Το «μεγάλο κόλπο» του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, που του επέτρεψε την υπερεκμετάλλευση του υπαρκτού, επαναλαμβάνουμε, σκανδάλου της Τράπεζας Κρήτης, ήταν ο προσεταιρισμός της Αριστεράς, στη μορφή του τότε ενιαίου Συνασπισμού (ΣΥΝ).
Σε αυτό το πεδίο πραγματικά, ο αείμνηστος πολιτικός επέδειξε τις μεγάλες ικανότητές του στις κινήσεις παρασκηνίου, στη δυνατότητα παραγωγής πολιτικών γεγονότων, στην κατεύθυνση που εκείνος επιθυμούσε, χάριν του κομματικού ή προσωπικού συμφέροντος.
Εκμεταλλεύτηκε πιο συγκεκριμένα με δεξιοτεχνικό τρόπο, τα ψυχολογικά σύνδρομα της ηγεσίας της παραδοσιακής Αριστεράς, που είχαν διαμορφωθεί στα πολλά χρόνια της παρανομίας και της απομόνωσης.
Αλλά και το βαθύ στρώμα πικρίας, που βαθμιαία άρχισε να μετατρέπεται ως και σε μίσος, προκειμένου να τους «φέρει στα νερά» του. Αφού δε διαμόρφωσε το κατάλληλο περιβάλλον, με τον κοινό στόχο εναντίον του κοινού εχθρού, δε δυσκολεύτηκε να τους πείσει να «συστρατευθούν» στον αγώνα για την «κάθαρση».
Αρχικά τους έπεισε -δε δυσκολεύτηκε δα και πολύ- ότι το ΠΑΣΟΚ είχε πια καταστεί, σχεδόν στο σύνολό του, ένα κόμμα διαποτισμένο από τη διαφθορά, μετά και από οκτώ χρόνια εξουσίας, όλοι συνένοχοι στα σκάνδαλα.
Κατά συνέπεια, οποιαδήποτε συνεργασία μαζί του, θα στιγμάτισε «δια βίου» την ιστορία της Αριστεράς και θα ματαίωνε το έργο της κάθαρσης, που είχε καταστεί πάνδημο αίτημα.
Ετσι τους έσυρε σε μια κυβερνητική συνεργασία «ειδικού σκοπού», με πρωθυπουργό μάλιστα ένα στέλεχος της ΝΔ, τον ευπρεπή, μετριοπαθή και με αντιδικτατορικές περγαμηνές Τζανή Τζαννετάκη, αλλά και που ένα μικρό παιδί θα καταλάβαινε ότι στην πραγματικότητα τη διακυβέρνηση θα ασκούσε «ψιλώ ονόματι» ο ίδιος ο αρχηγός του πρώτου κόμματος.
Όπως έγινε στην πράξη. Από το ρεπορτάζ της εποχής έχει προκύψει πως οι υπουργοί, που προέρχονταν από την κεντροδεξιά παράταξη, συνεδρίαζαν σε τακτική, εβδομαδιαία κατά κανόνα βάση, υπό την προεδρία όμως του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη!
Ο οποίος πάντως είχε το τακτ να ζητά από τους υπουργούς, αφού τα θέματα που συζητούνταν, άπτονταν του κυβερνητικού έργου, να ενημερώσουν και τον πρωθυπουργό. Τι λεπτότητα ε;
Λίγο περισσότερο είναι αλήθεια ότι δυσκολεύτηκε να πείσει τις ηγεσίες των κομμάτων, που απάρτιζαν τον ΣΥΝ, στο θέμα της παραπομπής του Ανδρέα Παπανδρέου.
Αλλά κι εκεί οι όποιες αντιρρήσεις ή επιμέρους ενστάσεις κάμφθηκαν, προ της «απειλής» του Μητσοτάκη ότι σύντομα θα προκύψουν, μέσω του Κοσκωτά, στοιχεία ατράνταχτα για την ενοχή του, επί οκτώ χρόνια (τότε) πρωθυπουργού.
Βέβαια, τόσο ο Μητσοτάκης, όσο και η ηγεσία του ΣΥΝ δεν υπολόγισαν σωστά άλλα πράγματα.
Κατ’ αρχήν, το μείζον ζήτημα ηθικής τάξης, για τη νεοπαγή δημοκρατίας μας, της εφαρμογής ενός χουντικού νόμου.
