Του
Σταύρου Ξηντάρα
Σε ένα θέατρο κόσμημα, ευρωπαικών προδιαγραφών, που με τόσο κόπο δημιούργησε η Ελένη Ερήμου, παρουσιάζεται μια έξοχη παράσταση. Ο λόγος για «RABBIT HOLE», το βραβευμένο με Πούλιτζερ έργο του Ντέιβιντ Λίντσεϊ-Αμπέρ, που παίζεται με μεγάλη επιτυχία στο θέατρο «ΕΛΕΡ», σκηνοθετημένη με μαεστρία από τον Βαγγέλη Λυμπερόπουλο.
Ο Ντέιβιντ Λίντσεϊ-Αμπέρ κατάφερε με τρομερή επιδεξιότητα να γράψει ένα θεατρικό έργο που δεν αποτελεί μόνο παρέκκλιση από τα τετριμμένα αλλά και μία αποκάλυψη – μια έντονα συναισθηματική σπουδή πάνω στον πόνο, συνοδευμένη από έξυπνο χιούμορ, οξυδέρκεια, συμπόνια και ειλικρίνεια που πονάει.
Πρόκειται για ένα συγκλονιστικό, βαθιά συγκινητικό έργο, το οποίο ακροβατεί μοναδικά ανάμεσα στο κωμικό και το δραματικό στοιχείο. Ένα ζευγάρι προσπαθεί να σταθεί όρθιο, σ’ έναν κόσμο που έχασε την ισορροπία του, στη σκιά μιας μεγάλης απώλειας. Θα καταφέρει να επιβιώσει, ίσως και να ελπίσει ξανά;
Το στόρι έχει ως εξης: Ο τέλειος κόσμος της Μπέκα και του Χάρι γκρεμίζεται, όταν ο γιός τους Ντάνι σκοτώνεται σε τροχαίο. Οκτώ μήνες μετά το ατύχημα, το ζευγάρι προσπαθεί να διαχειριστεί την θλίψη του, ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Η Μπέκα προσπαθεί να επαναπροσδιορίσει την ύπαρξή της στη σουρεαλιστική ατμόσφαιρα που φτιάχνουν η μητέρα και η αδελφή της… Την ίδια στιγμή ο Χάρι βρίσκει ανακούφιση σε δραστηριότητες μακριά από την οικογένεια, ενώ η Μπέκα προσεγγίζει κρυφά τον έφηβο που ήταν υπαίτιος για το ατύχημα που άλλαξε τα πάντα. Και ενώ όλα δείχνουν ότι απομακρύνονται, οι δυο τους συνεχίζουν να προσπαθούν, ελίσσονται ο ένας γύρω από τον άλλον, όσο καλύτερα μπορούν προκειμένου να βρουν τον δρόμο τους για ένα μέλλον που κρύβει ευκαιρίες για χαμόγελο και χαρά. Το ταξίδι τους είναι μια οικεία ματιά, σε δυο ανθρώπους που μαθαίνουν να ξαναπλησιάζουν ο ένας τον άλλο, μέσα σε έναν κόσμο που έχει χάσει την ισορροπία του.
Όλοι οι ηθοποιοί της παράστασης, η Ευαγγελία Ανδρεαδάκη, ο Νίκος Γεωργάκης, η Εύη Δόβελου, η Έλενα Παπαβασιλείου, και ο Πολύκαρπος Φιλιππίδης κεντάνε στην κυριολεξία τους ρόλους της. Η Kontra news ξεχώρισε την ηθοποιό που κρατά τον απαιτητικό ρόλο της μητέρας, την Έλενα Παπαβασιλείου. Την συναντήσαμε και μας μίλησε μεταξύ άλλων για τον πόνο της απώλειας, την πίστη στο Θεό, τον θάνατο, την αδικία που κυριαρχεί στον πλανήτη, ακόμα και … για τα παράλληλα σύμπαντα.
«Το Rabbit Hole είναι ένα πολύ ευαίσθητο έργο, σκιαγραφεί μια τραγωδία – και τις συνέπειες αυτής – με απόλυτη ειλικρίνεια, αλλά και χιούμορ, χωρίς ίχνος συναισθηματισμού. Οι διάλογοι, ανθρώπινοι και καθημερινοί, συλλαμβάνουν με εντυπωσιακό τρόπο την αμηχανία και τον πόνο του έλλογου ανθρώπου μπροστά σε μια αδιανόητη κατάσταση – και, τέλος, την ικανότητά του για επιβίωση ή ακόμα και για ελπίδα.», λέει η Έλενα Παπαβασιλείου.
