Μπορεί η συνδρομή έκτακτων συνθηκών να καθιστά την εποχή
ιδιαίτερη, αλλά η συζήτηση για το ενδεχόμενο πρόωρης προσφυγής στη
λαϊκή ετυμηγορία, κάθε άλλο παρά πρωτότυπη θα μπορούσε να
θεωρηθεί.
Ο νυν πρωθυπουργός, που τώρα επιχειρεί να δώσει μαθήματα
θεσμικής υπευθυνότητας, ζητούσε εκλογές, από την πρώτη σχεδόν
στιγμή (Ιανουάριος 2016) που εκλέχθηκε πρόεδρος της ΝΔ και αρχηγός
της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ενώ η τότε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ,
είχε διανύσει ελάχιστους μόνο μήνες από την εκλογή της.
Κι αν για την εκάστοτε αντιπολίτευση, το αίτημα για εκλογές, πρόωρες
εννοείται, είχε αναχθεί σε ένα είδος εθίμου, σχεδόν ψυχαναγκαστικού
χαρακτήρα, τον τόνο έδιναν οι εκάστοτε πλειοψηφίες.
Πρώτος διδάξας κι ας μη μας κακοκαρδίσουν όσοι τον έχουν
«θεοποιήσει» ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Ο άνθρωπος, που έχει
συνδέσει το όνομά του με την αποκατάσταση της δημοκρατίας, με την
ομαλή μετάβαση από τη χούντα στην ομαλή πολιτική, κοινοβουλευτική
ζωή.
Προφανώς αυτή του τη συμβολή, ουδείς αμφισβητεί και δεν έχουμε
κανένα ενδοιασμό να του την πιστώσουμε.
Όμως, στο επίπεδο της πολιτικής σταθερότητας και της θεσμικής
συνέπειας, δεν παίρνει και τον «καλύτερο βαθμό». Υπήρξε ο «πρώτος
διδάξας» σε αυτή την πρακτική, της πρόωρης διάλυσης της Βουλής που
και στα προδικτατορικά χρόνια, αποτελούσε προνομία του εκάστοτε
πρωθυπουργού.
Ως πρωθυπουργός, επικεφαλής της ΕΡΕ, στη «χρυσή οκταετία» (1955-
63) ουδέποτε έμεινε πιστός στην τήρηση της συνταγματικά
προβλεπόμενης θητείας των κυβερνήσεών του.
Προς απόδειξη, στο διάστημα αυτό είχαμε τρεις εκλογικές
αναμετρήσεις, με καμία από τις κυβερνήσεις Καραμανλή, να μην
ξεπερνά ούτε καν το μισό της θεσπισμένης τετραετίας.
Αυτή την «παράδοση» συνέχισε και μετά τη μεταπολίτευση. Η πρώτη
εκλεγμένη μεταδικτατορική κυβέρνηση, που σχημάτισε με το
νεοσύστατο κόμμα της ΝΔ, που ο ίδιος ίδρυσε κατάφερε πάντως να
συμπληρώσει τρία χρόνια. Ηταν κι αυτό μια πρόοδος.
Εμελλε βέβαια, εκείνη η εκλογική αναμέτρηση, να είναι η τελευταία
που προκάλεσε ως πρωθυπουργός και στην οποία λάμβανε μέρος, ο
Μακεδόνας πολιτικός.
Διαβλέποντας την ήττα που ερχόταν, για την παράταξή του,
μεταπήδησε στην ασφάλεια της Προεδρίας της Δημοκρατίας. Κάτι
βέβαια που αποτελούσε εξαρχής τον προσωπικό του σχεδιασμό.
Η αποχώρησή του από την κεντρική πολιτική σκηνή οδήγησε σε κάποια
εξομάλυνση της πολιτικής ζωής. Ο Γεώργιος Ράλλης που τον
διαδέχθηκε, κινήθηκε σύμφωνα με όσα προβλέπει το Σύνταγμα, για την
τετραετία, με τη σύμφωνη γνώμη και της τότε αξιωματικής
αντιπολίτευσης, υπό το βάρος βέβαια και της διαγραφόμενης ήττας.
Αλλά και ο Ανδρέας Παπανδρέου, ως πρωθυπουργός, έφτασε σχεδόν
στα τέσσερα χρόνια, προκηρύσσοντας εκλογές τρεις μόλις μήνες πριν
την εξάντλησή της.
