Από έναν κεντρώο

Η πορεία του ΣΥΝ, ως αυτοτελούς κόμματος, χωρίς το ΚΚΕ, ακολούθησε εκείνη των πρόδρομων σχημάτων της ανανεωτικής αριστεράς.

Το κόμμα του Περισσού, παρά την κατάρρευση των όμορων ιδεολογικά καθεστώτων και την ακόμη μεγαλύτερη ιδεολογική περιχαράκωση, παρά την «αλλαγή γενιάς» στην ηγεσία του, διατήρησε με άνεση την πρωτοκαθεδρία στον χώρο.

Ο ΣΥΝ, από την άλλη, υπό την ηγεσία της Μαρίας Δαμανάκη, που είχε αναλάβει πριν την αποχώρηση του ΚΚΕ, δυσκολευόταν να βρει «ζωτικό χώρο», μεταξύ Περισσού και Χαριλάου Τρικούπη.

Η ηγεσία της κας. Δαμανάκη δε στάθηκε ικανή να δώσει διέξοδο σε αυτό το «σταυρικό πρόβλημα» και αυτή η αδυναμία αντανακλάστηκε στις αλλεπάλληλες εσωτερικές κρίσεις.
Η αποτυχία, κατόπιν τούτου, στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση, εκείνη του 1993, έμοιαζε με «αυτοεκπληρούμενη προφητεία» και η αλλαγή ηγεσίας αναπόφευκτη.

Στο «τιμόνι» βρέθηκε ένας «κεντρώος», ο Νίκος Κωνσταντόπουλος, από τον οποίο ο κόσμος αυτού του τμήματος, της ανανεωτικής αριστεράς, προσδοκούσε ανάκαμψη.

Εμελλε δε υπό την ηγεσία ενός κεντρώου, κεντρογενούς στελέχους, ο ΣΥΝ, ως η κυρίαρχη έκφραση αυτού του ιδεολογικού ρεύματος, όχι μόνο να ανακάμψει, αλλά και να αποκτήσει τα έντονα ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά, που τον εκτόξευσαν αργότερα, μετά και τη δεξιά στροφή και φθορά του ΠΑΣΟΚ.

Πράγματι, ο Νίκος Κωνσταντόπουλος, πατέρας του σημερινού προέδρου της «Πλεύσης Ελευθερίας», προερχόταν από την προδικτατορική νεολαία της Ένωσης Κέντρου, την ΕΔΗΝ, στα χρόνια της «αγωνιστικής άνοιξης», της δεκαετίας του ‘60 και της άνθησης του φοιτητικού κινήματος, με το 1-1-4.

Επί δικτατορίας στρατεύτηκε στον αγώνα για την επάνοδο της δημοκρατίας, στις τάξεις της «Δημοκρατικής Άμυνας», πληρώνοντας το ανάλογο κόστος.

Στη μεταπολίτευση ακολούθησε τη μερίδα εκείνη των συναγωνιστών του, που προσχώρησαν εν σώματι στο ΠΑΣΟΚ, τους οποίους και ακολούθησε στη σύγκρουση και την έξοδο.
Εκτοτε, ο Νίκος Κωνσταντόπουλος διάβηκε τη δική του «πολιτική έρημο», παραμένοντας όμως ενεργός πολίτης και από τη θέση του μαχόμενου δικηγόρου, με τη συμμετοχή σε πολλές πολύκροτες και με έντονο πολιτικό χρώμα ποινικές υποθέσεις.

Η επάνοδος στηn ενεργό πολιτική ήρθε με τη συγκρότηση του ΣΥΝ, όπου εντάχθηκε μαζί με παλιούς συναγωνιστές του, όπως ο Βασίλης Φίλιας.

Στην κυβέρνηση Τζαννετάκη, που προήλθε από τη σύμπραξη ΝΔ και ΣΥΝ, ανέλαβε υπουργός Εσωτερικών, ενώ στη συνέχεια εκλέχθηκε βουλευτής Επικρατείας, για να φτάσει ως την αρχηγία, επικρατώντας των «καθαρόαιμων» αριστερών, Αλέκου Αλαβάνου και Μιχάλη Παπαγιαννάκη.

Υπό την ηγεσία δε ενός παλιού κεντρώου, όπως προαναφέρθηκε, έμελλε ο χώρος να αποκτήσει τα ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά, με ή και χάρη στα οποία πρωταγωνίστησε στα επόμενα χρόνια.