Χάθηκε ένας αγωνιστής του θεάτρου, ένας πολύτιμος ηθοποιός, ένας Άνθρωπος με ήθος, ο Δημήτρης ‘Ημελλος, σκορπώντας θλίψη στον καλλιτεχνικό χώρο.

Του

Σταύρου Ξηντάρα

Ρίγη συγκίνησης στο θεατρόφιλο και στο τηλεοπτικό κοινό, όπως και στους συναδέλφους του  σκόρπισε η είδηση του θανάτου του Δημήτρη Ήμελλου, στα 57 του μόλις χρόνια. Ο καταξιωμένος ηθοποιός πολέμησε τα τελευταία χρόνια με τον καρκίνο, αλλά δεν άντεξε και άφησε την τελευταία του πνοή χθες 16 Δεκεμβρίου.

Είχε τόσα πολλά ακόμα να δώσει ακόμα στο σανίδι, αλλά δεν πρόλαβε. Όπως δεν πρόλαβε να πραγματοποιήσει μια μεγάλη του επιθυμία.  Να συνεργαστεί κάποια στιγμή με το γιό του Φοίβο, ο οποίος σπουδάζει σκηνοθεσία.

Ο Δημήτρης Ήμελλος έφυγε παίζοντας. Μέχρι και πριν λίγους μήνες πρωταγωνιστούσε  ακόμα στο θέατρο στην συγκλονιστική παράσταση «Έγκλημα και τιμωρία» στο θέατρο «Πορεία». Ήταν σίγουρος ότι θα ξεπεράσει την ασθένεια του και δεν έχανε ποτέ την ελπίδα του. Άλλωστε όπως ο  ίδιος είχε δηλώσει στην τελευταία του συνέντευξη:

«Αυτό είναι που μας κρατά ζωντανούς, η αίσθηση ότι όλα μπορούν να γίνουν.Από την στιγμή που νιώθεις φόβους και κινδύνους, αρχίζεις να πεθαίνεις».

Παράλληλα με το θέατρο έπαιζε  στην δημοφιλή  τηλεοπτική σειρά «Σασμός»,  όπου συνδέθηκε άρρηκτα με τον Δημήτρη Ήμελλο, ο οποίος ενσάρκωσε τον αστυνομικό, Αντώνη Φραγκιαδάκη, με τον ηθοποιό να συστήνεται έτσι και σε ένα διαφορετικό κοινό από αυτό του θεάτρου.

Ο ηθοποιός Δημήτρης  Ήμελλος, ένας καλλιτέχνης που έδινε ουσία και νόημα σε αυτό που ονομάζουμε θέατρο.

«Τη δουλειά αυτή την έκανα για να την απολαύσω, όχι σαν μόχθο, ούτε την έκανα για να μαζέψω χρήματα», έλεγε ο  εξαιρετικός αυτός ηθοποιός .

Πίστευε πάντα ότι το θέατρο, ως απόρροια μιας κοινωνικής πραγματικότητας, προορίζεται για να ρίξει φως ακόμα και στους πιο σκοτεινούς δρόμους της εποχής μας.

Αφοσιωμένος στην τέχνη του, πίστευε πάντα ότι οι καλύτερες στιγμές ενός ηθοποιού είναι αυτές που βρίσκεται πάνω στη σκηνή και πως οι καλύτεροι ηθοποιοί δεν είναι αυτοί που μπαίνουν στο σπίτι μας με την τηλεόραση αλλά αυτοί που αναζητάμε πηγαίνοντας στο θέατρο.

“Είναι σημαντικό να σε αναγνωρίσουν οι ομότεχνοί σου, αλλά το σημαντικότερο είναι η επιβίωση στο χρόνο. Και ίσως ακόμα πιο σημαντικό είναι το αίσθημα ευγνωμοσύνης που μπορεί να νιώσει το κοινό για τον ηθοποιό και όχι θαυμασμό. Όταν ο θεατής νιώθει ευγνωμοσύνη, αισθάνομαι ότι καταλαβαίνει τι προσφέρει ο ηθοποιός. Ο θαυμασμός συνδέεται με την λάμψη και ότι λάμπει δεν είναι πάντα χρυσός”, τόνιζε ο ίδιος.

«Ο Δημήτρης Ημελλος υπήρξε ένας από τους πιο ταλαντούχος και καταξιωμένους ηθοποιούς της γενιάς του. Αξιοποίησε στο έπακρο τη στιβαρή θεατρική του σκευή, για να μας χαρίσει μοναδικές ερμηνείες σε κάθε ρόλο που ερμήνευσε», ανέφερε σε δήλωσή της η υπουργός Πολιτισμού, Λίνα Μενδώνη.

Σπαρακτικές είναι και οι αναρτήσεις φίλων και συνεργατών του Δημήτρη Ήμελλου στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης.

«Φίλε, δάσκαλε, μάγκα, ηθοποιάρα, τυπάρα. Αξέχαστος, Μεγάλο κενό», σημειώνει ο Θανάσης Πατριαρχέας.

