Στις εκλογές της 17ης Νοεμβρίου 1974, τις πρώτες μετά την πτώση της
χούντας, ο Κωνσταντίνος Αλαβάνος συμπαρατάχτηκε με τις Νέες
Δυνάμεις.
Το πρόπλασμα δημιουργίας αυτής της κίνησης, βρίσκεται σε αυτή την
κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, καθώς τα περισσότερα εκ των ιδρυτικών
μελών της, οι πρωταγωνιστές αυτού του εγχειρήματος είχαν λάβει
μέρος, πέραν φυσικά του ιδίου του Αλαβάνου.
Ο Γιάγκος Πεσμαζόγλου, που υπήρξε υπουργός Οικονομικών, ο
Γεώργιος-Αλέξανδρος Μαγκάκης υπουργός Δημοσίων Εργων (με
υφυπουργό τον Κωνσταντίνο Αλαβάνο), ο Χαράλαμπος Πρωτοπαπάς
Βιομηχανίας, ο Δημήτρης Τσάτσος υφυπουργός Παιδείας.
Αυτή η, ας πούμε, οργανωμένη συμμετοχή, τους κατέστησε ευάλωτους
σε κριτική, κυρίως από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ και του Ανδρέα
Παπανδρέου, καθώς κρίθηκε ότι με αυτό τον τρόπο διευκόλυναν την
παλινόρθωση της δεξιάς και το «ξέπλυμα» του ίδιου του Καραμανλή,
για όσα τον βάρυναν από την προδικτατορική περίοδο.
Εκπληξη τότε αποτέλεσε η σύμπραξη με το σχήμα του Αναστάσιου
Πεπονή. Ενός αγωνιστή της αντιδικτατορικής πάλης, που είχε συνδεθεί
προδικτατορικά, πολύ στενά, με τον Ανδρέα Παπανδρέου, με τον οποίο
μάλιστα βρέθηκαν μαζί, λίγο πριν την αναχώρηση του μετέπειτα
πρωθυπουργού στο εξωτερικό. Σε σχετική αναφορά κάνει λόγο ο ίδιος ο
Ανδρέας Παπανδρέου, στο βιβλίο του «Η δημοκρατία στο απόσπασμα»,
που γράφτηκε στη διάρκεια της δικτατορίας.
Ενώ λοιπόν όλοι περίμεναν, με την αποκατάσταση της δημοκρατίας, τη
συμπόρευσή του με τον Ανδρέα Παπανδρέου, εκείνος έκανε άλλη
επιλογή. Κάτι που, όπως λέγεται, στενοχώρησε ιδιαίτερα τον ιδρυτή του
ΠΑΣΟΚ. Που επέμεινε ωστόσο και σε πολύ λίγο καιρό, ο Πεπονής έκανε
αυτό που είχε αρχικά αποποιηθεί. Εντάχθηκε στο ΠΑΣΟΚ, με το οποίο
εκλέχθηκε βουλευτής το 1977, διετέλεσε πολλές φορές υπουργός, παρ’
ολίγο να αναλάβει πρόεδρος της Βουλής, ενώ την περίοδο 1989-93,
ανέλαβε Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος και μέλος του Εκτελεστικού
Γραφείου.
Πολλά χρόνια αργότερα πάντως, όταν πια ήταν εκτός ενεργού πολιτικής
δράσης, ο σπουδαίος εκείνος πολιτικός, αλλά και διανοούμενος, είχε
μιλήσει θετικά για εκείνη την κυβέρνηση, προσθέτοντας πάντως ότι ο
όρος «Εθνική Ενότητα» δεν ήταν ακριβής, αφού είχαν αποκλειστεί, τόσο
η παραδοσιακή αριστερά, όσο και το μεγαλύτερο τμήμα της
Κεντροαριστεράς, όπως εκφραζόταν από το τότε ΠΑΚ (πρόδρομο του
ΠΑΣΟΚ) αλλά και τη Δημοκρατική Αμυνα. Γι’ αυτό και κατά τον Πεπονή
ο ορθός χαρακτηρισμός ήταν «κυβέρνηση ευρείας βάσεως».
Για να επανέλθουμε στο 1974, οι Νέες Δυνάμεις συγκέντρωσαν, πέραν
των όσων ήδη αναφέρθηκαν και άλλες λαμπρές και προβεβλημένες
προσωπικότητες, με αναφορά στις ιδέες του δημοκρατικού
σοσιαλισμού, όπως η Βιργινία Τσουδερού και ο στρατηγός Γεώργιος
Ιορδανίδης.
Όμως, πέρα από την ατομική ακτινοβολία, δε διέθεταν τίποτε άλλο.
