Τις πρακτικές συνέπειες της κρίσης των Ιμίων, κυρίως δε των όσων συμφωνήθηκαν και συνομολογήθηκαν, από την ελληνική πλευρά, την τότε κυβέρνηση Σημίτη, τις αντιληφθήκαμε αργότερα.
Όπως και τη διαχρονική αξία της ρήσης «φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας», εν προκειμένω τους Αμερικανούς. Το, ούτως ή άλλως, εξαιρετικά προβληματικό «ευχαριστώ τους Αμερικανούς», του τότε πρωθυπουργού, που ειπώθηκε στη Βουλή, μετά την αποκλιμάκωση της κρίσης, «μεταφράστηκε» ενάμιση χρόνο μετά, με την περίφημη «Συμφωνία της Μαδρίτης», του 1997, όπου η Ελλάδα αναγνώριζε «ζωτικά συμφέροντα» της Τουρκίας στο Αιγαίο.
Το τι ακριβώς εννοούσε η τότε κυβέρνηση, κατέστη πιο σαφές, δυο χρόνια μετά, με τη Συμφωνία του Ελσίνκι, όπου η δική μας συναίνεση για την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας, στην ευρωπαϊκή οικογένεια, συνοδεύτηκε και από τη δέσμευση, για συμφωνημένη πορεία, με συγκεκριμένο, σφιχτό χρονοδιάγραμμα, επίλυσης… των προβλημάτων μας, με τη γειτονική χώρα.
Αυτός ο πληθυντικός (προφανώς όχι μεγαλοπρεπείας) ποτέ δεν εξειδικεύτηκε, ως προς το τι ακριβώς περιλάμβανε. Όπως και τι επέβαλε την ανατροπή της, μέχρι τότε -αλλά και μέχρι σήμερα- πάγιας εθνικής γραμμής, που αναγνώριζε μόνο ένα ζήτημα προς επίλυση, τεχνικής μάλιστα υφής, την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας, που στην πορεία συμπεριέλαβε και την ΑΟΖ.
Η νέα προσέγγιση της κυβέρνησης Σημίτη προκάλεσε τη σύμπλευση ενός τμήματος της ΝΔ, που στοιχιζόταν γύρω από τον τότε επίτιμο πρόεδρο της συντηρητικής παράταξης Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, αλλά και ενός ευρύτερου «λόμπι», που το είδαμε έκτοτε να λειτουργεί en block σε ανάλογες περιπτώσεις, όπως στο «σχέδιο Ανάν».
Από την άλλη όμως προκάλεσε έντονες αναταράξεις στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ. Μέσα από τις αντιδράσεις αυτές και τις αναταράξεις, συγκροτήθηκε το λεγόμενο «πατριωτικό ρεύμα», στην κορυφή του οποίου βρέθηκαν παλιά στελέχη του Κινήματος, που είχαν συμπορευτεί με τον Ανδρέα Παπανδρέου από τα προδικτατορικά χρόνια και είχαν συμμετάσχει στις κυβερνήσεις του.
Στελέχη όπως ο Γιάννης Χαραλαμπόπουλος, ο Αναστάσιος Πεπονής, ο Αντώνης Λιβάνης, ο Λευτέρης Βερυβάκης, αλλά και ο Στέλιος Παπαθεμελής και εκπρόσωποι των νεότερων γενεών, μετά τη μεταπολίτευση, αδυνατούσαν να αποδεχθούν την υποχώρηση από πάγιες, εθνικές θέσεις, στη διαμόρφωση των οποίων συντέλεσε καθοριστικά και κατέστησε σημαία της πολιτικής του παρουσίας και δράσης, τόσο ως κυβέρνηση, όσο και ως αντιπολίτευση, ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Γι’ αυτό και το ρεύμα αυτό, παρ’ ότι δε συνδεόταν με κάποιες από τις οργανωμένες τάσεις, εντός του Κινήματος ή προβεβλημένες προσωπικότητες, είχε έντονη παρουσία, ιδιαίτερα στους κόλπους της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, αλλά και στις κομματικές διαδικασίες, σε όλη σχεδόν τη διάρκεια της διακυβέρνησης Σημίτη.
Κατά μία έννοια έσωσαν την τιμή του ΠΑΣΟΚ…
