Αν κάτι θετικό μπορεί να βγει από το νέο κρεσέντο τουρκικής προκλητικότητας και επιθετικότητας, είναι πως μπορούμε επιτέλους να συμφωνήσουμε, εγκαταλείποντας τις μέχρι τώρα αυταπάτες, ως προς την ύπαρξη τουρκικής απειλής.
Ότι ανεξάρτητα από το ως πού είναι διατεθειμένος να φτάσει ο κος. Ερντογάν, η ρητορική, αλλά και η πρακτική, διαμορφώνουν τετελεσμένα, που μας υποχρεώνουν να απαντήσουμε με κάποιο τρόπο.
Προφανώς όχι στο ίδιο επίπεδο, ειδικά της λεκτικής χυδαιότητας, αλλά, όπως επισημαίνει ο καθηγητής Κωνσταντίνος Φίλης, να καταστήσουμε σαφές και ανεπίδεκτο παρερμηνείας, το επίπεδο της απάντησης και το κόστος που θα συνεπάγεται για την άλλη πλευρά, η κλιμάκωση της επιθετικής, κυρίως δε της αναθεωρητικής πολιτικής, της Τουρκίας.
Ενας άλλωστε από τους πιο βαθύτερους γνώστες της μηχανικής των ελληνοτουρκικών σχέσεων, ο ομότιμος καθηγητής και πρώην υφυπουργός Εξωτερικών Χρήστος Ροζάκης, αναδεικνύει, όπως είχαμε πράξει κι εμείς απ’ αυτή τη στήλη, την «ποιοτική» διαφοροποίηση, που συνιστά η πρόσφατη υπέρπτηση τουρκικών πολεμικών αεροσκαφών, εντός του εθνικού εναέριου χώρου, στην Αλεξανδρούπολη.
Εδώ, όπως επισημαίνει ο καθηγητής, δεν έχουμε αμφισβήτηση ή παρεμπόδιση άσκησης κυριαρχικού δικαιώματος, που τελεί ενδεχομένως, σε ορισμένες περιπτώσεις, υπό την αίρεση της ακριβούς οριοθέτησης, αλλά για ευθεία παραβίαση εθνικού χώρου.
Εχει σημασία η διατύπωση της καίριας αυτής διαφοράς, από έναν άνθρωπο που έχει καταβάλλει ειλικρινείς προσπάθειες, εξομάλυνσης των ελληνοτουρκικών σχέσεων, αναγνωρίζοντας άδολες προθέσεις στην άλλη πλευρά.
Που έχει όμως συνομολογήσει, πως η προσπάθεια εκείνη, κατά την περίοδο της πρωθυπουργίας Σημίτη, δεν ευοδώθηκε, επειδή η άλλη πλευρά δεν ήταν διατεθειμένη να αποδεχθεί οποιονδήποτε συμβιβασμό, παρά μόνο την πλήρη προσχώρηση-υποταγή της Ελλάδας, στις εξωφρενικές και έκδηλα εκτός Διεθνούς Δικαίου, απαιτήσεις της.
Αυτός ήταν και ο λόγος που τερματίστηκε άδοξα εκείνη η προσπάθεια. Ειδικά μάλιστα από τη στιγμή που η τουρκική πλευρά κατέστησε σαφές ότι δεν την ενδιέφερε πλέον η προοπτική ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ενωση, oπότε εξέλιπε και το τελευταίο πρόσχημα.
Δεν υπάρχει δε καμία αμφιβολία, ότι αυτός ο τουρκικός αναθεωρητισμός, όπως εκδηλώνεται σε όλο του το εύρος, δεν αποτελεί μια προσωπική πολιτική του κου. Ερντογάν.
Γι’ αυτό και είναι εκτός τόπου και χρόνου, η ερμηνεία ότι όλα γίνονται για εσωτερική κατανάλωση…
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
