Με τον «πετρελαιά» ή με τον «τυροπιτά»;

Η συζήτηση για τα φορολογικά πόρρω απέχει από το να φτάσει στην ουσία του ζητήματος –αντιθέτως, όπως γίνεται συχνά στην Ελλάδα, η πολιτική διαπάλη διεξάγεται με όρους συνθημάτων, τίτλων και ταμπέλας.

Βεβαίως, μην τα μηδενίζουμε και όλα:

προφανώς και το κατά πόσον πρέπει να φορολογηθούν βαρύτερα τα κέρδη επί των μερισμάτων ή το αν είναι «δικαιότερος» φόρος ο επί της γονικής παροχής και του εισοδήματος σε σχέση με τον ΦΠΑ στα μακαρόνια, είναι μια συζήτηση που αξίζει να γίνει. Έχει, δε, όχι μόνο πολιτικά, αλλά και αμιγώς ιδεολογικά χαρακτηριστικά.

Παρά ταύτα, ουδείς σχεδόν μιλάει για τον πραγματικό ελέφαντα στο δωμάτιο: την τεράστια φορολογητέα ύλη που εκφεύγει των «ραντάρ» του κράτους, με αποτέλεσμα οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι, όπως και ορισμένοι «μικροί» ελεύθεροι επαγγελματίες, να πληρώνουν την «νύφη» των δημοσίων εσόδων και να έχουν κερδίσει επαξίως, με τον ιδρώτα τους, τον χαρακτηρισμό των «συνήθων υποζυγίων».

Ο ελέφαντας στο δωμάτιο, λοιπόν, είναι η τεράστια φοροδιαφυγή:

όταν κανείς βλέπει τα επίσημα στοιχεία, δηλαδή πόσοι δηλώνουν πόσα και πόσοι πληρώνουν στο Δημόσιο πόσα, τότε αν αυτά τα συγκρίνει με το τί βλέπει γύρω του, καταλαβαίνει ότι κάτι πάει λάθος σε αυτή τη χώρα: τα στοιχεία της ΑΑΔΕ που δείχνουν (το διαπιστώσαμε πρόσφατα και με τους «δικαιούχους» του market pass…) ότι είμαστε μία χώρα νεόφτωχων που σχεδόν οι 9 στους 10 δεν φτάνουν καν τα 20 χιλιάρικα το χρόνο προφανώς δεν συνάδει με όσα βλέπουν τα μάτια μας με την παραμικρή βόλτα στο δρόμο: με τα αυτοκίνητα που κυκλοφορούν, με τα σπίτια που αλλάζουν χέρια, με τα ρούχα και τα κινητά, με τα γεμάτα εστιατόρια, τις ταβέρνες και τα μπαρ τα σαββατοκύριακα.

Βεβαίως, είμαστε στο μεταίχμιο μίας εποχής που τελειώνει και μίας άλλης που αρχίζει: τα διάφορα «pass» τελειώνουν –μαζί και οι προτροπές των Βρυξελλών να ξοδεύουμε όσα θέλουμε για την Υγεία, την Παιδεία, την ανάκαμψη από την πανδημία κτλ. Επιστρέφουμε στα πλεονάσματα, στους δημοσιονομικούς περιορισμούς και στην καταμέτρηση κάθε ευρώ –η υπόδειξη της Κομισιόν, μόλις προχθές, να «κόψουν» τα κράτη μέλη κάθε επιδότηση του ηλεκτρικού ρεύματος είναι ενδεικτική της νέας εποχής που θυμίζει… κάτι από τα παλιά.

Με άλλα λόγια, θέλοντας και μη, όταν οι εκλογές τελειώσουν και οι πολίτες πάψουν να αντιμετωπίζονται από κάποια κόμματα σαν «πελάτες», τότε ο ελέφαντας στο δωμάτιο θα αναζητηθεί.

Μοιραία.

Γιατί θα πρέπει να βρεθούν χρήματα.

Και αυτό, λοιπόν, είναι άλλο ένα διακύβευμα των εκλογών: αν δει κανείς τί λέει το κάθε κόμμα για την φορολογική πολιτική, τότε μπορεί εύκολα να αντιληφθεί ότι το πώς ακριβώς θα ψάξει να βρει η επόμενη κυβέρνηση την χαμένη και εκφεύγουσα φορολογητέα ύλη θα είναι -και αυτό- θέμα ιδεολογίας: έχουμε δει στο παρελθόν κυβερνήσεις να επιρρίπτουν την ευθύνη για τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό στον «τυροπιτά» που δεν είχε κόψει απόδειξη όταν πούλησε μία ζαμπονοτυρόπιτα.

Απέναντι στο «μαζί τα φάγαμε», όμως, είδαμε και κυβερνήσεις που προσπάθησαν να «πιάσουν» τη μεγάλη φοροδιαφυγή, που έβαλαν καναλάρχες να πληρώσουν, που επέβαλαν πρόστιμα θηριώδη σε τράπεζες, που δεν φοβήθηκαν να συγκρουστούν.

Αναλόγως της ψήφου μας, λοιπόν, θα φανεί από την 26 η Ιουνίου και μετά αν για τα δημοσιονομικά μας θα την πληρώσει ο τυροπιτάς ή ο… πετρελαιάς και ο ολιγάρχης.