Toυ ΜΠΑΜΠΗ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ για την κυριακάτικη Kontarnews
Τo 2010 η Ελλάδα την «πάτησε» γιατί δεν πρόσεξε την μεγάλη έκθεση που είχε στον κίνδυνο υπερδανεισμού της για την εξισορρόπηση των δημοσιονομικών ανοιγμάτων που συντηρούσε επί χρόνια. Το 2022 την «πάτησε» η Γερμανία επειδή δεν πρόβλεψε ότι
η τεράστια ενεργειακή της εξάρτηση από τη Ρωσία του Πούτιν περιλάμβανε σοβαρότατο γεωπολιτικό κίνδυνο. Η Ελλάδα απομονώθηκε και πλήρωσε ακριβά την αμέλειά
της, μόνη της πάντως αφού η ζώνη του ευρώ κατάφερε να αποστειρώσει τον χώρο της από τις επιπτώσεις της ελληνικής ασθένειας. Την αμέλεια της Γερμανίας όμως, την πληρώνουμε όλοι. Καμία δικαιολογία δεν μπορεί να υπάρξει και ακούγεται κάπως «βερεσέ» όταν ο σημερινός πρόεδρος της Γερμανίας και ένας από τους αρχιτέκτονες, ως επί πολλά χρόνια υπουργός Εξωτερικών, δηλώνει μετανοιωμένος για τη στήριξη του στην προσέγγιση ΔύσηςΡωσίας καθώς και στην στήριξη του στον αγωγό Νόρντστριμ 2.
Θυμηθείτε: η κρίση ξεκίνησε το φθινόπωρο όταν φάνηκε ότι ο εν λόγω νέος αγωγός, που χρηματοδοτήθηκε αποκλειστικά από τη Μόσχα, δεν μπορούσε να λειτουργήσει νόμιμα όπως το επιθυμούσε
ο Πούτιν, δηλαδή σε αποκλειστική ιδιοκτησία και διαχείριση της ρωσικής εταιρείας, αφού αυτό αντίκειται εμφανώς με τους νομικούς κανόνες της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Οι αντιδράσεις της Ρωσίας υπήρξαν, από την πρώτη στιγμή, παράλογες: «αν δεν μας δώσετε την άδεια όπως τη θέλουμε, θα περικόψουμε τις παραδόσεις από τους υφιστάμενους αγωγούς». Και δεν είναι λίγες: η Ρωσία παραδίδει το 45% του αερίου που καίει η Ευρώπη ενώ έχει μόλις το
9% των παγκοσμίων εξαγωγών. Η εξέλιξη αυτή «τρέλανε» τις αγορές που άρχισαν να προσθέτουν στις τιμές του φυσικού αερίου τον κίνδυνο έλλειψης καυσίμου μέσα στον
χειμώνα για την Ευρώπη.
Η ευρωπαϊκή πολιτική στον τομέα της ενεργειακής μετάβασης,
αν και στη σωστή κατεύθυνση δεν είχε προβλέψει το ρίσκο την Ρωσίας. Το είχαν τονίσει με πολλούς τρόπους οι αμερικάνικες κυβερνήσεις της τελευταίας δεκαετίας. Ένας βασικός λόγος, ήταν η θέση της Γερμανίας (και της Γαλλίας σε ένα βαθμό) για προσέγγιση της ΕΕ με τη Ρωσία, παρά τις ενδείξεις ότι το καθεστώς Πούτιν έχτιζε αξιώσεις ευρύτερης
γεωπολιτικής κυριαρχίας. Πόνταραν στον κατευνασμό του Πούτιν. Στα τέλη Φεβρουαρίου αποδείχθηκε οριστικά και με τον πιο τραγικό τρόπο ότι ο Πούτιν είχε ήδη αποφασίσει να επιτεθεί στην Ουκρανία και δεν θα σταματούσε την προσπάθειά του να εκβιάσει την Ευρώπη.
Είναι πολύ σημαντικό να καταλάβουμε όλοι, ότι ο Πούτιν δεν εισέβαλε στην Ουκρανία για να την εμποδίσει να γίνει μέλος του ΝΑΤΟ. Αν και ήταν λάθος των Ουκρανών να επιμένουν, χωρίς να έχει επιτευχθεί κάποια συνεννόηση, σε κάτι τέτοιο, ειδικά όταν τα μεγάλα κράτη της Δύσης δεν έδειχναν πρόθυμα να υποστηρίξουν άμεσα και βιαστικά κάτι τέτοιο, αυτό δεν δικαιολογεί την εξελισσόμενη τραγωδία. Ο Πούτιν δεν θέλει μια ανεξάρτητη
και ταχύτατα αναπτυσσόμενη Ουκρανία. Ειδικά όταν η κυρίαρχη αυτή χώρα έχει στα εδάφη της, πολύτιμες πρώτες ύλες και ικανές βιομηχανικές μονάδες, οι οποίες μάλιστα είναι συγκεντρωμένες στο ανατολικό τμήμα του κράτους. Η στήριξη, με όπλα και κάθε άλλο μέσο, των αυτοαποκαλούμενων αυτονομιστών του Ντομπάς, εξαπέλυσε πρακτικά έναν
ατέρμονα εμφύλιο πόλεμο.
Πώς βγαίνουμε από αυτή την μπερδεμένη κατάσταση για την
οποία η Ελλάδα δεν έχει την παραμικρή ευθύνη; Οσοι πιστεύουν ότι θα αρκούσε να μείνουμε «ουδέτεροι» έναντι της Μόσχας, όπως, λένε οι ίδιοι, κάνει ο «επιτήδειος Ερντογάν», ξεχνούν ότι δεν θα είχαμε κανένα όφελος ενώ θα εκτιθέμεθα στην
πλευρά του κόσμου που ανήκουμε. Γιατί, ναι, υπάρχουν πλευρές, ειδικά στα δύσκολα και η Ελλάδα κέρδισε πάντοτε πολλά επειδή ήταν στην σωστή πλευρά της Ιστορίας. Στο
μεταξύ, θα πληρώσουμε το κόστος. Το κράτος, που στηρίζει όσους έχουν
μεγαλύτερη ανάγκη στήριξης και όλοι οι πολίτες που πληρώνουμε το
τίμημα του πολέμου.
* Δημοσιογράφος και βουλευτής (ΝΔ. Αθηνών Β3)
