Το φιάσκο της περασμένης Πέμπτης στη Βουλή, ανέδειξε και μία εξόχως
θεσμική πλευρά.
Την υποκατάσταση πολιτειακών λειτουργιών από τον πρωθυπουργό,
που επιδεικνύει στο πεδίο αυτό μια «βουλιμική» διάθεση. Προ ημερών
«υπερηφανευόταν» ότι δεν έχει συγκαλέσει ποτέ, στο διάστημα της
πρωθυπουργίας του, το Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών, τη στιγμή που,
ανεξάρτητα από τον άτυπο-εθιμικό χαρακτήρα του, η σύγκλιση του εν
λόγω οργάνου αποτελεί «προνομία» του εκάστοτε Προέδρου της
Δημοκρατίας, βεβαίως μετά από εισήγηση του πρωθυπουργού.
Με την πρόσκληση του Ουκρανού Προέδρου, είχαμε την εκδήλωση μίας
ακόμη «εισπήδησης» του πρωθυπουργού σε πολιτειακές λειτουργίες
άλλων.
Εξηγούμαστε. Κατά τη συνταγματική και διπλωματική πρακτική
ομόλογος του κ. Ζελένσκι, ανεξάρτητα από το αν διαθέτει ή όχι
εκτελεστική εξουσία, είναι η ένοικος του Προεδρικού Μεγάρου. Σε
αυτήν ανήκει τυπικά η αρμοδιότητα πρόσκλησης ενός άλλου Προέδρου.
Εάν δε δεχθούμε, στην προκείμενη περίπτωση, πως δεν πρόκειται για
επίσημη επίσκεψη, αλλά για διαδικτυακή ομιλία στη Βουλή, η σχετική
αρμοδιότητα εξ ορισμού ανήκει στον Πρόεδρο της Βουλής. Σίγουρα όχι
στον πρωθυπουργό.
Βέβαια, για να ενεργεί όπως ενεργεί ο κ. Μητσοτάκης, ως απόλυτος
«μονάρχης», πρέπει και οι άλλοι πολιτειακοί παράγοντες, οι φορείς των
αντίστοιχων αξιωμάτων, να έχουν αυτοβούλως παραιτηθεί από την
άσκηση του ρόλου τους, σε όλο της το εύρος. Αυτό δυστυχώς συμβαίνει
τόσο στην περίπτωση της κ. Σακελλαροπούλου, όσο και του κ. Τασούλα.
Τουλάχιστον αυτή την εντύπωση δίνουν, σε πολλές περιπτώσεις.
Κατά σύμπτωση τέτοιες μέρες, μέσα Απριλίου του1980, ο τότε
πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής αποκάλυπτε την πρόθεσή
του, που όλοι σχεδόν είχαν αντιληφθεί ή υποψιάζονταν, να
μεταπηδήσει στην Προεδρία της Δημοκρατίας.
Επειδή δε οι θεσμοί, πέρα από το κύρος που προσδίδουν εξ ορισμού,
προσδιορίζονται και από το μέγεθος της προσωπικότητας, που καλείται
να τους υπηρετήσει, αποκτούσε ενδιαφέρον η επικείμενη, τότε,
ανάληψη του κορυφαίου πολιτειακού αξιώματος, από μια
προσωπικότητα αυτού του βεληνεκούς, που είχε περιβληθεί με σχεδόν
«μοναρχικές» εξουσίες, ως ο «παράκλητος» της μεταπολίτευσης.
Ο μέχρι εκείνη τη στιγμή κάτοχος του αξιώματος, ο πρώτος αιρετός
Ανώτατος Αρχοντας, μετά την έκπτωση της δυναστείας, εκλεγμένος από
τη Βουλή για πλήρη θητεία, ο Κωνσταντίνος Τσάτσος είχε αποκτήσει τη
γενική αναγνώριση, για τον άψογο τρόπο, με τον οποίο άσκησε τα
υψηλά του καθήκοντα, σε εκείνη τη μεταβατική φάση.
Συνδυάζοντας τις ιδιότητες του μέγιστου διανοούμενου και του
πολύπειρου πολιτικού, με θητεία σε κυβερνητικούς θώκους,
ανεξάρτητα από τη βαθιά συντηρητική ιδεολογική του προσέγγιση,
μετάγγισε στο αξίωμα την προσωπική του λάμψη.
Δεν έπαυε όμως πολιτικά να βρίσκεται στη σκιά του τότε
πρωθυπουργού.