«Ένας από τους πιο γενναίους ανθρώπους …καλό ταξίδι Δημήτρη» έγραψε ο Βασίλης Μπισμπίκης, ενώ ένας ακόμα συνεργάτης του ο Μιχάλης Αεράκης, εμφανώς συγκινημένος έγραψε: «Αδελφέ μου καλό σου ταξίδι…, σου χρωστώ ένα τάβλι…..»

Ο Μανώλης Πετούσης με τη σειρά του έγραψε: «Αχ μωρέ Δημήτρη…., αυτό το φευγιό πονάει πολύ….

Τέλος ανάμεσα στα αποχαιρετιστήρια μήνύματα ξεχωρίσαμε αυτό που έγραψε ο Γιώργος Γεροντιδάκης: «Αντίο φίλε μου .. Οι ρόλοι μπορεί να ανταλλάσσουν λόγια για τον σκοπό μιας καθημερινής δουλειάς. Αλλά οι ανθρώπινες ματιές είναι εκείνες που μένουν για πάντα. Τυχερός για αυτή την ματιά που γνώρισα…».

Βιογραφικό

Ο Δημήτρης Ήμελλος  γεννήθηκε στις  12 Ιουνίου του 1967

Είχε καταγωγή από τη Νάξο και από τους δυο του γονείς, από τα χωριά Φιλώτι και Απείρανθο. Στην οικογένεια ήταν 4 παιδιά, δυο αγόρια και δυο κορίτσια. Είχε ένα γιο.

Κατά τη διάρκεια των σπουδών του στη Νομική Σχολή Αθηνών, εντάχθηκε στο Θεατρικό Εργαστήρι του Βασίλη Διαμαντόπουλου και έπειτα στη Δραματική Σχολή του Διομήδη Φωτιάδη, απ’ όπου και αποφοίτησε. Σπούδασε επίσης στην Ακαδημία Θεατρικής Τέχνης της Μόσχας (ΓΚΙΤΙΣ) στο σκηνοθετικό τμήμα του Λεονίντ Χέιφιτς.

Συμμετείχε σε θεατρικές παραστάσεις, όπως: Ιφιγένεια στη Χώρα των Ταύρων, Οιδίπους επί Κολωνώ, Ένας Υπέροχος Κερατάς, Πέρσες, Αντιγόνη, Φρεναπάτη, Νοσταλγός, Αγάπης Αγώνας Άγονος, Αυτό που δεν τελειώνει, Μήδεια, Μολιέρος, Όνειρο, Ο Ταρτούφος, Ο Ηλίθιος, Στο Βυθό, Το Ύστατο Σήμερα, Ερωτόκριτος, Αμφιτρύων κ.α.

Από το 2001 εως το 2007 υπήρξε μέλος της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου υπό τη διεύθυνση του Στάθη Λιβαθινού, με τον οποίο ο ηθοποιός συνεργάζεται στενά. Επίσης δίδαξε στο Εργαστήρι Σκηνοθεσίας και Υποκριτικής καθώς και στις δραματικές σχολές Ίασμος και Δήλος^[5].

Το 2001 ήταν ο πρώτος νέος ηθοποιός που τιμήθηκε με το βραβείο Χορν για την ερμηνεία του στη Φρεναπάτη του Τ. Κούσνερ σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού^[6], ενώ το 2005 τιμήθηκε από τους αναγνώστες του περιοδικού “Αθηνόραμα” με το βραβείο ανδρικής ερμηνείας για την ερμηνεία του στο έργο του Μπουλγκάκοφ “Μολιέρος”.

Στην τηλεόραση εμφανίστηκε το 2007-08 στη σειρά του ALPHA Το 10 σε σκηνοθεσία Πηγής Δημητρακοπούλου.

Στον κινηματογράφο έπαιξε στις ταινίες: Αλιόσα του Θανάση Σκρούμπελου (1999), Beautiful people του Νίκου Παναγιωτόπουλου (2001), Παρά λίγο, παρά πόντο, παρά τρίχα της Στέλλας Θεοδωράκη (2002), Delivery του Ν.Παναγιωτόπουλου (2004), Γλυκιά μνήμη του Κυριάκου Κατζουράκη (2005), Bank Bang του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου (2008), Απ’ τα κόκκαλα βγαλμένα του Σωτήρη Γκορίτσα (2011), Χρόνια Πολλά του Χρήστου Γεωργίου (2017), Η δουλειά της του Νίκου Labot (2018), Ράφτης της Σόνια Λίζα Κέντετμαν (2020).Στην ιδιωτική τηλεόραση έχει εμφανιστεί στις σειρές Το 10, Καρυωτάκης, Με λένε Βαγγέλη, Ου Φονεύσεις, Συγνώμη, Η ζωή εν τάφω, Σασμός, Άγιος Παΐσιος- Από τα Φάρασα στον Ουρανό.

Απεβίωσε από καρκίνο στις 16 Δεκεμβρίου 2024, σε ηλικία 57 ετών.