Δεν περίσσεψαν τα αφιερώματα στην επέτειο κατάλυσης της δημοκρατίας.
Σε λίγο θα κατατάξουμε το γεγονός στα «οικεία κακά» και θα «λιθοβολούμε» όποιον μας τα θυμίζει, κατά τη γνωστή παράδοση από την Αρχαία Αθήνα.
Είδαμε άλλωστε τις αντιδράσεις και τα πικρόχολα σχόλια που προκάλεσε ο τρίτος κύκλος της εξαιρετικά πετυχημένης σειράς «Αγριες Μέλισσες», που επειδή αναφερόταν στα «έργα και ημέρες» του δικτατορικού καθεστώτος.
Μερικοί, όχι μόνο δε θέλουν να θυμούνται, αλλά εξωραΐζουν κιόλας. Όχι άμεσα, αλλά δια της πλαγίας οδού. Διαβάσαμε, σε μια από τις ελάχιστες αναφορές, άρθρο γνωστού, αν και σε «αποστρατεία», επικοινωνιολόγου, όπου διεκτραγωδεί τα πλείστα «κακά» που επέφερε η μεταπολίτευση στη χώρα.
Ανατριχιάζεις καθώς σκέφτεσαι ότι τέτοια επιχειρήματα επιστράτευαν, μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας, αξιοποιώντας τη δυνατότητα που παρέχει η δημοκρατία ακόμη και στους εχθρούς της, για την προβολή των απόψεών τους. Που όταν δεν επέμεναν στην όντως ύπαρξη «κομμουνιστικού κινδύνου», με επιχειρήματα όπως ότι είχαν αυξηθεί οι πωλήσεις κυνηγετικών όπλων, επικαλούνταν τον «εκτραχηλισμό» της μεταπολίτευσης, για να οικτίρουν όσους συνέπραξαν στην ομαλή μετάβαση από τη δικτατορία στη δημοκρατία. Το σύνολο του πολιτικού κόσμου δηλαδή. Και όχι μόνο.
23
Εκείνοι βέβαια προχωρούσαν ένα βήμα περισσότερο. Προσπαθούσαν να σπιλώσουν προσωπικότητες, μέχρι και αγωνιστές της αντιδικτατορικής αντίστασης, ως δήθεν «μηδίσαντες» προς το χουντικό καθεστώς. Όχι πως δεν υπήρξαν τέτοιες περιπτώσεις, ιδιαίτερα στον πνευματικό κόσμο, αλλά εδώ μιλάμε για οργανωμένη και συστηματική προσπάθεια σπίλωσης.
Ακόμη και η ιστορία με τα περίφημα «αρχεία της ΕΣΑ», που ίσως και να έστειλαν στο θάνατο τον κορυφαίο αντιστασιακό Αλέξανδρο Παναγούλη, περιείχε το σπέρμα της συκοφάντησης αγωνιστών, που μαρτύρησαν στα μπουντρούμια της χούντας.
Κάποιοι δυστυχώς «τσίμπησαν», χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τις ιδιαίτερες συνθήκες, υπό τις οποίες βρίσκεται ένας αγωνιστής, που ενδεχομένως να μην άντεξε μέχρι τέλους, στα φρικτά βασανιστήρια.
Η εμφάνιση της τρομοκρατίας, από τα πρώτα κιόλας χρόνια της μεταπολιτευτικής μας δημοκρατίας, πρόσφερε πεδίο δόξας λαμπρό, στους χουντικούς θύλακες, που εξακολουθούσαν, μετά μάλιστα την περιορισμένη κάθαρση των πρώτων μεταδικτατορικών κυβερνήσεων, να δρουν μέσα στον κρατικό μηχανισμό.
Από την πρώτη στιγμή, μέχρι και την εξάρθρωση της «17 ΝΟΕΜΒΡΗ», που λειτούργησε ως «ντόμινο» για το σύνολο του τρομοκρατικού φαινομένου, κυκλοφορούσαν, από σκοτεινά κέντρα και παράκεντρα, φήμες ή και δήθεν «εξακριβωμένες» πληροφορίες, για εμπλοκή με τρομοκρατικές δραστηριότητες, επιφανών αντιστασιακών.
Η περίπτωση του αείμνηστου Περικλή Κοροβέση είναι χαρακτηριστική, με τους «δράστες» να «επιβραβεύονται» κιόλας.
Μέχρι και τον Ανδρέα Παπανδρέου επιχείρησαν να εμφανίσουν ως «αρχηγό της 17Ν». Χωρίς να ζητήσουν συγγνώμη, όταν αποκαλύφθηκαν οι γελοιότητές τους.
