Πράγματι, οι τελευταίες κυβερνήσεις του Κωνσταντίνου Καραμανλή, μεταξύ 1977 και 1980, περιείχαν ισχυρό μήνυμα ανανέωσης, με την είσοδο προσώπων, από τη λεγόμενη «γενιά της μεταπολίτευσης».
Δεν είχαν καλά-καλά τριανταρίσει ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος και ο Στέφανος Μάνος, όταν «πήραν το βάπτισμα του πυρός», αρχικά ως υφυπουργοί, στη συνέχεια δε ως υπουργοί, Πολιτισμού ο πρώτος, του νεοσύστατου υπουργείου Χωροταξίας, Οικισμού και Περιβάλλοντος ο δεύτερος, όπου μάλιστα άφησε ισχυρό αποτύπωμα με τολμηρές, για την εποχή, παρεμβάσεις, όπως η πεζοδρόμηση κεντρικών οδών της Αθήνας.
Ανεξάρτητα από τις μετέπειτα ιδεολογικές τους αναζητήσεις, οι δύο συγκεκριμένοι πολιτικοί σηματοδότησαν το αίτημα της ανανέωσης και της σταδιακής «αποστρατείας» του προδικτατορικού πολιτικού προσωπικού.
Όπως και άλλα στελέχη της ίδιας γενιάς, όπως ο Βασίλης Κοντογιαννόπουλος και ο Χάρης Καρατζάς, που είχαν μπει στην κυβέρνηση από το 1974, ή ο Σωτήρης Παπαπολίτης ή ο Μιχάλης Πρωτοπαπαδάκης.
Το ότι ο Καραμανλής εμπιστεύτηκε σε στελέχη της νεότερης γενιάς, ακόμη και θέση υπουργού, έχει ιδιαίτερη σημασία, καθώς είναι γνωστό πια, ότι ο Μακεδόνας πολιτικός, ο, αθροιστικά, μακροβιότερος πολιτικός στη μεταπολεμική Ελλάδα, στο εξαιρετικά «σφιχτό», έως αυταρχικό, σύστημα διεύθυνσης των κυβερνήσεών του, που είχε καθιερώσει, αναγνώριζε τον υπουργό, ως το μόνο υπεύθυνο, με τον οποίο συνομιλούσε και έδινε κατευθύνσεις.
Στο αποκαλυπτικό αυτοβιογραφικό του έργο, ο Γιάννης Βαρβιτσιώτης, που μετείχε σε όλες τις κυβερνήσεις της περιόδου 1974-80, περιγράφει αυτήν ακριβώς τη νοοτροπία του τότε πρωθυπουργού.
Όταν του είχε ζητήσει να ελέγξει, ο κος. Βαρβιτσιώτης, ως υπουργός Εμπορίου, το ενδεχόμενο υπερβολικών αυξήσεων, στις τιμές κάποιων προϊόντων ευρείας λαϊκής κατανάλωσης και εκείνος του αντέτεινε ότι η σχετική αρμοδιότητα είχε εκχωρηθεί στον υφυπουργό του, τον βουλευτή Καβάλας Γιώργο Παναγιωτόπουλο, ο Καραμανλής του απάντησε οργισμένος: «Εγώ δεν ξέρω κανέναν υφυπουργό, εσένα διόρισα υπουργό».
Το συγκεκριμένο περιστατικό, που διηγείται ο Γιάννης Βαρβιτσιώτης στο βιβλίο του, είναι ενδεικτικό και του υπερσυγκεντρωτικού -σύμφυτου με τον χαρακτήρα του- μοντέλου που είχε ακολουθούσε, ως πρωθυπουργός, ο «εθνάρχης».
Τον είχε πάρει τηλέφωνο (υπήρχαν σταθερά μόνο τότε) νωρίς το πρωί της Κυριακής στο σπίτι του, για να του ζητήσει αν είχε βάση ένα δημοσίευμα της Κυριακάτικης ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ, που ανέφερε υπερβολικές έως εξωφρενικές τιμές πώλησης, για ορισμένα ζαρζαβατικά.
Χρειάστηκε να κάνει προσωπική «περιοδεία» σε μανάβικα και να μιλήσει με καταστηματάρχες για να διαπιστώσει και να αναφέρει στον πρωθυπουργό, ότι οι τιμές που αναγράφονταν στο δημοσίευμα δεν ήταν πραγματικές, αλλά οφείλονταν στο «δαίμονα του τυπογραφείου».
Ο Καραμανλής είχε καθιερώσει από την εποχή της ΕΡΕ, τις τακτικές συνεδριάσεις του «Μικρού Υπουργικού Συμβουλίου», πρόδρομου της μετέπειτα Κυβερνητικής Επιτροπής.
