Λευτέρης Κανάς
Η διαφοροποίηση των κομμάτων της αντιπολίτευσης, στα δεξιότερα της ΝΔ, ως προς, τουλάχιστον, την αξιολόγηση της σημασίας και επί της ουσίας αμφισβήτηση της σκοπιμότητας, της κατάθεσης της πρότασης δυσπιστίας, αποτελεί μια πρώτη νίκη, για τα κόμματα του «προοδευτικού τόξου».
Κατά κάποιο τρόπο δικαίωσε την απόφαση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, στον οποίο και ασφαλώς πιστώνεται η σχετική πρωτοβουλία, να απευθυνθεί μόνο στα κόμματα της προοδευτικής αντιπολίτευσης, για την από κοινού διαμόρφωση και κατάθεση της πρότασης.
Προσφέρθηκε έτσι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία, να ξεχωρίσει «η ήρα απ’ το στάρι». Όταν μάλιστα απ’ την άλλη πλευρά το βάρος της κοινοβουλευτικής αντιπαράθεσης ανέλαβαν οι διόσκουροι, προερχόμενοι από τον ΛΑΟΣ, υπουργοί Επικρατείας και Υγείας, ενώ επιβεβαιώθηκε η επί της ουσίας προσχώρηση στην κοινοβουλευτική πλειοψηφία, του ανεξάρτητου, προερχόμενου από τους «Σπαρτιάτες», βουλευτή Χάρη Κατσιβαρδά.
Αλλά πέραν αυτού, μόνη η παραίτηση-αποπομπή δυο κορυφαίων υπουργών, ως παρενέργεια της κατάθεσης της πρότασης δυσπιστίας, γεγονός χωρίς προηγούμενο κατατείνει στη θετική αποτίμηση της σχετικής πρωτοβουλίας.
Ετσι κι αλλιώς, η κριτική των εκ δεξιών κομμάτων της αντιπολίτευσης είναι και επί της ουσίας έωλη, αφού επί του πραγματικού ακυρώνει την ενεργοποίηση του άρθρου 84, ως του «πυρηνικού» κοινοβουλευτικού εργαλείου της εκάστοτε αντιπολίτευσης, καθώς ποτέ δεν οδηγεί σε πτώση της κυβέρνησης και εκ των πραγμάτων δε μπορεί να επαναλαμβάνεται… κάθε τρεις και λίγο.
Εξίσου ατυχές είναι και το επιχείρημα ότι υπήρχε, στο αμέσως προηγούμενο διάστημα, η δυνατότητα τελεσφόρησης, μιας τέτοιας πρωτοβουλίας, με αφορμή τη θεσμοθέτηση του γάμου για τα ομόφυλα ζευγάρια.
Μα, απλή ανάγνωση του Συντάγματος αρκεί για να αντιληφθεί κανείς ότι ο μοναδικός τρόπος για να πέσει μια κυβέρνηση, να χάσει δηλαδή την εμπιστοσύνη της Βουλής, είναι μόνο μέσω της ενεργοποίησης του άρθρου 84, είτε με τη μορφή πρότασης δυσπιστίας, από την αντιπολίτευση, είτε εκείνη της παροχής ψήφου εμπιστοσύνης, από την κυβέρνηση.
Δε γνωρίζουμε και δεν προβλέπεται καμιά δυνατότητα πτώσης μιας κυβέρνησης, εξαιτίας της πιθανής καταψήφισης ενός νομοσχεδίου. Κάτι που έχει συμβεί ξανά στο παρελθόν, με την κυβέρνηση Σημίτη και τη νομοθετική της πρωτοβουλία, για την καθιέρωση επαγγελματικού ασυμβίβαστου για τους βουλευτές.
Το πιθανότερο θα ήταν, σε μια τέτοια περίπτωση, η κυβέρνηση να απέσυρε το σχετικό νομοσχέδιο, εκθέτοντας ταυτόχρονα τα κόμματα της προοδευτικής αντιπολίτευσης, κατηγορώντας τα για ανακολουθία. Θα απέφευγε και το ρήγμα που προέκυψε, κατά την ονομαστική ψηφοφορία.
Ή φαντάζονται, πως αν η αντιπολίτευση κατέθετε πρόταση δυσπιστίας, με αυτή την αφορμή, οι διαφωνούντες βουλευτές της πλειοψηφίας, θα καταψήφιζαν την κυβέρνηση;
Ας σταματήσει επομένως η σπέκουλα και ας σκεφτούν και όσοι, έστω με άλλο σκεπτικό και από άλλη οπτική γωνία, θεωρούν αναγκαία την απομάκρυνση της κυβέρνησης, τους πιο πρόσφορους τρόπους για να εκφραστεί το διάχυτο ρεύμα δυσαρέσκειας.
Προπάντων όμως και ειδικά μετά τα όσα μεσολάβησαν, τις προηγούμενες μέρες, το κύριο καθήκον πέφτει στα κόμματα του προοδευτικού τόξου και ειδικά στα δύο πρώτα σε κοινοβουλευτική δύναμη, τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ, να συνεχίσουν τις προσπάθειες συνεννόησης και κοινών πρωτοβουλιών, χωρίς ενοχικά σύνδρομα.
