Η ώρα Μητσοτάκη

Η παραίτηση του Ευάγγελου Αβέρωφ -που είχε προαναγγείλει ο ίδιος, σε συνέντευξή του στον νεαρό τότε πολιτικό συντάκτη Νίκο Χατζηνικολάου- άνοιξε τον δρόμο για τη δυναμική επιστροφή του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ως αρχηγού κόμματος και δη της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Είχε έρθει, το φθινόπωρο του 1984, η «ώρα Μητσοτάκη», για την οποία ο «Ψηλός» προετοιμαζόταν από τη δεκαετία του ‘60, όταν, ως κορυφαίο στέλεχος και υπουργός, στην κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου, φιλοδοξούσε να διαδεχθεί τον Γεώργιο Παπανδρέου.

Η πρωταγωνιστική συμμετοχή του, με ρόλο «αρχιτέκτονα» από τα παρασκήνια, έβαλε «ταφόπλακα» σε αυτές τις φιλοδοξίες, για να έρθει μετά η δικτατορία και να τα ισοπεδώσει όλα.

Αλλά και μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας, το στίγμα του «αρχιαποστάτη» τον ακολουθούσε και τον έφερε εκτός πολιτικής ζωής, να διαβαίνει τη δική του πολιτική έρημο.

Όχι για πολύ όμως, αφού τον Νοέμβριο του 1977 επανήλθε στη Βουλή και λίγους μήνες μετά, τον Μάιο του 1978, εντάχθηκε στην Κοινοβουλευτική Ομάδα της ΝΔ, αναλαμβάνοντας και κορυφαίο υπουργικό αξίωμα.

Ας όψεται η ανάγκη του Κωνσταντίνου Καραμανλή, να διαμορφώσει την απαραίτητη πλειοψηφία των 180 βουλευτών, για να μεταπηδήσει στην Προεδρία της Δημοκρατίας. Ο Μητσοτάκης όμως δεν αρκούνταν σ’ αυτό και το 1981, όταν ετέθη ζήτημα διαδοχής, με τη ΝΔ πια στην αντιπολίτευση, συμβουλεύθηκε τον ιδρυτή της παράταξης και ήδη Πρόεδρο της Δημοκρατίας, για την πρόθεσή του να θέσει υποψηφιότητα, για την ηγεσία.

Ο Καραμανλής, σύμφωνα με διήγηση του ίδιου του Μητσοτάκη, τον απέτρεψε, λέγοντάς του ότι δεν είχε έρθει ακόμη η ώρα του, καθώς οι συσχετισμοί δεν τον ευνοούσαν.

Η ώρα αυτή, για να θυμηθούμε και τον Λένιν, ήρθε το φθινόπωρο του 1984, μετά την παραίτηση του Ευάγγελου Αβέρωφ. Φρόντισε πάντως γι’ αυτό και ο ίδιος, με τη γνωστή ικανότητά του (την οποία μετέδωσε και στον γιο, απ’ ό,τι φαίνεται) στις παρασκηνιακές μεθοδεύσεις.

Η κίνηση-ματ του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ήταν ασφαλώς η «στρατηγική συμμαχία» με τον Ευάγγελο Αβέρωφ, που του εξασφάλισε την «κρίσιμη μάζα» ψήφων, που του επέτρεψε την άνετη επικράτηση (71 προς 40) επί του μετέπειτα Προέδρου της Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλου.

Το αποτέλεσμα εξελήφθη και εύλογα ως ένα πρώτο ισχυρό πλήγμα στην «καραμανλική» κυριαρχία επί του κόμματος, που εξέφραζε ο εξ Αχαΐας πολιτικός.
Η έντονη πικρία του Ευάγγελου Αβέρωφ, που απέδωσε την ήττα του, το 1980, σε παρασκηνιακή παρέμβαση του ιδρυτή της παράταξης, υπέρ του εσωκομματικού του αντιπάλου.

Σε αυτό το ψυχολογικό υπόστρωμα στηρίχθηκε η συγκεκριμένη συμμαχία, που έκρινε το αποτέλεσμα, πριν αρχίσει η ψηφοφορία.