Η αποτυχία της, στις εκλογές της 17ης Νοεμβρίου 1974, δε σήμανε και το άδοξο τέλος της πολιτικής καριέρας της Μελίνας Μερκούρη.
Αλλωστε, όπως ήδη αναφέρθηκε, δεν επρόκειτο για αποτυχία της ίδιας, αλλά του ΠΑΣΟΚ, που υπολήφθηκε κατά πολύ των στόχων, που είχε θέσει ο ιδρυτής του.
Υπενθυμίζουμε στο σημείο αυτό ότι, σύμφωνα με σχετική διήγηση του Νίκου Παπανδρέου, ο πατέρας του έφερε τόσο βαριά το αποτέλεσμα, ώστε σκεπτόταν να τα παρατήσει και να φύγει στο εξωτερικό, συνεχίζοντας την ακαδημαϊκή του καριέρα. Ευτυχώς για τον ίδιο, τον προοδευτικό χώρο, αλλά και τη χώρα, επικράτησαν πιο ώριμες σκέψεις…
Ετσι κι αλλιώς όλοι καταλάβαιναν πως εκείνη η εκλογική αναμέτρηση, η πρώτη μετά την κατάρρευση του δικτατορικού καθεστώτος, είχαν ένα μεταβατικό χαρακτήρα, στη γενικότερη πορεία προς αποκατάσταση των δημοκρατικών θεσμών.
Εχει σημειωθεί με έμφαση, ότι πέραν της Μελίνας Μερκούρη, δεν εκλέχθηκε ούτε ο Μίκης Θεοδωράκης, παρ’ ότι πρωτοστάτησε, όπως είδαμε, στην ενιαία εκλογική κάθοδο της Αριστεράς, αλλά και σημαίνοντες πρωταγωνιστές της προδικτατορικής πολιτικής ζωής, από την πλευρά του αστικού πολιτικού κόσμου, όπως ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.
Ετσι η Μελίνα, έχοντας σαν «προίκα» και την άνετη πρωτιά στην «άγνωστη» για εκείνη Α’ Πειραιά, με σημαντικό αριθμό σταυρών, συνέδεσε τις καλλιτεχνικές της δραστηριότητες, με την πολιτική δράση.
Μέχρι και τον ρόλο του «ρεπόρτερ» υποδύθηκε, για λογαριασμό της δημόσιας τηλεόρασης (ίσχυε άλλωστε το κρατικό μονοπώλιο), γυρίζοντας ντοκιμαντέρ για την αιμάσσουσα Κύπρο, όπου μεταξύ άλλων συναντήθηκε και συνομίλησε με τον ηγέτη του Κυπριακού Ελληνισμού, Αρχιεπίσκοπο Μακάριο.
Το ντοκιμαντέρ αυτό της Μελίνας, μαζί με μια αντίστοιχη κινηματογραφική προσπάθεια του Μιχάλη Κακογιάννη, θεωρήθηκαν ως οι πιο σημαντικές προσπάθειες, συμβολής στην ανάδειξη του Κυπριακού προβλήματος και των τραγικών επιπτώσεων, από την τουρκική εισβολή και κατοχή.
Παράλληλα, η Μελίνα Μερκούρη αξιοποίησε την καλλιτεχνική της ιδιότητα και προσωπική ακτινοβολία, για να προβάλλει σημαντικά κοινωνικά ζητήματα, αθέατα μέχρι τότε, όπως τα προβλήματα των φυλακισμένων και δη των φυλακισμένων γυναικών.
Σε αμιγώς πολιτικό επίπεδο, δε δίστασε να πάρει θέση, στη μεγάλη εσωκομματική σύγκρουση, στο ΠΑΣΟΚ, την άνοιξη του 1975, κάτι που κόστισε τη διαγραφή της, μαζί με εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες στελέχη και μέλη του Κινήματος.
Το πολιτικό της όμως αισθητήριο, της επέτρεψε να αντιληφθεί, πως το ΠΑΣΟΚ, υπό την ηγεσία του Ανδρέα Παπανδρέου, θα ήταν η κυρίαρχη δύναμη στον προοδευτικό χώρο και ο μοναδικός αξιόπιστος και αξιόμαχος αντίπαλος της Δεξιάς.
Ετσι, σύντομα επέστρεψε και στις εκλογές του Νοεμβρίου 1977, όπου το ΠΑΣΟΚ διπλασίασε τα ποσοστά του, εκλέχθηκε βουλευτής.
