Οι «βουτιές» στον ιστορικό χρόνο, των πολιτικών αρχηγών, στη Βουλή, την προηγούμενη εβδομάδα, προκάλεσαν μια γλυκιά ανάμνηση, στους εξ ημών μεγαλύτερους.
Όπως και να το κάνουμε, η δεκαετία του ‘80, στην οποία μας γύρισαν οι πολιτικοί αρχηγοί, προκαλούν ευχάριστες αναμνήσεις στους περισσότερους, ακόμη και σε αντιπάλους του ΠΑΣΟΚ, που κυριαρχούσε τότε.
Με βάση τον τίτλο μιας γνωστής τηλεοπτικής σειράς αποτελούσαν τα «καλύτερα μας χρόνια». Η εμπέδωση της δημοκρατίας, η υπέρβαση ενός γκρίζου παρελθόντος, συνοδεύονταν από μια αύξηση του εθνικού εισοδήματος, που, σε αντίθεση με σήμερα, συμπληρώνονταν με πολιτικές αναδιανομής, που επέτρεπαν τη διάχυση του πλούτου και μια γενικευμένη ευημερία.
Με τα λόγια του μεγάλου πρωταγωνιστή εκείνης της περιόδου, του «γητευτή» του πλήθους, Ανδρέα Παπανδρέου, ο βαθμός διάχυτης ευημερίας απεικονιζόταν στον αριθμό των BWV, που κυκλοφορούσαν και στις εσχατιές της επικράτειας.
Θα συμπληρώναμε και με τα «σκυλάδικα» που άνθιζαν, ιδιαίτερα στις αγροτικές περιοχές, όπου έρρεε ο πακτωλός των κοινοτικών επιδοτήσεων. Η ταινία του αξέχαστου Νίκου Παναγιωτόπουλου «Αυτή η νύχτα μένει», απεικονίζει με τον πιο ανάγλυφο τρόπο το κλίμα της εποχής.
Ταυτόχρονα όμως αναπτύσσονταν παντού κυψέλες πολιτιστικής δημιουργίας, με θεσμούς όπως τα ΔΗΠΕΘΕ (Δημοτικά Περιφερειακά Θέατρα) που δημιούργησε η αλησμόνητη Μελίνα Μερκούρη, μόνιμη υπουργός Πολιτισμού στις κυβερνήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου.
Δεν έλειψαν και τα ανεπανάληπτα happenings, όπως η εν πλω συναυλία του Λουκιανού Κηλαηδόνη στη Βουλιαγμένη.
Τότε όλοι ζούσαν-ζούσαμε το όνειρο και δε θέλαμε κανείς να μας ξυπνήσει. Τίποτε άλλωστε δεν προμήνυε αυτό που θα ακολουθούσε.
