Είχε απομονωθεί
Ένα από τα κομβικά πρόσωπα στη διαδικασία μετάβασης από τη χούντα στον κοινοβουλευτισμό και τον ελεύθερο πολιτικό βίο ήταν αναμφίβολα ο Δημήτριος Ιωαννίδης.
Ο Γιώργος Καμίνης, στη διάρκεια ενός συμποσίου που είχε οργανώσει η Βουλή πριν πολλά χρόνια, επί προεδρίας Βαγγέλη Μεϊμαράκη, εξέφραζε την απορία για την παντελή απουσία του «αόρατου δικτάτορα» εκείνες τις δραματικές μέρες.
Το αφήγημα που έχει επικρατήσει είναι αυτό που διακινούσαν οι εκπρόσωποι της τότε χουντικής ηγεσίας, πολιτικής και στρατιωτικής, που ανέλαβαν την πρωτοβουλία για τη μεταβίβαση της εξουσίας στους εκπροσώπους του προδικτατορικού πολιτικού κόσμου.
Οι «ηρωικές» περιγραφές τους, κατατείνουν στην εμφάνιση των ιδίων, ως εκείνων που «πρόταξαν τα στήθη» τους απέναντι στον Ιωαννίδη, ώστε ο τελευταίος να πειστεί για την αναγκαιότητα της πρωτοβουλίας και να μην αντιδράσει.
Η πραγματικότητα ως φαίνεται όμως είναι μάλλον διαφορετική. Στο τελευταίο βιβλίο του Αλέξη Παπαχελά, που εκδόθηκε πριν λίγους μήνες, κατατίθενται νέα στοιχεία, που δημιουργούν μια άλλη εικόνα.
Για την ακρίβεια παρουσιάζονται και σε οπτικοακουστική μορφή, αυθεντικά ηχητικά αποσπάσματα από σύσκεψη της τότε, χουντικής πολιτικοστρατιωτικής ηγεσίας, αφότου είχε εκδηλωθεί η τουρκική εισβολή στην Κύπρο, όπου ο Ιωαννίδης εμφανίζεται εντελώς απομονωμένος, εμμέσως δε και αμφισβητούμενος, από εκείνους, τους οποίους ο ίδιος είχε διορίσει στα υψηλά αξιώματά τους.
Ουδείς πιο αχάριστος του ευεργετηθέντος λένε και απ’ αυτό τον κανόνα δεν εξαιρούνται ούτε δικτάτορες. Η εικόνα που προκύπτει απ’ αυτό το αυθεντικό ντοκουμέντο, είναι πως ο Ιωαννίδης είχε στην πραγματικότητα χάσει τη δύναμή του από τη στιγμή που το εγκληματικό πραξικόπημα του εναντίον του Μακαρίου εξελίχθηκε εντελώς διαφορετικά απ’ ό,τι περίμενε.
Δε χρειάστηκε επομένως να καταβάλουν ιδιαίτερη προσπάθεια για να τον πείσουν να παραμερίσει, οι «ευεργετηθέντες». Η δρυς είχε ήδη πέσει.
Αλλωστε, τόσο ο Γκιζίκης, όσο και οι εκπρόσωποι της στρατιωτικής ηγεσίας απέδειξαν την αμετανόητη προσήλωση τους, στις «αρχές» της δικτατορίας, με την ύστατη προσπάθεια που κατέβαλαν, να διατηρήσουν τον έλεγχο των πραγμάτων και να διαιωνίσουν εκ του πλαγίου την εξουσία τους, με την απαίτηση τους να διορίσουν εκείνοι, τους υπουργούς Εθνικής Αμυνας, Εσωτερικών και Δημόσιας Τάξης.
Ότι δηλαδή πρόβλεπε το «Σύνταγμα» του Παπαδόπουλου, του 1973. Μόνο που οι καιροί είχαν αλλάξει και η κοφτή φράση του παριστάμενου Γεωργίου Μαύρου, απευθυνόμενου στον Γκιζίκη, «ασφαλώς θα αστειεύεστε, κύριε πρόεδρε» τους επανέφερε στη σκληρή πραγματικότητα, υπενθυμίζοντάς τους ότι δεν ήταν πια σε θέση, ούτε καν να διαπραγματεύονται.
Ειδικά ο Γκιζίκης άλλωστε είχε το «προνόμιο» να παραμείνει στο ύπατο πολιτειακό αξίωμα, μέχρι τον Δεκέμβριο του 1974, μέχρι να ολοκληρωθούν οι σχετικές διαδικασίες.
