Πήγε πολύ πίσω η συζήτηση στη Βουλή, την προηγούμενη εβδομάδα, για την κύρωση της αμυντικής συμφωνίας Ελλάδας-Ηνωμένων Πολιτειών.
Η αναδρομή στο παρελθόν έφτασε ως της δεκαετία του ‘80 και είχε στο επίκεντρό της τον Ανδρέα Παπανδρέου. Ξεκίνησε από την περιώνυμη συμφωνία για τις αμερικάνικες βάσεις και το αν αυτές μένουν ή φεύγουν, για να καταλήξει στο κατά Λευτέρη Παπαδόπουλο «βρόμικο 89».
Μάλιστα ο Αλέξης Τσίπρας αμυνόμενος για στάση της ηγεσίας του τότε ΣΥΝ, που συνέπραξε με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη στην παραπομπή του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ στο Ειδικό Δικαστήριο, δεν δίστασε, κατά τη συνέντευξή του στην τηλεόραση του KONTRA, να χαρακτηρίσει λάθος τη συμμετοχή της Αριστεράς στην κυβέρνηση Τζαννετάκη.
Ηταν αυτή η επιλογή άλλωστε, που άνοιξε τον ασκό του Αιόλου, οδηγώντας σε πρωτοφανή πολιτική ένταση, αλλά και καταστάσεις οιονεί θεσμικής εκτροπής. Τότε συνέβη αυτό που στη διαχρονική «ναυαρχίδα» της συντηρητικής παράταξης, την έγκριτη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, έχει περιγραφεί ως διπλή παραφθορά σε θεσμικό επίπεδο.
Την ποινικοποίηση της πολιτικής, αλλά και την πολιτικοποίηση της Δικαιοσύνης. Πράγματι, παρατήσαμε, στη σχετική βιβλιογραφία, για την επίμαχη περίοδο, αρκετά χρόνια μετά τα δραματικά εκείνα γεγονότα, παρά την αποφόρτιση που θα επέβαλε η χρονική απόσταση, να διατηρείται σχεδόν αναλλοίωτο, ένθεν και ένθεν, το πάθος ή και μίσος εκείνων των ημερών, ακριβέστερα μηνών.
Παρατηρήθηκε μάλιστα το παράδοξο, επιβεβαιώνοντας την «προφητεία» της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ, πολιτικά πρόσωπα να επικαλούνται τη νομική τους παιδεία, για να μιλήσουν μια καθαρά δικανική γλώσσα για την υπόθεση και ανώτατους δικαστές, με συμμετοχή μάλιστα στη διαδικασία του Ειδικού Δικαστηρίου, να πολιτικολογούν ασύστολα και να στοιχειοθετούν την άποψη -και ψήφο τους- περί αθωότητας ή ενοχής, κυρίως του Ανδρέα Παπανδρέου, με αμιγώς πολιτικά επιχειρήματα!
Προφανώς δε θα είχε συμβεί τίποτε από όλα αυτά, που αφήνουν μέχρι και σήμερα μια πικρή γεύση, αν δεν είχε σχηματισθεί, με τον τρόπο που σχηματίστηκε και τη σύνθεση που είχε, η κυβέρνηση Τζαννετάκη.
Από το πλούσιο υλικό, βασισμένο προπάντων σε πληθώρα προσωπικών μαρτυριών, προκύπτει μια συμπεριφορά της τότε ηγεσίας του Συνασπισμού (ΣΥΝ) με πολλές αντιφάσεις, ανακολουθίες και ασταθή βήματα.
Τόσο που να απορεί κανείς πώς δύο τόσο έμπειροι πολιτικοί, που είχαν περάσει «δια πυρός και σιδήρου», διέπραξαν τόσα συσσωρευμένα λάθη. Αντιγράφοντας τον Ηλία Ηλιού, δεν υπήρχε, στην επίμαχη περίοδο, «μπανανόφλουδα» που να μην πατήσουν.
Κατά κοινή αναγνώριση -και στελεχών που συμμετείχαν στο εγχείρημα του ΣΥΝ- η ηγεσία του σχήματος «παραδόθηκε στη γοητεία» του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, που είχε καταφέρει, παίζοντας με τον ψυχισμό τους, να τους χειρίζεται, προς την κατεύθυνση των δικών του επιδιώξεων.