-Υποδύεστε την μητέρα. Μια μητέρα διαφορετική, με τραυματισμένη ψυχή, που όλα έχουν αποδομηθεί γύρω της μετά το θάνατο του μικρού παιδιού της. Φαντάζομαι μετά το τέλος της παράστασης πόση ώρα θα χρειάζεστε μετά από αυτόν τον άκρως απαιτητικό και πολυκύμαντο ρόλο για να επανέλθετε. Μιλήστε μας λίγο πώς νιώθετε κατά τη διάρκεια της παράστασης όσο και μετά.
«Μετά την παράσταση είναι τόσο ζεστό το χειροκρότημα και η αποδοχή του κοινού που επανέρχεται το χαμόγελο το οποίο δεν λείπει και στη διάρκεια της παράστασης, όσο κι αν ακούγεται αντιφατικό ως προς το θέμα της. Από τη στιγμή που το έργο τελειώνει, οφείλεις να επανέλθεις στο παρόν. Ερμηνεύεις έναν ρόλο στη σκηνή και ακολουθεί ο ρόλος της ζωής σου που σε επαναφέρει. Στη διάρκεια της παράστασης είμαι παρούσα, ακούω τον συμπαίκτη μου, πορεύομαι με όσα εργαλεία μού δίνει το κείμενο και με καθοδηγεί ο σκηνοθέτης. Για να δουλέψεις κάθε ρόλο χρειάζεται πολλή αγάπη, αφοσίωση, μελέτη, αναφορές, ερεθίσματα, εικόνες και βαθιά ενδοσκόπηση.
Ο ρόλος της Becca αποτελεί ρόλο ζωής για μένα. Έχει μια μεγάλη διαδρομή – στην κυριολεξία – αφού ταξίδεψε από το Los Angeles μέχρι την Αθήνα και μετά από αρκετές περιπέτειες. Στη σχολή που φοιτούσα στην Αμερική το 2010, οι καθηγητές μου πρότειναν τον ρόλο της Becca και με την ευκαιρία αυτή έμαθα και το έργο, Rabbit Hole.
Δεν είμαι μητέρα και δεν θυμάμαι να είχα τόσο έντονη την επιθυμία ώστε να γίνω.»
-Το θέμα της απώλειας αγαπημένων μας ανθρώπων ταλανίζει τους πάντες. Εσείς πως το διαχειρίζεστε;
«Και θα εξακολουθεί να ταλανίζει τους πάντες. Δεν συμφιλιώνεσαι ποτέ με την απώλεια. Και ενός κατοικίδιου την απώλεια που μου πήρε καιρό να ξεπεράσω. Συνεχίζεις αλλά είναι εκεί, υπάρχει. «Το κουβαλάς, σαν μια πέτρα στην τσέπη σου. Νιώθεις το βάρος της και κάποια στιγμή το ξεχνάς. Αλλά αν βάλεις το χέρι στην τσέπη, είναι εκεί» για να αποκαλύψω και μερικά από τα υπέροχα λόγια του κειμένου μας. Βίωσα την απώλεια των γονιών μου, με διαφορά ενός χρόνου – ο μπαμπάς από τη μαμά – και διαλύθηκα. Και μετά ήρθε η Becca και με λύτρωσε, με ανακούφισε. Έβγαλα όλο τον σπαραγμό του παιδιού ενώ επεξεργαζόμουν τη μητέρα. Ο πόνος δεν φεύγει. Ποτέ. Πορεύεσαι μαζί του.»
-Ο Μπέκετ έχει πει ότι η μάνα μας, μας γεννά πάνω από τον τάφο μας. Κι όμως, ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι το τέλος θα έρθει με μαθηματική ακρίβεια, όταν αυτό συμβεί, σχεδόν πάντα, το αντιμετωπίζουμε, σαν να μην το ξέραμε. Ποια είναι η δική σας άποψη γι’ αυτό;
«Μα δεν το ξέρουμε. Ακόμα κι όταν μας προϊδεάζουν. Σε περιπτώσεις ανίατης ασθένειας, είτε αφορά παιδί, νέο, μεσήλικα, υπερήλικα, δεν νταραβερίζεσαι με τον θάνατο. Δεν κυριαρχεί η λογική, δεν σκέφτεσαι το τέλος. Συγκρούεται επώδυνα η αγάπη και η ανάγκη για την αιώνια συνύπαρξη με τους αγαπημένους σου, με το τέλος και τη σκληρή αλήθεια.»
