Τέτοιες μέρες, του Οκτώβρη, ο δικτάτορας Παπαδόπουλος έπαιζε το τελευταίο του χαρτί. Στις 8 Οκτωβρίου 1973, ορκιζόταν η «πολιτική» κυβέρνηση υπό τον παλιό πολιτικό Σπύρο Μαρκεζίνη. Οι πομπώδεις διακηρύξεις του ευφυούς, αλλά και μωρωφιλόδοξου πολιτικού, με διακριτό πολιτικό στίγμα στην προδικτατορική περίοδο, για «χρονοδιάγραμμα» επιστροφής στον κοινοβουλευτικό βίο, με καταληκτικό ορίζοντα τον Φεβρουάριο του 1974, με τη διενέργεια εκλογών, πολύ λίγους συγκίνησαν και πάντως σίγουρα όχι, τη συντριπτική μερίδα του παλιού πολιτικού κόσμου, που έδειχνε τουλάχιστον επιφυλακτική.
Σύντομα άλλωστε αποδείχθηκε ότι «τα χαρτιά ήταν σημαδεμένα». Σ’ αυτό συνέβαλε και ο ίδιος ο «πρωθυπουργός», που παραδέχθηκε τον «δοτό» χαρακτήρα της εξουσίας του, την εν τοις πράγμασι απόλυτη εξάρτησή του από τον δικτάτορα, που είχε αυτοανακηρυχθεί «Προέδρος της Δημοκρατίας», μετά την «έκπτωση» της βασιλικής δυναστείας. Ομολόγησε επί της ουσίας την αντικειμενική του αδυναμία, κατά συνέπεια δε τη μηδενική αξιοπιστία των όποιων διακηρύξεων και υποσχέσεών του.
Αυτό άλλωστε θα καταδεικνυόταν με τον πιο δραματικό τρόπο, κατά την εξέγερση του Πολυτεχνείου και την αιματηρή καταστολή της, με την ταυτόχρονη επαναφορά του στρατιωτικού νόμου, που κήρυξε ο Παπαδόπουλος. Αποφάσεις που ο «υπεύθυνος πρωθυπουργός» πληροφορήθηκε, όπως ο ιδιος παραδέχθηκε εκ των υστέρων, από έναν ξένο ανταποκριτή!
Συνέχισε βέβαια να παριστάνει τον «πρωθυπουργό» και να επιμένει στην τήρηση του «χρονοδιαγράμματος», για μια εβδομάδα ακόμη, μέχρι ότου το νέο πραξικόπημα του Ιωαννίδη, του αφαίρεσε και τυπικά τη δοτή εξουσία. Μεταδικτατορικά κατηγορήθηκε για το Πολυτεχνείο, αλλά απάλλάχθηκε με βούλευμα…
