Ο κόσμος, με το αλάθητο αισθητήριό του είχε αποδώσει στη Βαυαρική
αντιβασιλεία, που επί της ουσίας κυβερνούσε τη χώρα, την περίοδο
που εξετάζουμε (1833-35) εν ονόματι του ανήλικου βασιλιά Οθωνα, το
χαρακτηρισμό «ξένη ακρίδα».
Σαν να ήθελαν να τον επιβεβαιώσουν, οι ξένοι «κλειδοκράτορες» της
εξουσίας, έστησαν τη σκευωρία κατά των Κολοκοτρώνη-Πλαπούτα,
όπως ξεκινήσαμε από χθες να εξιστορούμε.
Οι σκευωροί νόμισαν ότι έστησαν τέλεια την παγίδα, αλλά δεν
απέφυγαν το μοιραίο λάθος, για να θυμηθούμε τον Αντώνη Σαμαράκη.
Υπό μία έννοια θα λέγαμε ότι «λογάριασαν χωρίς τον ξενοδόχο».
Πόνταραν στο «μίσος» του Αναστάσιου Πολυζωΐδη, για τον «Γέρο του
Μοριά», όπως ήδη αναπτύχθηκε, αλλά παραγνώρισαν την προσήλωση
του τελευταίου στο καθήκον και το δίκαιο.
Σαν να μην έφτανε αυτό, έκαναν και ένα δεύτερο λάθος. Δεν
«μέτρησαν» καλά, ένα από τα μέλη του δικαστηρίου, που
συγκροτήθηκε για να δικάσει τους δύο αγωνιστές, τον εκ Κερκύρας
Γεώργιο Τερτσέτη.
Ετσι συγκροτήθηκε η ισχυρή μειοψηφία (3 προς 2) στη δικαστική
απόφαση. Είχε προηγηθεί, με την αποφασιστική συμβολή των δύο
(Πολυζωΐδη, Τερτσέτη), συντριπτική κατάρριψη, αν όχι γελοιοποίηση
του διάτρητου κατηγορητηρίου.
Οι μάρτυρες κατηγορίας αποδείχθηκαν απλοί ψευδομάρτυρες, τα
«επαναστατικά» γεγονότα δεν συνέβησαν ποτέ, ενώ το βασικό
«ενοχοποιητικό» έγγραφο αποδείχθηκε χαλκευμένο και οι υπογραφές
των δύο κατηγορουμένων πλαστογραφημένες.
Μπροστά στην κατάρρευση του κατηγορητηρίου, αλλά και την
αποκάλυψη της μεθόδευσης, ο επίτροπος Μάσσων, ως εντολοδόχος
των αντιβασιλέων, προχώρησε σε ένα δικονομικό τέχνασμα.
Δήλωσε ότι παραιτείται από το δικαίωμα δευτερολογίας, στερώντας με
αυτό τον τρόπο το αντίστοιχο δικαίωμα από τους συνηγόρους των
κατηγορουμένων.
Διάφανος στόχος του ήταν η επίσπευση της διαδικασίας και η
υλοποίηση του προδιαγεγραμμένου σχεδίου, χωρίς τήρηση ούτε των
στοιχειωδών προσχημάτων, όπως ήταν η ευχέρεια αντίκρουσης των
κατηγοριών, με τη δευτερολογία των συνηγόρων υπεράσπισης.
Το ομολόγησε κυνικά ο ίδιος ο επίτροπος, απευθυνόμενος προς τον
πρόεδρο του δικαστηρίου, τον Αναστάσιο Πολυζωΐδη, που τον καλούσε
να δευτερολογήσει, λέγοντας: «Τον χρόνο που ζητάτε, δε θα τον βρείτε
από μένα».
Είχε αποτύχει προηγουμένως η προσπάθειά του να δεσμεύσει το
δικαστήριο, ζητώντας από τον πρόεδρό του, την έκδοση «πράξης», που
να τον υποχρέωνε να δευτερολογήσει.
Με τον τρόπο αυτό, βέβαια, ομολογούσε έμμεσα την αδυναμία
στήριξης της κατηγορίας, μετά την κατάρρευσή της στο ακροατήριο.
Ετσι φτάσαμε στη διάσκεψη, όπου τα τρία υπάκουα μέλη απλώς
προσυπέγραψαν την προειλημμένη απόφαση, καταδίκης σε θάνατο.
Ηταν τόσο σίγουροι άλλωστε οι σκευωροί, για την ευόδωση του
σχεδίου τους, ώστε είχαν αρχίσει να στήνουν μυστικά τις αγχόνες.
Δεν υπολόγισαν όμως τη σθεναρή αντίδραση των δύο δικαστών…
