Σπάνια εμφάνιση «διαβολόψαρου» σε ρηχά νερά

Για πρώτη φορά, μια ομάδα βιολόγων θαλασσίων οργανισμών στην Τενερίφη, κατέγραψε σε βίντεο τη σπάνια εμφάνιση ενός «διαβολόψαρου» στο φως της ημέρας, στην επιφάνεια της θάλασσας και σε περιοχή κοντά στην ακτή.

Το απροσδόκητη «συνάντηση» έγινε στις 26 Ιανουαρίου 2025, και μάλιστα σε απόσταση μόλις δύο χιλιομέτρων από την ακτή. Το συγκεκριμένο είδος, γνωστό και ως «abyssal anglerfish» ή «Melanocetus johnsonii», κατοικεί στην άβυσσο των θαλασσών, σε βάθη από 200 έως 2.000 μέτρα.

Χρησιμοποιεί τη βιοφωτεινότητα του για να προσελκύει τη λεία του, κάτι που το καθιστά εξαιρετικά δύσκολο να παρατηρηθεί.

Μέχρι τώρα, οποιαδήποτε καταγραφή του διαβολόψαρου περιορίζεται σε ελάχιστες εικόνες, συνήθως από νεκρά δείγματα ή καταγραφές από υποβρύχια όργανα σε απομακρυσμένα θαλάσσια περιβάλλοντα.Η νέα αυτή ανακάλυψη έγινε τυχαία από την τοπική μη κυβερνητική οργάνωση Condrik-Tenerife κατά την επιστροφή τους από μια αποστολή μελέτης καρχαριών. Η θαλάσσια βιολόγος Laia Valor παρατήρησε ένα ασυνήθιστο μαύρο αντικείμενο στην επιφάνεια της θάλασσας και, πλησιάζοντας, συνειδητοποίησε ότι επρόκειτο για το «μαύρο ψάρι του διαβόλου».

Η ομάδα πέρασε αρκετές ώρες παρατηρώντας το σπάνιο ψάρι, το οποίο ήταν ήδη τραυματισμένο και επιβίωσε μόνο για λίγες ώρες μετά την ανακάλυψή του. Ο φωτογράφος θαλάσσιας άγριας ζωής David Jara κατέγραψε το περιστατικό και δημοσίευσε εικόνες που δείχνουν το ψάρι να «αναδύεται από τα βάθη» κολυμπώντας κατακόρυφα.

Η ΜΚΟ ανέφερε στο Instagram: «Ένα θρυλικό ψάρι που λίγοι άνθρωποι θα έχουν την τιμή να παρατηρήσουν ζωντανό. Ο λόγος για την παρουσία του σε τόσο ρηχά νερά είναι αβέβαιος. Μπορεί να οφείλεται σε ασθένεια, σε αλλαγές στα ρεύματα, σε διαφυγή από κάποιον θηρευτή κ.ά.»

Το διαβολόψαρο είναι γνωστό ότι ζει σε τροπικά και εύκρατα νερά του Ατλαντικού, Ινδικού και Ειρηνικού Ωκεανού, ενώ ένα είδος του εντοπίζεται και στη Θάλασσα Ρος στην Ανταρκτική. Η χαρακτηριστική του εμφάνιση περιλαμβάνει αιχμηρά δόντα με έντονες ακανόνιστες άκρες, κάτι που το καθιστά τρομακτικό, αλλά είναι απολύτως ακίνδυνο για τους ανθρώπους.

Στην οικογένεια του συγκεκριμένου ψαριού υπάρχουν έξι είδη, με το πρώτο να ανακαλύπτεται το 1863 από τον Βρετανό φυσιοδίφη James Yates Johnson, κοντά στη Μαδέρα. Το όνομα «Melanocetus» προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις «μελανός» (μαύρος) και «κήτος» (μεγάλο θαλάσσιο πλάσμα), αναφερόμενο στο έντονο μαύρο χρώμα του ψαριού, το οποίο εκτείνεται και στο εσωτερικό του στόματός του.

Σε βάθη που το φως του ήλιου δεν φτάνει ποτέ, η βιοφωτεινότητα του ψαριού λειτουργεί ως δόλωμα που προσελκύει τη λεία του, όπως μικρότερα ψάρια και αρθρόποδα.

Ωστόσο, το έντονα διαστελλόμενο στομάχι του επιτρέπει να καταπίνει λεία μεγαλύτερη από το ίδιο το σώμα του.