«Θέλουν ανθρώπους που δεν χρειάζεται να βάλουν [story] στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης επειδή έτσι κι αλλιώς όλοι ξέρουν πόσο cool είναι» ανέφερε στο Dazed o επικοινωνιολόγος
Το καλοκαίρι του ’24, τον γύρο του διαδικτύου έκανε ένα meme που αφορούσε το εμβληματικό DC-10 της Ίμπιζα, το οποίο άνοιξαν με άδεια για μόλις ογδόντα άτομα, τα αδέρφια Deogracias lara Moreno και Antonio Lara Moreno τη δεκαετία του ’90: στο viral βίντεο που κυκλοφόρησε, από την μια πλευρά είχαμε τα φευγάτα vibes του club το 2010 σε αντιδιαστολή με την ζοφερή πραγματικότητα του 2024 – με άνθρωπους που κρατούσαν smartphones αντί να χορεύουν.
Δυστυχώς, αυτό είναι ένα πολύ οικείο θέαμα στην αρένα του clubbing αυτές τις μέρες: ο μέσος clubber αγοράζει εισιτήριο για το πάρτι, μόνο και μόνο για βάλει story στο Instagram.
Τι απέγινε το να ζεις τη στιγμή;
Αν υπάρχει ένα πράγμα στο οποίο όλοι μπορούμε αναμφίβολα να συμφωνήσουμε είναι ότι περνάμε πολύ χρόνο κολλημένοι στα τηλέφωνά μας. Σίγουρα, το να διαγράφουμε εφαρμογές και να κάνουμε ιντερνετικό detox μπορεί να είναι ένα υγιές αντίδοτο στο doomscrolling.
Αλλά δεδομένου ότι πολλοί από εμάς καταγράφουν τη ζωή τους με τα τηλέφωνά τους, πώς θα νιώθατε αν αφήνατε την συσκευή σας στην τσέπη σας σε ένα πάρτι; Κι αν έπαιζε ο αγαπημένος σας DJ; Τι θα προτιμούσατε; Nα καταγράφετε μανιωδώς την στιγμή ή να την ζήσετε στο έπακρο;
Προσοχή: Απαγορεύονται τα κινητά
Για χρόνια, η πολιτική που απαγορεύει τη λήψη φωτογραφιών παρέμενε στη δικαιοδοσία των κλαμπ που είναι πιο επιφυλακτικά απέναντι στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, όπως το Berghain, το οποίο είναι διαβόητο για τον κανόνα του αυτοκόλλητου πάνω από τη φωτογραφική μηχανή (πρακτική που έχει υιοθετήσει μεταξύ άλλων και το SMUT στην Αθήνα), απαγορεύοντας στους επισκέπτες του κλαμπ να απαθανατίζουν τα όσα συμβαίνουν μέσα στο κλαμπ, μια πρακτική που δεν γίνεται πάντα σεβαστή από τους θαμώνες του.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο, το κλαμπ Fold του ανατολικού Λονδίνου διατηρεί τον κανόνα της απαγόρευσης κινητών τηλεφώνων στο χώρο από το άνοιγμά του το 2018, ενώ το Phonox του Brixton σας ζητά να «αποφύγετε τη λήψη φωτογραφιών και βίντεο μέσα στο κλαμπ».
«Ένας χώρος που θέτει τον κανόνα ‘δεν επιτρέπονται τηλέφωνα’, μας μαρτυρά ήδη πολλά για το κοινό που θέλει να προσελκύσει», ανέφερε στο Dazed o Will Baldwin Pask, Communication Specialist.
«Θέλουν ανθρώπους που ακούνε, που συμμετέχουν και που δεν χρειάζεται να βάλουν [story] στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης επειδή έτσι κι αλλιώς όλοι ξέρουν πόσο cool είναι. Νομίζω ότι αυτή είναι η πιο ενδιαφέρουσα πλευρά του ‘όχι τηλέφωνα’ – ο διακριτικός τρόπος με τον οποίο υπονοείται ποιος είναι ευπρόσδεκτος ή όχι στον χώρο».
Στην αντίπερα όχθη του ποταμού
Αλλά μήπως αυτή η προσέγγιση δημιουργεί μια «κλειστότητα» που θα μπορούσε να απωθήσει την επόμενη γενιά των πιστών της underground χορευτικής μουσικής; Εκτός από τις διαδικτυακές συζητήσεις σχετικά με την εθιμοτυπία της πίστας, η υπεύθυνη μάρκετινγκ εκδηλώσεων Ellie White σημειώνει πώς τα τηλέφωνα έχουν μεταμορφώσει όχι μόνο τον τρόπο με τον οποίο βιώνουμε μια νυχτερινή έξοδο, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο ανακαλύπτουμε, μοιραζόμαστε και προωθούμε εκδηλώσεις.
«Το οργανικό υλικό από το κοινό έχει δώσει τεράστια ώθηση στην καριέρα των καλλιτεχνών ή στη δημοτικότητα των εκδηλώσεων, τόσο πολύ που έχει γίνει επίσης η κυρίαρχη πρακτική προώθησης για πολλούς, με τα ακατέργαστα, αφιλτράριστα βίντεο ‘POV’ να αποτελούν βασικό μέρος των εκστρατειών».
Η phone-free πίστα των clubs δημιουργεί διχασμό. Όμως, για την γεννημένη στην Ίμπιζα DJ Anna Tur – η οποία έπαιξε για πρώτη φορά στο Space και ξεκίνησε ως resident DJ με την ομάδα Pacha πριν από περίπου 15 χρόνια – τα πράγματα είναι πιο απλά, και σύμφωνα με την ίδια, η αλλαγή είναι θέμα χρόνου να συμβεί.
«Είναι απλά μια μετάβαση, ξέρεις, γιατί θα περάσεις την πόρτα, θα αφήσεις το τηλέφωνό σου και [στην αρχή] θα θυμώσεις και θα πείς: ‘Θέλω το τηλέφωνό μου μαζί μου!’. Αλλά 30 λεπτά ή μία ώρα αργότερα, θα είσαι πιο χαρούμενος από ποτέ».
Η Tur επισημαίνει επίσης τον κάπως περιοριστικό χαρακτήρα των νοσταλγικών memes που συγκρίνουν το clubbing του σημερα με των περασμένων δεκαετιών. «Τη δεκαετία του ’90, δεν είχαμε ίντερνετ στα τηλέφωνά μας. Οπότε δεν μπορείς πραγματικά να τα συγκρίνεις, γιατί, αν τη δεκαετία του ’90 είχαμε αυτή την τεχνολογία, ίσως οι άνθρωποι να έκαναν το ίδιο», υποστήριξε.
Το ερώτημα όμως παραμένει: πώς μπορούμε να καλλιεργήσουμε την underground κουλτούρα των club χωρίς να αποξενώσουμε την επόμενη γενιά των οπαδών της χορευτικής μουσικής;
Πηγή IN.GR *Με πληροφορίες από: Beatportal | Dazed |
