Μετά τα συνταρακτικά γεγονότα, που συνέθεσαν το γνωστό ως «βρόμικο 89» και τη δραματική πτώση του Μένιου Κουτσόγιωργα, ο Γιώργος Γεννηματάς κατέστη το αδιαμφισβήτητο φαβορί, για τη διαδοχή του Ανδρέα Παπανδρέου.
Η «μοίρα των Ατρειδών» όμως δεν έπληξε μόνο τον Αχαιό πολιτικό. Τη στιγμή που όλα έδειχναν πως η μέρα που το ΠΑΣΟΚ θα έμπαινε στη «μετά-Ανδρέα» εποχή, δε θα βράδυνε, ανεξάρτητα από την πολιτικοεκλογική έκβαση των πραγμάτων, ο καρκίνος χτύπησε και τον Γιώργο Γεννηματά, μετά τον «αδελφικό» του φίλο Πέτρο Μόραλη και την αγαπημένη σύζυγό του Κάκια.
Σε πρώτη φάση, εκεί προς τα τέλη του 1991, ο αξέχαστος πολιτικός αντιμετώπισε με θάρρος και αισιοδοξία το χτύπημα της μοίρας. Το πρώτο στάδιο της θεραπείας όμως, στο φημισμένο «Memoriam», στις Ηνωμένες Πολιτείες, πήγε αναπάντεχα καλά, δημιουργώντας βάσιμες προσδοκίες για πλήρη ίαση.
Κάτι που επέτρεπε στο κορυφαίο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, να διατηρεί στο ακέραιο τα πολιτικά του σχέδια και τις ηγετικές του φιλοδοξίες. Πρόσωπα που ήταν πολύ κοντά του εκείνη την περίοδο, με το ΠΑΣΟΚ στην αντιπολίτευση, έλεγαν πως είχε σχεδιάσει εκ των προτέρων τα πάντα. Είχε μάλιστα έτοιμη και την κυβέρνηση που θα σχημάτιζε, όταν έφτανε εκείνη την ώρα.
Μια κυβέρνηση που, όπως υποστηρίζουν όσοι συνομιλούσαν μαζί του, θα εξέφραζε το «ενιαίο ΠΑΣΟΚ». Η ενότητα του Κινήματος αποτελούσε άλλωστε τη μοναδική του έγνοια και τη μεγαλύτερη του αγωνία, μέχρι το τέλος. Γι’ αυτή παρακινούσε τους συντρόφους του, σε μήνυμα που έστειλε, στο 3ο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, στις αρχές του 1994, όπου δε μπόρεσε να έχει φυσική παρουσία, καθώς βρισκόταν λίγο πριν το τέλος.
Στην κυβέρνηση άλλωστε που σκόπευε να σχηματίσει, όσο τα αισιόδοξα μηνύματα από τη θεραπεία του το επέτρεπαν, προόριζε για θέσεις αντιπροέδρων, τους Κώστα Σημίτη και Ακη Τσοχατζόπουλο, που είχαν ήδη ξεχωρίσει ως οι δύο πόλοι, στη μάχη των τάσεων και των ιδεών.
Όμως, τη μοιραία εκείνη άνοιξη του 1992, άλλαξαν όλα, καθώς διαπιστώθηκε μετάσταση, που δεν άφηνε και πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Όπως δε ο ίδιος εκμυστηρεύτηκε σε πολιτικούς του φίλους, θα έδινε μεν τη μάχη μέχρι τέλους, θα εξακολουθούσε να υπηρετεί το ΠΑΣΟΚ όσο άντεχε, αλλά οι ηγετικές του φιλοδοξίες είχαν ακυρωθεί.
Πράγματι, ο σπουδαίος εκείνος πολιτικός, παρέμεινε στη μάχη, ως ένας εκ των κοινοβουλευτικών εκπροσώπων του Κινήματος και ως υπουργός Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών μετά την επάνοδο στην εξουσία, μέχρις ότου, την άνοιξη του 1994, οι δυνάμεις του τον εγκατέλειψαν και έφυγε, λίγο μετά τη Μελίνα Μερκούρη…
