Ο Γιώργος Καρατζαφέρης υπέκυψε στις πιέσεις και δέχθηκε να λάβει
μέρος στην κυβέρνηση Παπαδήμου.
Πίστευε ότι με αυτό τον τρόπο, ο ίδιος και το κόμμα του θα
αναβαθμίζονταν σε σεβαστούς παράγοντες της πολιτικής ζωής, σε
«παίκτες» που θα μπορούσαν να μετέχουν ακόμη και στην άσκηση της
εξουσίας.
Για τον Γιώργο Καρατζαφέρη, που προερχόταν και από κόμμα εξουσίας,
κάτι τέτοιο αποτελούσε διακαή πόθο. Γι’ αυτό άλλωστε και απέρριπτε
μετά βδελυγμίας το χαρακτηρισμό του «ακροδεξιού», για τον ίδιο και
το κόμμα του, απειλώντας ακόμη και με προσφυγή στη Δικαιοσύνη,
όσους αποπειρούνταν κάτι τέτοιο.
Γι’ αυτό και δεν συγχώρησε ποτέ τον Κώστα Καραμανλή, γιατί έκανε
πράξη τη γνωστή αποστροφή του για «άκρα και ακρότητες»,
αρνούμενος οποιαδήποτε συνεργασία μαζί του, ακόμη και όταν
άρχισαν να «μαζεύονται τα σύννεφα» της οικονομικής κρίσης.
Υποτίμησε όμως, ο ευφυής εκείνος άνθρωπος, το βαθύ αντιμνημονιακό
συναίσθημα των πολιτών, που «κατάπινε» όλες τις κυβερνήσεις και
πρωθυπουργούς, από τον Γιώργο Παπανδρέου και τον Αντώνη Σαμαρά
μέχρι τον Αλέξη Τσίπρα.
Η, αναγκαστική, «μνημονιακή στροφή», του στοίχισε πολιτικά. Για την
ακρίβεια αποδείχθηκε μία πράξη πολιτικής αυτοκαταστροφής. Όταν το
κατάλαβε και προσπάθησε να το διορθώσει, ήταν αργά.
Ο ελιγμός της τελευταίας στιγμής, να καταψηφίσει το δεύτερο
μνημόνιο, ενώ συμμετείχε στην κυβέρνηση που ανέλαβε αυτόν ακριβώς
τον στόχο, όχι μόνο δεν έπεισε κανέναν, αλλά και τον εξέθεσε ως έναν
πολιτικό αφερέγγυο και ανακόλουθο.
Το χειρότερο όμως, για τον ίδιο και το κόμμα του, είναι πως
«απελευθέρωσε» τις φυγόκεντρες δυνάμεις που υπήρχαν στο κόμμα
του. Τα κορυφαία κοινοβουλευτικά του στελέχη, που συμμετείχαν στην
κυβέρνηση Παπαδήμου, διαφοροποιήθηκαν από την κομματική γραμμή
και ψήφισαν το μνημόνιο.
Η αυθωρεί διαγραφή τους, μάλλον τους «έλυσε τα χέρια», ώστε να
προσχωρήσουν άμεσα στη ΝΔ, να εκλεγούν με τη σημαία της και να
αναλάβουν υπουργικά καθήκοντα, στις κυβερνήσεις του Αντώνη
Σαμαρά. Λίγο αργότερα προσχώρησε και ο Θάνος Πλεύρης, ενώ την
τελευταία στιγμή «ναυάγησε» η συνεργασία της κεντροδεξιάς
παράταξης με τον Κυριάκο Βελόπουλο.
Εκείνο το Κυριακάτικο βράδυ του Φεβρουαρίου του 2012, όταν
ψηφίστηκε το δεύτερο μνημόνιο, Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα
Δημοσιονομικής Προσαρμογής όπως ήταν ο επίσημος τίτλος, οι
«τεκτονικές» πολιτικές αλλαγές, που κυοφορήθηκαν, δεν περιλάμβαναν
τον ΛΑΟΣ και τον Γιώργο Καρατζαφέρη.
Είχε έρθει η ώρα για τους «γνήσιους πατριώτες», όπως
αυτοπροσδιορίζονταν, τους πραγματικούς ακραίους, στο χώρο της
δεξιάς, που δεν έκρυβαν τον θαυμασμό τους για τον Χίτλερ («είμαστε η
σπορά των ηττημένων του 1945»), αλλά και την άσκηση βίας, ως
συστατικού στοιχείου της πολιτικής τους ύπαρξης. Η ώρα της «Χρυσής
Αυγής».
