Ο Γεράσιμος Αρσένης ανήκει σε εκείνη την κατηγορία στελεχών που
«επιστρατεύτηκαν» στον αγώνα του ΠΑΣΟΚ για την αλλαγή της χώρας,
στην πορεία δε ανέπτυξαν ηγετικές φιλοδοξίες.
Εδώ που τα λέμε, πρότυπο για μια τέτοια μετεξέλιξη αποτελούσε ο
ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου. Που ήρθε ως τεχνοκράτης στην Ελλάδα,
στη δεκαετία του ‘60, για να συμβάλει στη δημιουργία του περίφημου
Κέντρου Οικονομικών και Κοινωνικών Ερευνών (που αποτέλεσε σημείο
αναφοράς στη μελέτη της ελληνικής κοινωνίας, μετά την αποκατάσταση
της δημοκρατίας) και μετεξελίχθηκε σε ηγέτη της μεγάλης
προοδευτικής παράταξης, αφού ήρθε σε σύγκρουση και με τον πατέρα-
αρχηγό του.
Ένα είδος «πατροκτονίας» διέπραξε και ο Γεράσιμος Αρσένης, αφού κι
αυτός συγκρούστηκε κάποια στιγμή με τον Ανδρέα Παπανδρέου. Τον
Οκτώβριο του 1981 όμως ήταν κι αυτός ένας άγνωστος, καθώς ο νέος,
τότε, πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου, που τον είχε φέρει στην
Ελλάδα, τον τοποθέτηση στην κομβική θέση του διοικητή της Τράπεζας
Ελλάδας, στη θέση του σχεδόν «ισόβιου» καθηγητή Ξενοφώντα
Ζολώτα. Η επιλογή αυτή προκάλεσε κριτική από τη ΝΔ, που μόλις είχε
περάσει στη θέση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.
Απαντώντας ο νέος πρωθυπουργός επικαλέστηκε την άριστη
τεχνοκρατική κατάρτιση του νέου διοικητή, σε συνδυασμό όμως με την
ιδεολογική σύμπλευσή του με τη νέα κυβέρνηση.
Στον πρώτο ανασχηματισμό ή «αναδόμηση» όπως ονομάστηκε, καθώς
είχε «σαρωτικά» χαρακτηριστικά τόσο σε επίπεδο προσώπων, όσο και
σε επίπεδο δομών, ο αξέχαστος Κεφαλλονίτης πήρε το «βάπτισμα του
πυρός» στην κυβέρνηση, με την ανάληψη του νεοσύστατου-με
επιτελικό ρόλο-υπουργείου Εθνικής Οικονομίας.
Ταυτόχρονα όμως διατήρησε και τη θέση του διοικητή της Τράπεζας
Ελλάδας, κάτι που δεν είχε προηγούμενο, καθιστώντας τον, το πιο
ισχυρό πρόσωπο στην «κυβέρνηση της Αλλαγής» μετά τον
πρωθυπουργό.
Από ‘κεί, τη συσσώρευση δηλαδή κυβερνητικής και τραπεζικής
εξουσίας, προήλθε και ο χαρακτηρισμός «τσάρος της οικονομίας», που
για μεγάλο διάστημα ακολουθούσε, κατά πλεονασμό βεβαίως, τον
εκάστοτε επικεφαλής του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης.
Η θητεία του εκείνη ταυτίστηκε με φιλολαϊκές επιλογές και
μεταρρυθμιστικές τομές, όπως η θέσπιση μηχανισμών κοινωνικής
εποπτείας στην παραγωγική διαδικασία. Αλλά και με επιλογές που τον
έθεσαν στο στόχαστρο, όπως ο τρόπος αντιμετώπισης των λεγόμενων
προβληματικών επιχειρήσεων, η υποτίμηση της δραχμής, κυρίως δε η
διάταξη με την οποία τέθηκαν αυστηρές προϋποθέσεις για την κήρυξη
απεργίας στις δημόσιες επιχειρήσεις, τις ΔΕΚΟ.
Ταυτόχρονα όμως η προβολή ριζοσπαστικών αντιλήψεων, τον
κατέστησαν πόλο έλξης, καλλιεργώντας του ηγετικές φιλοδοξίες για το
μέλλον.
Η είσοδός του στη Βουλή, μέσω της λίστας που ίσχυσε στις βουλευτικές
εκλογές της 2ας Ιουνίου 1985, αποτέλεσε το επόμενο βήμα. Είχε αρχίσει
όμως να ενοχλεί…
