Ένα θεατρικό διαμάντι! Μόνο έτσι μπορούμε να χαρακτηρίσουμε το νέο θεατρικό έργο του Γιάννη Τσίρου, με τον τίτλο «Αράφ», που παρουσιάζεται στο θέατρο Αποθήκη, σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη, με πρωταγωνιστές τους Ράνια Σχίζα, Ιωσήφ Πολυζωίδη και Φώτη Λαζάρου.

17/11/2023 - 16:29

Του

Σταύρου Ξηντάρα

Είναι ένα έργο που τολμά να πεί αλήθειες που καίνε….. Είναι ένα θεατρικό διαμάντι! Μόνο έτσι μπορούμε να χαρακτηρίσουμε το νέο θεατρικό έργο του Γιάννη Τσίρου, με τον τίτλο «Αράφ», που παρουσιάζεται στο θέατρο Αποθήκη, σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη, με πρωταγωνιστές τους Ράνια Σχίζα, Ιωσήφ Πολυζωίδη και Φώτη Λαζάρου.

Χτυπά το τρίτο κουδούνι και στην πρώτη σκηνή βλέπουμε μια οθόνη τηλεόρασης να δείχνει ένα δημοσιογράφο να παίρνει συνέντευξη από έναν ξενοδόχο, ενώ από κάτω περνά η φάσα «’Ελληνας ξενοδόχος σώζει σκύλο ναυαγό». Τα φώτα ανάβουν και με φόντο τη ρεσεψιόν ενός ξενοδοχείου σε ένα αιγαιοπελαγίτικο νησί , η ιστορία τριών ανθρώπων και του διασωθέντος σκύλου ξετυλίγεται.

Ο σκύλος αυτός…., που θα μπορούσε φυσικά να είναι ένας μετανάστης που θαλασσοπνίγεται….. , είναι η αφορμή για να ειπωθούν αλήθειες και να τεθούν ερωτήματα που ταρακουνούν και αφυπνίζουν ακόμα και τον πιο εφησυχασμένο θεατή, όπως:

Φοβόμαστε τον σκύλο, αλλά ο σκύλος φοβάται πιο πολύ….εμάς…..

Η κοινή γνώμη σταυρώνει Χριστούς.

Το χρήμα εξαγοράζει συνειδήσεις.

Ο ακραίος φανατισμός είναι πάντα επικίνδυνος.

Που τελειώνει η νομιμότητα και που αρχίζει η ανηθικότητα;

Είναι πάντα τα νόμιμα και ηθικά αποδεκτά;

Το σίγουρο είναι ότι κανένας, Άνθρωπος ή Σκύλος, δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το αύριο. Το μέλλον εκ προοιμίου είναι ρευστό και μη ορατό. Κάποιο απρόβλεπτο γεγονός μπορεί να ανατρέψει τις βεβαιότητες του παρόντος και η ζωή μας να βρεθεί σε συνθήκες που δεν ελέγχονται. Το κακό ξεκινά όταν αυτοί που έχουν τον έλεγχο αδιαφορούν. Το χειρότερο, όταν αυτή η αδιαφορία θέτει σε κίνδυνο τις ζωές μας και το χείριστο, όταν ο Άνθρωπος και ο Σκύλος βρεθούν σε μια κοινή και παράλληλη πορεία, στερημένη ακόμα και από την παλιά φιλία τους.

Σ΄ ένα νησί, ένας ξενοδόχος, ένας κηπουρός και μία κτηνίατρος, στέκονται απέναντι, ενώ είναι μαζί. Στην ίδια γη. Είναι αντιμέτωποι με μία κοινωνία που υποκρίνεται και απαιτεί διαρκώς, χωρίς καμία επίγνωση της ενοχής της.

Μία σύγχρονη ιστορία, με ηθικά διλήμματα, συγκρούσεις και ερωτήματα που πρέπει κάποτε να απαντηθούν. Με ανθρώπους ή σκύλους που ψάχνουν φάρους σε ακτές και μία θάλασσα ελεύθερη να τους ταξιδέψει.

Ο σκηνοθέτης Γιώργος Παλούμπης σκηνοθέτησε δεξιοτεχνικά την παράσταση. Με τις άκρως ρεαλιστικές σκηνές που έστησε, το κοινό πότε παρακολουθεί ένα δράμα, πότε μια κωμωδία, και πότε ένα πολιτικοκοινωνικό έργο. Και όλα αυτά σε μια απόλυτη αρμονία.

Η σπουδαία ηθοποιός Ράνια Σχίζα για άλλη μια φορά κεντάει το ρόλο της -υποδύεται μια ευσυνείδητη κτηνίατρο, τη Ματίνα-, έναν ρόλο γεμάτο διακυμάνσεις.

Ο έμπειρος Ιωσήφ Πολυζωίδης στο ρόλο του ξενοδόχου Ηλία Λεούση που χρήζεται ήρωας μετά την διάσωση του σκύλου, είναι μοναδικός. Ισορροπεί σε λεπτές ερμηνευτικές γραμμές, αφού κι αυτός όπως και οι υπόλοιποι ήρωες έχουν λερωμένη τη φωλιά τους….

Τέλος, ο Φώτης Λαζάρου, ως κηπουρός, ο υποτιθέμενος σκυλοφοβικός της ιστορίας, κλέβει την παράσταση με την εκφορά του λόγου του, με τις εκφραστικότατες γκριμάτσες του του, που όμως λένε χίλια λόγια μαζί.

Και οι τρείς ήρωες, ενώ πότε κινούνται σε ήρεμα νερά, πότε σε εκρήξεις θυμού αλλά και συγκινησιακές καταστάσεις , έχουν ένα απαράμιλλο χιούμορ. Οι θεατές γελούν με την ψυχή τους με τις εκλεπτυσμένες αστείες ατάκες τους και στο επόμενο δευτερόλεπτο συγκινούνται με την αναπάντεχη τροπή της ιστορίας.

Ο Γιώργος Παλούμπης λέει για το «Αράφ»: «Η τρίτη μου συνεργασία με το Γιάννη Τσίρο (Αόρατη Όλγα, Αξύριστα Πηγούνια) με φέρνει εκ νέου αντιμέτωπο με ένα κείμενο πρόκληση μέσα από το οποίο η παράσταση καλείται να επικοινωνήσει με το θεατή αφενός σε επίπεδο ψυχαγωγικό – εφόσον το έργο ξεδιπλώνεται μέσα από ανατροπές και χιούμορ – και αφετέρου σε επίπεδο βαθιά κοινωνικό, ψυχολογικό εώς και φιλοσοφικό. Το φάσμα των ανθρώπινων νοοτροπιών, θέσεων, πράξεων και αποφάσεων ανοίγεται στο “ΑΡΑΦ”, έχοντας από τη μία την ιδιοτέλεια και τη σκληρότητα των χαρακτήρων και από την άλλη την ενσυναίσθηση και την τρυφερότητα τους. Ένα ακόμα έργο “μικρόκοσμου”, μια αλληγορία που βάζει τον άνθρωπο “στο μικροσκόπιο” αλλά τελικά μιλάει για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας, στη χώρα μας, αλλά και πέρα από αυτή.»