Όταν ο Αναστάσιος Πεπονής, ως νέος υπουργός Βιομηχανίας και Ενέργειας, στην κυβέρνηση της Αλλαγής, ενημερώθηκε για το περιεχόμενο του Πρωτοκόλλου της Βέρνης, αλλά και της σύμβασης με την καναδική εταιρία, για την πραγματοποίηση υποθαλάσσιων ερευνών, κατέληξε σε ένα συμπέρασμα.
Ότι επειγόντως έπρεπε να ανακτηθεί ο εθνικός έλεγχος, στο πεδίο αυτό. Γι’ αυτό και εισηγήθηκε στον πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου δύο εναλλακτικές λύσεις-δυνατότητες. Είτε η κυβέρνηση να προχωρήσει στην κρατικοποίηση-εθνικοποίηση της εταιρίας, είτε το Δημόσιο να αποκτήσει το πλειοψηφικό πακέτο στη μετοχική της σύνθεση, μέσα από αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου.
Οι λύσεις αυτές απορρίφθηκαν όπως και η πολιτική που εισηγήθηκε ο σπουδαίος εκείνος πολιτικός, για τη δυναμική εισαγωγή φυσικού αερίου, στο ενεργειακό ισοζύγιο ή ενεργειακό μίγμα της χώρας, όπως είναι η σημερινή επικρατούσα έκφραση.
Η απόρριψη αυτών των εισηγήσεων ήταν κατά τα φαινόμενα και η αιτία, για την απομάκρυνση του αείμνηστου πολιτικού, στον πρώτο ανασχηματισμό ή αναδόμηση, όπως ονομάστηκε, από την κυβέρνηση.
Οι συνθήκες όμως κάποια στιγμή ωρίμασαν και αυτό που δε θεωρούνταν εφικτό το 1981-82 κατέστη αναγκαίο το 1986-87, όταν ο Αναστάσιος Πεπονής επανήλθε στο υπουργείο, που αποτέλεσε την πρώτη του κυβερνητική εμπειρία.
Με προτροπή μάλιστα, όπως περιγράφει ο ίδιος, του πρωθυπουργού, να συνεχίσει αυτό που ξεκίνησε. Ετσι προχώρησε η εισαγωγή του φυσικού αερίου, με ταυτόχρονη διαφοροποίηση των πηγών προμήθειας και κατασκευή του αποθηκευτικού χώρου της Ρεβυθούσας, μια πολιτική που εξασφάλισε την ενεργειακή επάρκεια της χώρας, μέχρι σχεδόν τις μέρες μας.
Η πιο σημαντική όμως ήταν η παρέμβαση στο πεδίο των ερευνών. Αυτή τη φορά ο Πεπονής πήρε το «πράσινο φως» για να εφαρμόσει την πολιτική που είχε εξ αρχής εισηγηθεί, δηλαδή την επί της ουσίας εξαγορά της καναδικής εταιρίας.
Πού να φανταζόταν όμως τι θα προκαλούσε αυτή η κίνηση; Ότι θα οδηγούσε στα πρόθυρα πολέμου με την Τουρκία, στη δεύτερη μεγαλύτερη κρίση μετά από εκείνη του 1976.
Το σκηνικό που δημιουργήθηκε περιγράφει γλαφυρά ο τότε υφυπουργός Εξωτερικών Γιάννης Καψής, σε σχετικό βιβλίο. Όπως αναφέρει, η ανακοίνωση της εξαγοράς, από τον υπουργό Βιομηχανίας, αιφνιδίασε το υπουργείο Εξωτερικών, που δεν είχε ενημερωθεί για τη συγκεκριμένη κίνηση.
Φοβήθηκαν, όπως περιγράφει ο Γιάννης Καψής, ότι η κίνηση αυτή θα εκλαμβανόταν από την Τουρκία, ως πρόθεση της χώρας μας να προχωρήσει στη διενέργεια ερευνών και εντός των αμφισβητούμενων ορίων της ελληνικής υφαλοκρηπίδας.
Μάλλον αφορμή αναζητούσε η Αγκυρα και όντως έστειλε το «Σισμίκ», διάδοχο του «Χόρα», στα ανοιχτά του Αιγαίου πελάγους, για σεισμικές έρευνες.
Ετσι ξεκίνησε αυτό που πέρασε στην Ιστορία ως «κρίση του Μαρτίου» του 1987.
