Ότι το ρολόι της ιστορίας, θα γύρισε πίσω, 34 ολόκληρα χρόνια, στο τρομερό εκείνο καλοκαίρι του 1989, ούτε που το φανταζόμασταν.
Ίσως είναι το οικογενειακό δέντρο των Μητσοτάκηδων, η ακατανίκητη ροπή τους προς καταστάσεις εκτός του ομαλού, κανονικού βίου, εκτός των κοινών κανόνων και της θεσμικής τάξης, να εξηγεί αυτή την επανάληψη της ιστορίας. Ως φάρσα ή ως τραγωδία, θα δείξει.
Το γεγονός είναι πως ο νεότερος Μητσοτάκης επαναλαμβάνει τον κύκλο του πατέρα του. Από κατήγορος, για το Μάτι κυρίως, υπόλογος για πολύ βαριά παραπτώματα, με πιθανολογούμενες πιθανές ευθύνες.
Όπως ακριβώς ο πατέρας του, που ξεκίνησε ως «σταυροφόρος της κάθαρσης», βρήκε στο υπαρκτό τότε σκάνδαλο της Τράπεζας Κρήτης, την ευκαιρία να εξουδετερώσει πολιτικά και ηθικά τον μεγάλο του πολιτικό αντίπαλο Ανδρέα Παπανδρέου, εγκλωβίζοντας σ’ αυτό του το σχέδιο και την εύπιστη ηγεσία του τότε ΣΥΝ, για να γλιτώσει εν τέλει ο ίδιος το Ειδικό Δικαστήριο, χάρη στη μεγαλοθυμία του μεγάλου του αντιπάλου.
Για να τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, στην επιχείρηση «κάθαρσης», στην ουσία ποινικοποίησης της πολιτικής ζωής, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης στηρίχθηκε στη σύμπραξη με έναν εκ των κορυφαίων ποινικολόγων της εποχής, με ακαδημαϊκές περγαμηνές, αλλά και μάχιμου δικηγόρου, του Αλέξανδρου Κατσαντώνη. Που προαλειφόταν μάλιστα για βουλευτής και υπουργός Δικαιοσύνης, εφόσον γινόταν πρωθυπουργός ο «αρχιερέας της αποστασίας».
Μελετώντας το υλικό της δικογραφίας, ο έγκριτος και έμπειρος ποινικολόγος κατέληξε στο συμπέρασμα, ότι τα στοιχεία που υπήρχαν δε στοιχειοθετούσαν ποινική ευθύνη του ιστορικού ηγέτη της προοδευτικής παράταξης.
Γι’ αυτό και πρότεινε στον τότε πρόεδρο της ΝΔ, να αρκεστεί στη δίωξη κατά Κουτσόγιωργα-Πέτσου, για την οποία συμφωνούσε και το ΠΑΣΟΚ, αναδεικνύοντας τις αυταπόδεικτες πολιτικές ευθύνες του τότε πρωθυπουργού.
Αντ’ αυτού πρότεινε την εστίαση σε μια άλλη ποινική υπόθεση, που προκάλεσε την ενεργοποίηση του άρθρου 86 του Συντάγματος, περί ποινικής ευθύνης υπουργών.
Αφορούσε στην υπόθεση ή σκάνδαλο του γιουγκοσλαβικού καλαμποκιού, που είχε μετονομαστεί σε ελληνικό, προκειμένου να αποφευχθεί η καταβολή υπέρογκων δασμών, που προβλέπονταν για εισαγόμενα προϊόντα τρίτων χωρών.
Η αλήθεια είναι πως, καλώς ή κακώς, εκείνη την εποχή ήταν περίπου «της μόδας» η υιοθέτηση τέτοιων πρακτικών από κράτη-μέλη, προς χάριν της ευρωστίας των δημοσιονομικών τους.
Ίσως γι` αυτό, παρ’ ότι η υπόθεση ήρθε στην επιφάνεια, από κομματικούς παράγοντες της δεξιάς παράταξης, έμεινε στη «σκιά» του σκανδάλου της Τράπεζας Κρήτης.
Υπήρξε βέβαια παραπομπή στο Ειδικό Δικαστήριο μόνο για τον «φυσικό αυτουργό», τον τότε αναπληρωτή υπουργό Οικονομικών Νίκο Αθανασόπουλο, που δέχθηκε να αναλάβει το βάρος της μετονομασίας.
