Ρήξη με Ανδρέα
Ο «μήνας του μέλιτος», του Θεόδωρου Πάγκαλου με τον Ανδρέα Παπανδρέου συνεχίστηκε καθ’ όλη την τριετία 1990-‘93, που το ΠΑΣΟΚ βρισκόταν στην αντιπολίτευση.
Έτσι, ο πρώτος ανέλαβε «πρώτους ρόλους» στην τότε Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ, όπως στην κατάθεση πρότασης δυσπιστίας για το «Σκοπιανό», την άνοιξη του 1993, αλλά και στο κόμμα, ως δραστήριο μέλος του Εκτελεστικού Γραφείου.
Η, αδιαμφισβήτητη, συμβολή του στην επάνοδο του Κινήματος στην εξουσία, με την εμφαντική εκλογική νίκη της 10ης Οκτωβρίου 1993, δεν ανταμείφθηκε όμως κατά τον τρόπο που ίσως ο ίδιος θα επιθυμούσε, αφού επανήλθε στην κυβερνητική θέση, που κατείχε, πριν τον Ιούνιο 1989, αυτήν του αναπληρωτή υπουργού Εξωτερικών, με υπουργό, τον μετέπειτα Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια.
Ο ίδιος, σε κατ’ ιδίαν συνομιλία με τους πολιτικούς συντάκτες, την ημέρα της ορκωμοσίας, της νέας κυβέρνησης, δεν έκρυψε τη δυσθυμία του, αν και προσπάθησε να τη «διασκεδάσει», με το γνωστό αυτοσαρκαστικό του χιούμορ.
Ίσως εκεί, στην πρώτη μέρα επανόδου του ΠΑΣΟΚ, υπό τον Ανδρέα Παπανδρέου, στην εξουσία, να κρύβεται η αιτία της μετέπειτα ρήξης, του πληθωρικού πολιτικού, με τον ιστορικό ηγέτη της προοδευτικής παράταξης.
Πάντως, ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου, ίσως διαβλέποντας τον «κίνδυνο», αλλά και επειδή είχε διαγνώσει τις πολύπτυχες πολιτικές, αλλά και διοικητικές ικανότητες του πολιτικού από την Ελευσίνα, του έδωσε μια ευκαιρία να διευρύνει τους ορίζοντες της πολιτικής του δράσης και δημιουργικότητας, αναθέτοντάς του, στον πρώτο ανασχηματισμό της νέας πρωθυπουργικής του φάσης, το υπουργείο Μεταφορών-Επικοινωνιών, με αναπληρωτή υπουργό, τον έμπειρο Θανάση Τσούρα, που κι αυτός έφυγε από κοντά μας, πριν λίγο καιρό.
Εκεί, στο βραχύ διάστημα της παραμονής του, πρόλαβε να αφήσει μετρήσιμο έργο, ενδεικτικό και της σπάνιας διορατικότητάς του, με τη δημιουργία των λεγόμενων «γραμμών κορμού», που αναδείκνυε την καθιέρωση των μέσων σταθερής τροχιάς, ως του βασικού πυλώνα των αστικών συγκοινωνιών και εξυπηρέτησης των επιβατών-πολιτών, με περιορισμό των λεωφορείων και τρόλεϊ, σε επικουρικό ρόλο.
Η μεγάλη ευκαιρία όμως για τον Θεόδωρο Πάγκαλο δόθηκε από τον ίδιο τον Ανδρέα Παπανδρέου, με την απόφασή του, να του δοθεί το επίσημο χρίσμα, για τη διεκδίκηση του πρώτου δήμου της χώρας, αυτού της Αθήνας.
Κοινή ήταν η πεποίθηση, πως εκείνο το χρίσμα, ισοδυναμούσε με «δαχτυλίδι διαδοχής», από αυτόν τούτο τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, προς τον πληθωρικό πολιτικό, με παράκαμψη όσων προβάλλονταν τότε ως «δελφίνοι», δηλαδή του Κώστα Σημίτη και του Άκη Τσοχατζόπουλου, μετά τον αδόκητο χαμό του Γιώργου Γεννηματά.
Κι όμως, «κατάφερε» να «κλωτσήσει» αυτή την ευκαιρία, χάνοντας από τον «κύριο Τίποτα».
