Η συζήτηση και η φασαρία που συνεχίζεται αναφορικά µε τα πόθεν έσχες δεν κρέµεται και δεν αποτελεί το πρώτο, το τελευταίο ή το µοναδικό παράδειγµα στην ελληνική πολιτική ζωή. Το τι θα αποφανθεί και θα κρίνει η ελληνική δικαιοσύνη τον ερχόµενο Μάιο, για την περίπτωση του πόθεν έσχες του κ. Κασσελάκη είναι κάτι άλλο και µένει να το δούµε…
Άλλωστε η περίπτωση Κασσελάκη είναι µια περίπτωση από µόνη της και είναι µια περίπτωση ασχέτως του τι θα ακολουθήσει δικαστικά, που έχει κριθεί ήδη πολιτικά και είναι στην δύση της..
Πάµε να δούµε όµως, από πού πηγάζει αυτή η συζήτηση, η επιτακτικότητα και η ψευδεπίγραφη διαφάνεια των πόθεν έσχες για την ελληνική πολιτική τάξη της χώρας και το πολιτικό προσωπικό, αλλά και το πιο σηµαντικό κατ’ εµέ, την Μακιαβελική διαστροφή των πολιτών καν ψηφοφόρων πίσω από όλα αυτά…
Εδώ και δεκαετίες, η διάταξη κατάθεσης και δηµοσιοποίησης του Πόθεν Έσχες των πολιτικών ισχύει για ότι έχει να κάνει µε την διαφάνεια του δηµόσιου βίου, την ενηµέρωση των φορολογικών αρχών αλλά και την εµπιστοσύνη των πολιτικών κοµµάτων σε κοινοβουλευτικό επίπεδο αλλά και κυρίως επικοινωνιακά, ώστε να υπάρχει µια εντύπωση στο εκλογικό ακροατήριο ότι υπάρχει απόλυτη διαφάνεια, ασχέτως αν το κοινωνικό – οικονοµικό χάσµα µεταξύ πολιτικού προσωπικού και πολιτών µεγαλώνει ή και καµιά φορά επιδεινώνεται από τις κοινωνικές συνθήκες, µε πολιτικούς αναλυτές να σηµειώνουν αρκετές φορές, ότι συγκριτικά µε άλλες δυτικές χώρες, εµείς ως Ελλάδα δεν πληρώνουµε και τόσο ακριβά την Κοινοβουλευτική Δηµοκρατία…
Ευθύνες υπάρχουν πολλές και διαχέονται σε πολλούς, που µε κάποιους στέρεους τρόπους το πολιτικό προσωπικό στην χώρα φαίνεται να πλουτίζει σε κάποιες περιπτώσεις, να προκαλούνται άρσεις ασυλίας κάποιες φορές για φορολογικές παραβάσεις, µε τους ίδιους τους βουλευτές καµιά φορά να δηλώνουν ότι δεν ήξεραν για την ύπαρξη του συγκεκριµένου ποσού, της συγκεκριµένης τραπεζικής κατάθεσης ή του συγκεκριµένου αδιευκρίνιστου ποσού… Την στιγµή που ο µέσος πολίτης στην Σταυρούπολη Θεσσαλονίκης, ξέρει ακόµα και για τα 20€ που του αποµένουν στο τραπεζικό υπόλοιπο και τα οποία φοβάται µην τα χάσει, µιας και µπορεί ο συγκεκριµένος τραπεζικός λογαριασµός να µην έχει δηλωθεί ως ακατάσχετος…
Μια πολιτική παρέλαση οικονοµικά επιτυχηµένων, που απλά δηλώνουν µέσα από την ανθηρή οικονοµικά ζωή τους, είτε δεξιοί µε λαϊκές ρίζες είτε αριστεροί µε κοινωνικές ευαισθησίες, είτε καµιά φορά και συνειδητοποιηµένοι κεντρώοι που γεννήθηκαν στα σπάργανα της αγοράς…
Θα σταθώ στο Μακιαβελική αντίληψη που ανέφερα πιο πάνω… Μήπως η δική µας πολιτική διαστροφή, µανία, ανασφάλεια και γοητεία είναι να ψηφίζουµε ανθρώπους τέτοιας οικονοµικής επιφάνειας, µε τέτοια ταυτότητα που δηλώνουν απλά είτε δεξιοί είτε κεντρώοι είτε αριστεροί µε ευαισθησίες και πνεύµα προσφοράς, µόνο και µόνο γιατί νιώθουµε να τους θαυµάζουµε και µετά έχουµε την ανάγκη, να θυµηθούµε τα κοινωνικά τοίχοι που µας χωρίζουν…
Μήπως τελικά, βλέπουµε στα µάτια τους, τις ανισότητες που θα θέλαµε να ξεπεράσουµε ατοµικά και όχι συλλογικά και θυµόµαστε πάρα πολύ αργά και πολύ αργότερα, την δική µας µόνιµη ταξική ταυτότητα και υπάρχουσα κατάσταση;
Μήπως αποδεχτήκαµε ότι η συµµετοχή στην υψηλή πολιτική και στο τιµόνι, αποτελεί πλέον ένα «καζίνο», αντί για µια συλλογική διαδικασία.
*Πολιτικός Αναλυτής, δηµοσιογράφος
