Το 1985 ο Ανδρέας Παπανδρέου, ήδη πρωθυπουργός επί τετραετία, χρησιμοποίησε (καθώς είχαν μεσολαβήσει οι εκλογές του 1981, που είχαν διεξαχθεί στο τέλος της θητείας της τότε κυβέρνησης, φέρνοντας την ιστορική Αλλαγή στη χώρα) το ίδιο ακριβώς επιχείρημα, υποτιθέμενες εξελίξεις στο Κυπριακό, για να προκαλέσει πρόωρη διάλυση της Βουλής.
Στην πραγματικότητα, ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ ήθελε να αξιοποιήσει το θετικό μομέντουμ που είχε δημιουργηθεί για την τότε κυβερνώσα παράταξη, στη μεγάλη πλειοψηφία των δημοκρατικών-προοδευτικών πολιτών, από την αποχώρηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, από την Προεδρία της Δημοκρατίας.
Το κλίμα έντασης που είχε δημιουργηθεί εξαιτίας όσων συνέβησαν κατά τις σχετικές ψηφοφορίες στη Βουλή, αλλά και η «έξαλλη» πολιτική του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, με αποκορύφωση την αμφισβήτηση της νομιμότητας εκλογής του νέου Προέδρου Χρήστου Σαρτζετάκη, διευκόλυναν τους χειρισμούς του ηγέτη της προοδευτικής παράταξης και άνοιξαν το δρόμο για τη νέα εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ.
Πρακτικά άλλωστε, όπως συμβαίνει και τώρα, η τότε κυβέρνηση είχε σχεδόν εξαντλήσει την τετραετία, αφού απέμεναν μόλις τέσσερις μήνες για την τυπική ολοκλήρωσή της.
Τα όσα συνέβησαν στη διάρκεια εκείνης της προεκλογικής περιόδου αποτέλεσαν, κατά κάποιο τρόπο, τον προάγγελο για όσα θα ακολουθούσαν το επόμενο διάστημα.
Η ένταση στο πολιτικό πεδίο μεταφέρθηκε και στο επίπεδο της θεσμικής λειτουργίας του πολιτεύματος. Τότε, με αφετηρία τις εκλογές του Ιουνίου 1989, που για πρώτη φορά, μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας, δεν προέκυψε αυτοδύναμη πλειοψηφία, η μεταπολιτευτική μας δημοκρατία διήλθε μια μακρά περίοδο δοκιμασίας, που επί της ουσίας τερματίστηκε τον Οκτώβριο του 1993, με την επάνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία και του Ανδρέα Παπανδρέου στην πρωθυπουργία, με μια άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Αφού προηγουμένως το πολίτευμά μας, οι θεσμοί και οι πολιτικές ηγεσίες κλήθηκαν να απαντήσουν και να δώσουν λύσεις σε πρωτόγνωρες καταστάσεις, κινούμενοι σε «αχαρτογράφητα ύδατα».
Εντέλει οι θεσμοί άντεξαν και το πολιτικό σύστημα έδωσε τις απαντήσεις που απαιτούσαν οι καιροί και οι περιστάσεις. Αποδείχθηκε δε στην πράξη πως οι αλλαγές που επέφερε στον Καταστατικό μας Χάρτη, η αναθεώρηση 1985-’86, δεν εξασφάλιζαν μόνο τον εκδημοκρατισμό και στη θεσμική λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος, αλλά και τη λειτουργική του αποτελεσματικότητα, στην αντιμετώπιση όλων των πιθανών ενδεχομένων.
Καταδείχθηκε δε πως η νέα Δημοκρατία, που προέκυψε μετά τη θλιβερή εμπειρία της 7χρονης τυραννίας, μπορούσε να λειτουργήσει και όταν το εκλογικό αποτέλεσμα δεν παρήγαγε αυτοδύναμες πλειοψηφίες, βρίσκονταν «πρωτότυπες» λύσεις.
Λύσεις μάλιστα, όπως, ιδιαίτερα, η οικουμενικής σύνθεσης κυβέρνηση Ζολώτα, που θα μπορούσαν να αποδώσουν, ιδιαίτερα για την αντιμετώπιση του χρόνιου δημοσιονομικού προβλήματος, αν δεν προσέκρουαν στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη…
