Η επιλογή του Κώστα Σημίτη για το τότε υπουργείο Γεωργίας, στην πρώτη κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου, τον Οκτώβριο του 1981, δικαίωσε τον ιστορικό ηγέτη της προοδευτικής παράταξης.
Ως επιτυχής έχει κριθεί εκείνη η θητεία, ιδιαίτερα ως προς το σκέλος της διαχείρισης των ευρωπαϊκών κονδυλίων, στο πλαίσιο της τότε λεγόμενης Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ). Τώρα δεν ξέρουμε αν ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ ένιωσε το ίδιο δικαιωμένος από τη μετέπειτα πορεία του στελέχους του.
Τότε βέβαια ο Κώστας Σημίτης ήταν άγνωστος στο ευρύ κοινό κι όχι λόγω της παραίτησής του από το Εκτελεστικό Γραφείο. Εξίσου άγνωστοι ήταν και όσοι αποτελούσαν την κομματική ελίτ, συμπεριλαμβανομένης και της λεγόμενης «τρόικας», στο επίπεδο του Εκτελεστικού Γραφείου (Γεννηματάς, Τσοχατζόπουλος, Λαλιώτης) καθώς κανείς εξ αυτών δεν ήταν καν βουλευτής, ώστε να τυγχάνουν κάποιας προβολής, από τον έντυπο Τύπο, που κυριαρχούσε τότε και πρόβαλε αναλυτικά τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες.
Οι δύο πρώτοι εξελέγησαν στις εκλογές του Οκτωβρίου 1981 και συμμετείχαν στην πρώτη εκείνη «κυβέρνηση της Αλλαγής», ως υπουργοί Εσωτερικών και Δημοσίων Εργων αντίστοιχα.
Ο Κώστας Λαλιώτης δεν έλαβε μέρος σ’ εκείνη την κυβέρνηση, αλλά σ’ εκείνη που προέκυψε μετά τον πρώτο ανασχηματισμό ή αναδόμηση όπως ονομάστηκε, το καλοκαίρι του 1982, αναλαμβάνοντας το νεοσύστατο υφυπουργείο Νέας Γενιάς.
Αυτή η «ανωνυμία» δε συνόδευε μόνο τους κορυφαίους της κομματικής πυραμίδας. Ο καθηγητής Απόστολος Λάζαρης, που είχε οριστεί επικεφαλής της Επιτροπής Προγράμματος, από τα πρώτα χρόνια ίδρυσης του Κινήματος, εξελέγη κι αυτός για πρώτη φορά βουλευτής, ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας, τον Οκτώβρη του 1981 και τοποθετήθηκε στο πρώτο τη τάξει υπουργείο, που ήταν τότε το υπουργείο Συντονισμού.
Ένα άλλο μέλος του Εκτελεστικού Γραφείου, ο γνωστός και ως εκλογολόγος, Παρασκευάς Αυγερινός, ανέλαβε εξωκοινοβουλευτικός υπουργός Υγείας. Στην περίπτωση του συνέβη ένα περιστατικό, που επιβεβαιώνει αυτό ακριβώς το στοιχείο, της «ανωνυμίας» των νέων υπουργών. Όταν πηγαίνει την πρώτη μέρα στο υπουργείο του, ο θυρωρός δεν του επέτρεψε την είσοδο, αγνοώντας ότι ήταν ο νέος υπουργός του.
Αλλά και η υπηρεσιακή ιεραρχία της δημόσιας διοίκησης, θα χρειαζόταν μια μακρά περίοδο προσαρμογής, στη νέα πραγματικότητα, ακόμη και την καινούργια ορολογία, για πράγματα πρωτόγνωρα για την εποχή, όπως η ισοτιμία άνδρα-γυναίκας και στο πεδίο της κρατικής μηχανής.
Είναι ενδεικτικό ένα «επεισόδιο» με τον υπουργό Εσωτερικών Γιώργο Γεννηματά, που «διόρθωσε», σε αυστηρό τόνο, διευθυντή του υπουργείου του, που μιλούσε για «επάνδρωση» των υπηρεσιών, λέγοντας του πως από ‘δώ και πέρα θα έπρεπε να χρησιμοποιεί τον όρο «στελέχωση».
Εχει και έναν παιδευτικό χαρακτήρα η άσκηση της διακυβέρνησης.
