Τα όσα συνέβησαν στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, με την όποια οπτική δίνει κανείς, επαναφέρουν στη μνήμη ιστορίες από το πρόσφατο παρελθόν, αντίστοιχων εσωκομματικών διαδικασιών.
Ειδικά η πορεία του ΠΑΣΟΚ είναι διάσπαρτη από τέτοια ή ανάλογα επεισόδια. Από το προσυνέδριο κιόλας του 1975, που αποτέλεσε την αρχή της «μεγάλης εκκαθάρισης», όπου το έτσι κι αλλιώς συγκρουσιακό κλίμα επιβαρύνθηκε έτι περαιτέρω από μια αχαρακτήριστη επίθεση συνέδρου προς τον αγωνιστή-καθηγητή Σάκη Καράγιωργα, με τη φράση «κάτσε κάτω κουλοχέρη».
Η φράση αποδόθηκε σε γνωστό, μετέπειτα, στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, που διετέλεσε βουλευτής και υπουργός, χωρίς να έχει απολύτως εξακριβωθεί. Σε κάθε περίπτωση, προκάλεσε αλγεινή εντύπωση και για τον επιπρόσθετο λόγο, ότι ο αείμνηστος αγωνιστής υπέστη εκείνη την αναπηρία, όταν έσκασε στα χέρια του βόμβα, που προοριζόταν για δυναμιτιστική αντιστασιακή δράση, στη διάρκεια της δικτατορίας.
Το ατυχές εκείνο περιστατικό στοίχισε στον αξέχαστο αγωνιστή και πανεπιστημιακό, τη σύλληψή του, αλλά και στην οργάνωση, κεντροαριστερής κατεύθυνσης, «Δημοκρατική Αμυνα», της οποίας αποτελούσε ηγετική μορφή, την ουσιαστική εξάρθρωσή της (ένας από τους ελάχιστους που διέφυγαν ήταν ο μετέπειτα πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης).
Ο Καράγιωργας διαγράφηκε από τους πρώτους, στη σκληρή εσωκομματική σύγκρουση, που ακολούθησε. Ωστόσο ο Ανδρέας Παπανδρέου, που δεν απέδιδε προσωπικό χαρακτήρα στις πολιτικές διαμάχες, δεν έπαυε να τρέφει ιδιαίτερη εκτίμηση, στον σπουδαίο αγωνιστή και λαμπρό πανεπιστημιακό, που αναδείχθηκε στη συνέχεια και πρύτανης του Παντείου.
Ετσι, εν όψει των εκλογών του Οκτωβρίου 1981 και τη βέβαιη νίκη του ΠΑΣΟΚ, ο ηγέτης της προοδευτικής παράταξης, πρότεινε στον Καράγιωργα, τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση που θα σχημάτιζε και μάλιστα ως επικεφαλής του οικονομικού επιτελείου. Λέγεται πως τις διαπραγματεύσεις είχε αναλάβει ο Γιώργος Κατσιφάρας.
Όμως, ο Καράγιωργας ήταν αμετάπειστος, όπως και άλλοι συναγωνιστές του, από την αντιστασιακή οργάνωση (Φίλιας, Κωνσταντόπουλος κ.ά.) που δέχθηκαν ανάλογες προτάσεις.
Δεν είχε και δεν είχαν ξεχάσει, τους προπηλακισμούς του 1975. Δεν άλλαξαν μάλιστα γνώμη, ούτε μετά την «έκλειψη» του Ανδρέα Παπανδρέου και την ανάληψη της ηγεσίας του Κινήματος, από τον παλιό τους σύντροφο Κώστα Σημίτη. Για την ιστορία, από τα στελέχη εκείνης της ομάδας, μόνο ένας, ο Λάμπης Ντόλκας, με ιδιαίτερη τεχνοκρατική κατάρτιση, δέχθηκε να αναλάβει θέση στον κρατικό μηχανισμό.
Η δεύτερη μεγάλη σύγκρουση, που παρ’ ολίγο να προκαλέσει μια οδυνηρή διάσπαση, στην πιο δύσκολη φάση, στην μέχρι τότε ιστορία του Κινήματος, συνέβη το φθινόπωρο του 1990, μετά το 2ο συνέδριο του Κινήματος.
Αιτία ή αφορμή ωστόσο ήταν μια απόφαση που ελήφθη στο συνέδριο, καθιερώνοντας ένα νέο, μονοπρόσωπο, θεσμικό όργανο, του γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής.
