Πρέπει να γυρίσει κανείς πολύ πίσω, στον ιστορικό χρόνο, για να βρει κάτι ανάλογο, σε σχέση με τη σημερινή κρίση, στις ελληνορωσικές σχέσεις. Τα πράγματα τείνουν να βγουν εκτός ορίων, ειδικά μετά την, έξω από τη συνηθισμένη διπλωματική ευπρέπεια, κατά πάντα απαράδεκτη, επίθεση της εκπροσώπου του ρωσικού Υπουργείου Εξωτερικών.
Να μην ξεχνάμε ότι είχε προηγηθεί η, ακόμη πιο οξεία, σχεδόν υβριστική, ηλεκτρονική ανάρτηση από τη ρωσική πρεσβεία, μετά τον τραγικό θάνατο των 12 Ελλήνων ομογενών, στη νότια Ουκρανία. Οσο και αν το κινούν γεγονός, η ρωσική εισβολή σε ένα άλλο κράτος, είναι μία πράξη οριακή, που δοκιμάζει και τις διακρατικές σχέσεις, το ιστορικό βάθος των ελληνορωσικών σχέσεων, επιβάλλει την τήρηση κάποιων ισορροπιών κι αυτή την ανάγκη υποδηλώνει η, εξαιρετικά προσεγμένη και μετριοπαθής, ανακοίνωση-απάντηση, από τον εκπρόσωπο του δικού μας Υπουργείου Εξωτερικών. Πρέπει να σημειώσουμε πως ακόμη και στη μακρά περίοδο ύπαρξης της Σοβιετικής Ενωσης, στο ψυχροπολεμικό περιβάλλον της εποχής, οι σχέσεις διατηρήθηκαν σε ένα επίπεδο ελεγχόμενης έντασης. Η μόνη φορά που αυτό διαταράχθηκε ήταν στις αρχές της δεκαετίας του ‘60, όταν εκδηλώθηκε και η κρίση στον «κόλπο των χοίρων», στην Κούβα. Σε αυτό το κλίμα ο, γνωστός για την αθυροστομία του, Σοβιετικός ηγέτης Νικήτα Χρουστσόφ, απείλησε, ούτε λίγο ούτε πολύ, να… βομβαρδίσει την Ακρόπολη.
Η αντίδραση, τότε, στην Ελλάδα, ήρθε στο πιο υψηλό επίπεδο, από τον τότε πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή. Μία απάντηση οξεία, με ιδεολογική φόρτιση, αλλά και με εμφανή την προσπάθεια να μη φτάσουν τα πράγματα στα άκρα.
Οι διακρατικές μας σχέσεις, με την τότε Σοβιετική Ενωση, δεν διαταράχθηκαν ούτε στην περίοδο της δικτατορίας. Το κομμουνιστικό καθεστώς, στο Κρεμλίνο, κατέστησε έγκαιρα σαφές, πως διαχωρίζει την ιδεολογική συμπόρευση με το «αδελφό» ΚΚΕ, στον αγώνα κατά του δικτατορικού καθεστώτος, με τα κρατικά συμφέροντα της Σοβιετικής «πατρίδας». Ηταν κι αυτή μία ακόμη απογοήτευση κι όχι μόνο για το κομμουνιστικό κίνημα, αλλά για το σύνολο των αντιστασιακών δυνάμεων.
Μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας και στο κλίμα ευφορίας, που επικράτησε στην Ελλάδα, όλα αυτά ξεχάστηκαν και οι ελληνοσοβιετικές, τότε, σχέσεις, πέρασαν σε μία καινούργια φάση. Ο ίδιος ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, στη νέα φάση της πρωθυπουργίας του, χωρίς πια τα αντικομμουνιστικά σύνδρομα της προδικτατορικής εποχής και με νομιμοποιημένο το κομμουνιστικό κίνημα, πραγματοποίησε την πρώτη επίσκεψη Ελληνα πρωθυπουργού, στη Μόσχα. Όπως ήταν αναμενόμενο, αυτή η «πολυδιάστατη» πολιτική, όπως ονομάστηκε, συνεχίστηκε, με μεγαλύτερη ένταση και εμβάθυνση, στη δεκαετία του ‘80, από τις κυβερνήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου. Υστερα ήρθε η κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού», η αλλαγή του κόσμου…