-Το έργο θίγει μεταξύ άλλων για τα παράλληλα σύμπαντα. Εσείς θα θέλατε να ισχύει μια τέτοια θεωρία;
«Ω ναι, πολύ! Πόσες φορές έχω «συνομιλήσει» μαζί με τους γονείς μου, τους έχω φανταστεί στα μέρη που πηγαίναμε παρέα και που θα ήθελα να ξαναπάμε, απαλλαγμένοι από έγνοιες και υποχρεώσεις.. να τους βοηθάω, να τους στηρίζω.
Έχω ονειρευτεί να βρεθούμε ξανά, να περπατάμε σε κοινές διαδρομές, πάντα με αστεία αλλά και σοβαρές συζητήσεις που μπορούν να γεννηθούν μέσα από μια όμορφη ζωή.
Με αξίες.»
-Η Μπέκα, η ηρωίδα που υποδύεστε, μετά από τον τραγικό θάνατο του παιδιού της αμφισβητεί τον Θεό. Και το βρίσκω απόλυτα λογικό. Η Έλενα Παπαβασιλείου, βλέποντας γύρω της τα τραγικά καθημερινά συμβάντα σε όλο τον πλανήτη Γη, μπορεί ακόμα να έχει πίστη;
«Τη χάνω και την ξαναβρίσκω. Έχω αμφισβητήσει την ίδια μας την ύπαρξη, όχι μόνο τον Θεό. Θυμώνω πολύ με την αδικία. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι συμβαίνουν τόσο τραγικά γεγονότα στον κόσμο, ότι η ευρηματικότητα του ανθρώπου για το κακό είναι τόσο αποτελεσματική, ότι επενδύει χρόνο και φυσικά χρήμα για να εφεύρει άλλο ένα όπλο απόλυτης καταστροφής, έναν κτηνώδη τρόπο για να σκοτώσει τον αδύναμο, ότι επιδεικνύει αδιαφορία για το περιβάλλον και τα ζώα.
Έχω αποφασίσει ότι θα ζω με/για τις εξαιρέσεις. Αυτό μου δίνει δύναμη να προχωρήσω.»
INFO
RABBIT HOLE: Το βραβευμένο με Πούλιτζερ έργο του Ντέιβιντ Λίντσεϊ-Αμπέρ ανεβαίνει στο θέατρο ΕΛΕΡ
Ηθοποιοί (αλφαβητικά): Ευαγγελία Ανδρεαδάκη, Νίκος Γεωργάκης, Εύη Δόβελου, Έλενα Παπαβασιλείου, Πολύκαρπος Φιλιππίδης
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Λυμπερόπουλος
Μετάφραση: Χριστίνα Μαλακού
Σκηνικά: Δημήτρης Κατσίκης
Κοστούμια: Σάντυ Καραγιάννη
Σχεδιασμός Φώτων: Βασίλης Κλωτσοτήρας
Μουσική Επιμέλεια: Δημήτρης Κυριακόπουλος Βοηθός Σκηνοθέτη: Μάιρα Στυλιανού
Βοηθός Ενδυματολόγου: Καλλιρρόη Φώνη Φωτογράφιση: Σπύρος Περδίου
Οργάνωση Παραγωγής: Μάιρα Στυλιανού
Επικοινωνία – Δημ. Σχέσεις: Βάσω Σωτηρίου
Παραγωγή: Play Productions
Έναρξη παραστάσεων: Δευτέρα 29 Ιανουαρίου 2024
Ημέρες & ώρες: Δευτέρα & Τρίτη στις 21:00
Διάρκεια παράστασης: 90’
Γενική Είσοδος: 17 €
Μειωμένο (φοιτητών-ανέργων-άνω των 65 ετών): 14 €
Ατέλεια: 8€
Προπώληση εισιτηρίων: https://t.ly/XA5Zf
Θέατρο ΕΛΕΡ, Φρυνίχου 10, 105 58 Αθήνα
Τηλέφωνο επικοινωνίας: 211 735 3928
Σταθμός μετρό: Ακρόπολη
Χώρος Στάθμευσης: ΠΑΝ ΑΕ, Ναυάρχου Νικοδήμου 35, 105 58 Αθήνα
Τηλ. 210 3230379, 6944 759828
