Της Αγγελικής Αδαμοπούλου* για την Κυριακάτικη Kontranews
Άλεξ, ετών 11, 2006: έσβησε στα στενά της Βέροιας από την “παρέα των ανήλικων σκληρών.” Μέχρι και σήμερα, η σορός του αγνοείται.
Δημήτρης, ετών 19, 2009: θύμα χλευασμού και απομόνωσης, αυτοκτόνησε δίπλα από τη Σχολή Μαθητείας στον Άγιο Ιωάννη Ρέντη αφού τραυμάτισε με όπλο τρία άτομα.
Βαγγέλης, ετών 20, 2015: είδε νταήδες να του κάνουν τον βίο-αβίωτο στη Γαλακτοκομική Σχολή Ιωαννίνων πριν ξεψυχήσει μαχαιρωμένος. Η ποινική δίωξη για ανθρωποκτονία παραμένει μέχρι και σήμερα “κατά αγνώστων.”
Σταυρούλα, ετών 22, 2017: τερμάτισε τη ζωή της με βουτιά στο κενό από την ταράτσα της φοιτητικής εστίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου στη Θεσσαλονίκη, μετά από διαδικτυακό εκφοβισμό και εκβιασμούς με ροζ βίντεο.
Νικόλας, ετών 15, 2018: απαγχονισμένος στο μπαλκόνι του σπιτιού του στην Αργυρούπολη. “Ορισμένες φορές η ζωή μου είναι κόλαση… αυτοί οι έξι με κατέστρεψαν… δεν έχω μαζί μου την κοινωνία.”
Μάκης, ετών 14, 2022: στο παιδικό του δωμάτιο στα Κάτω Πατήσια πέρασε θηλιά στον λαιμό του κι έδωσε τέλος στη ζωή του· σε μια ζωή που δεν πρόκαμε να ζήσει, σε μια ζωή που τόσο πολύ πρόλαβε να τον πληγώσει.
Όταν η γλυκιά ανεμελιά της νιότης μεταμορφώνεται σε καθημερινό εφιάλτη, όταν οι αίθουσες διδασκαλίας και τα προαύλια γίνονται τόποι μαρτυρίου, κι όταν στον απόηχο της συμφοράς οι εμβρόντητοι ανευθυνοϋπεύθυνοι δηλώνουν μονότονα ότι “δεν αντιλήφθηκαν” τι συνέβαινε μπροστά στα μάτια τους, τότε πριν από τα θύματα έχουμε ήδη αυτοκτονήσει ως κοινωνία.
Για την κατάντια μας δεν υπάρχει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης. Μαζί με τις χώρες της Βαλτικής η πατρίδα μας διεκδικεί άλλη μια θλιβερή πρωτιά, καθώς εμφανίζει τα υψηλότερα ποσοστά μαθητών που εμπλέκονται σε περιστατικά bullying. Το τελευταίο τετράμηνο του 2021, μόνο το -υπό κυβερνητικό διωγμό- Χαμόγελο του Παιδιού διαχειρίστηκε κατά μέσο όρο δύο περιστατικά ενδοσχολικής βίας και εκφοβισμού ανά σχολική ημέρα. Την ίδια περίοδο, ψυχολόγοι του φορέα πραγματοποίησαν 91 παρεμβάσεις πρόληψης βίας (bullying και cyberbullying) σε δομές πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης πανελλαδικά. Έξι στους δέκα Έλληνες δηλώνουν ότι έχουν δεχθεί εκφοβισμό πριν ενηλικιωθούν· 49% θεωρούν ότι τα παιδιά-θύματα εκφοβισμού σιωπούν για όσα υποφέρουν· μόνο 40% όσων δέχθηκαν εκφοβισμό σε παιδική ηλικία προσέτρεξαν σε βοήθεια για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα, κυρίως στους γονείς (18%) και δυστυχώς πολύ λιγότερο στους εκπαιδευτικούς (6%).
Ο εκφοβισμός ευδοκιμεί στα σχολεία, με τον ΟΗΕ να σημειώνει ότι ένας στους τρεις μαθητές έχει δεχτεί εκφοβισμό από συμμαθητές τουλάχιστον μία φορά τον τελευταίο μήνα, ενώ και πάλι ένας στους τρεις έχει δεχτεί σωματική επίθεση τουλάχιστον μία φορά τον περασμένο χρόνο. Στην Ευρώπη πιο κοινός εμφανίζεται ο ψυχολογικός εκφοβισμός, ενώ ο διαδικτυακός επηρεάζει περίπου ένα στα δέκα παιδιά.
“Βρωμάς.” “Είσαι άσχημη.” “Όλοι σε σιχαίνονται.” “Είσαι χοντρός.” “Μη μιλάς ρε.” “Θα σε κάνω ρόμπα σε όλο το σχολείο.” “Ψόφα.” “Πώς είσαι έτσι;”
Τραμπουκισμοί, απειλές, ξύλο κι αλητεία σε μια κοινωνία που γενιές τώρα αναμασά το ίδιο κι απαράλλαχτο μικροαστικό σύμπλεγμα: “μη δώσουμε δικαιώματα στη γειτονιά”, “τα εν οίκω μη εν δήμω”, “εσύ κοίτα τη δουλειά σου και μη δίνεις σημασία”. Η γειτονιά, η φατρία, η κλεισούρα της αποδοχής με κάθε κόστος. Ο κύκλος της σιωπής, ο κύκλος της συνενοχής, ο κύκλος της αδιαφορίας, ο κύκλος της αποκτήνωσης. Κύκλοι που τέμνονται κι ανατροφοδοτούνται μέσα σε τάξεις, σε πάρκα, σε γήπεδα, σε αμφιθέατρα, σε στρατόπεδα, κι αργότερα σε χώρους εργασίας, σε σπίτια-κολαστήρια, σε σχέσεις που τις λέμε “ανθρώπινες” σαν από νοσηρή συνήθεια. Κύκλοι φαύλοι, που ζώνουν την πνιγηρή μας καθημερινότητα σαν μαύρες τρύπες μιας απόγνωσης που μάθαμε να μην αντικρίζουμε στον καθρέφτη μας γιατί δεν θα αντέχαμε την αποτρόπαια μορφή της. Κύκλοι που σφίγγουν σα θηλιά και τερματίζουν την αφόρητη βουβή ζωή των παιδιών μας ενώ η δική μας τάχα συνεχίζεται.
*Ανεξάρτητη Βουλευτής Α’ Αθηνών
