Μαριάνα Τσίχλη: Να ξανακάνουµε τη στέγη κοινωνικό δικαίωµα

Υπάρχουν, τα τελευταία χρόνια, πολλές τραγικές καταστάσεις που τείνουν να κανονικοποιηθούν και που, οι διάφοροι κυβερνώντες επιχειρούν να παρουσιάσουν ως φυσικά φαινόµενα ή, ίσως, ως κακά της µοίρας µας. Ένα από αυτά είναι η στεγαστική κρίση, που διαρκώς οξύνεται, µε αιχµή την Ελλάδα και ιδίως τις νεότερες γενιές.

Η κυβέρνηση της ΝΔ καµώνεται ότι «δίνει λύσεις» µε τα διάφορα Σπίτι µου, που δεν αποτέλεσαν λύση σχεδόν για κανέναν, ή µε υποτιθέµενους περιορισµούς στο Airbnb που είναι ψευδεπίγραφοι και δεν έχουν κανένα αποτέλεσµα. Η αντιπολίτευση, αντίστοιχα, ακόµα και αυτή που θέλει να αποκαλείται αριστερή, καµώνεται επίσης ότι αντιπολιτεύεται, χωρίς ωστόσο ποτέ να αγγίζει τα ζητήµατα που αποτέλεσαν και εξακολουθούν να αποτελούν πυρήνα του προβλήµατος της στέγης.

Στο µεταξύ, πριν λίγες µέρες δηµοσιεύθηκε µία ακόµα έρευνα, σύµφωνα µε την οποία, η Ελλάδα είναι πρωταθλήτρια στην αντίληψη των πολιτών για τη στεγαστική ανασφάλεια, ξεπερνώντας τον παγκόσµιο µέσο όρο κατά 12 µονάδες.

Η στεγαστική κρίση δεν είναι, όµως, ούτε ουδέτερη, ούτε τυχαία. Είναι η κυβερνητική πολιτική που την τροφοδοτεί και την οξύνει, µαζί µε το ευρύτερο αναπτυξιακό υπόδειγµα που προβάλει η ΝΔ και δεν αµφισβητείται ουσιωδώς από καµία εκδοχή αντιπολίτευσης. Στον πυρήνα της όξυνσής της βρίσκεται η επιδίωξη να κυριαρχήσει στην Ελλάδα µόνιµα ένα µοντέλο «ανάπτυξης» που στηρίζεται στην παροχή υπηρεσιών, στην τουριστική υπερεκµετάλλευση, στην ασυδοσία των διάφορων αρπακτικών. Δεν µπορεί να καµώνεσαι ότι θέλεις να περιορίσεις το πρόβληµα της στέγασης και ταυτόχρονα να επιχαίρεις για τις ξένες επενδύσεις που κυρίαρχα είναι real estate, να διατηρείς την golden visa και την πλήρη ασυδοσία των µεγάλων εταιριών αξιοποίησης ακινήτων για βραχυχρόνιες µισθώσεις. Χωρίς την απαγόρευση όλων αυτών των πρακτικών, δεν µπορεί να υπάρξει λύση στη στεγαστική κρίση. Αντίστοιχα, δεν µπορεί να υπάρξει λύση χωρίς την άµεση αντιµετώπιση των εξώσεων και των πλειστηριασµών πρώτης κατοικίας. Σε κανένα από τα δύο θέµατα αυτά δεν αρκούν ηµίµετρα, όπως ο περιορισµός, αλλά όχι η κατάργηση της golden visa, ή, πολύ περισσότερο, η προστασία της πρώτης κατοικίας χωρίς κατάργηση του Ηρακλή, πράγµα που είναι απολύτως αδύνατον.

Το κοινωνικό κίνηµα, αλλά και η αριστερή πολιτική αντιπολίτευση που σέβεται τον εαυτό της πρέπει να προτείνει συνολικές λύσεις στο ζήτηµα της στέγασης. Λύσεις όπως η πλήρης κατάργηση της golden visa και η απαγόρευση της επιχειρηµατικής δραστηριότητας στις βραχυχρόνιες µισθώσεις, µε παράλληλο δραστικό περιορισµό των βραχυχρόνιων µισθώσεων και από φυσικά πρόσωπα. Η πλήρης προστασία της λαϊκής πρώτης κατοικίας, µαζί µε την εκδίωξη των αρπακτικών και το ξήλωµα του Ηρακλή και όλου του θεσµικού πλαισίου που επιτρέπει την ασυδοσία των funds. Αλλά και η θέσπιση πολιτικών εργατικής και κοινωνικής κατοικίας, που µπορεί να γίνει άµεσα, µε την αξιοποίηση των πόρων του – καταργηµένου από το δεύτερο µνηµόνιο – Οργανισµού Εργατικής Κατοικίας για την ανέγερση κατοικιών. Πόρων που έχουν συσσωρευτεί από εισφορές των εργαζοµένων και δεν αξιοποιούνται για τον σκοπό που καταβλήθηκαν.

Όµως, πέρα από τις επιµέρους αιχµές, το κίνηµα και η αριστερά πρέπει να παλέψουν για να πάψει η στέγη και η κατοικία να αντιµετωπίζεται ως πεδίο κερδοσκοπίας των λίγων και να αναδειχθεί ξανά ως κοινωνικό δικαίωµα των πολλών.

* Γραµµατέας Λαϊκής Ενότητας – Ανυπότακτη Αριστερά