βιαστική συγκρότηση, την ετερόκλητη σύνθεση και τις εύθραυστες εσωτερικές ισορροπίες, η Ενωση Κέντρου, υπό τη δυναμική ηγεσία του Γεωργίου Παπανδρέου, κατάφερε να αναδειχθεί σε πόλο συσπείρωσης ευρύτερων δημοκρατικών-προοδευτικών δυνάμεων, που προσέβλεπαν στο σχήμα ως το φορέα που θα έθετε τέρμα στη μονοκρατορία της δεξιάς και θα άνοιγε το δρόμο, για μια άλλη πορεία, για τη χώρα. Είναι ενδεικτική η κίνηση που δημιούργησε ο Λευτέρης Αποστόλου, παλιό ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ και με πρωταγωνιστικό ρόλο στην ίδρυση του ΕΑΜ. Στην κίνηση αυτή προσχώρησαν παλιοί σύντροφοι του, που συμμερίζονταν τη διαφωνία με το δογματικό «σεχταρισμό» της ηγεσίας του ΚΚΕ. Η εν λόγω κίνηση στήριξε κριτικά το εγχείρημα της Ενωσης Κέντρου και στην περίοδο της σύντομης διακυβέρνησης της, ακόμη και όταν είχαν διαφωνίες για επιμέρους επιλογές ή υπαναχωρήσεις εκείνης της κυβέρνησης.
Το ίδιο πνεύμα διακατείχε και την ηγεσία της ΕΔΑ, που έβλεπε τη δημιουργία της Ενωσης Κέντρου και την προοπτική ανάδειξης της στην εξουσία, ως τη μοναδική εφικτή δυνατότητα προοδευτικών εξελίξεων στη χώρα. Γι` αυτό και στήριξε αυτή την προοπτική με «αλτρουϊσμό» θα λέγαμε, αφού αποδεχόταν την οικειοθελή μείωση της δικής της εκλογικής της δύναμης, με την απόσυρση των υποψηφίων της, από «άγονες» για εκείνη εκλογικές περιφέρειες. Από περιφέρειες, δηλαδή, στις οποίες οι υποψήφιοι της δεν είχαν πιθανότητα εκλογής. Εστω κι έτσι, όμως, η συνολική εκλογική της δύναμη μειωνόταν, υπέρ της Ενωσης Κέντρου.
