Η δημιουργός της «ροζ» σημαίας για τη δολοφονία της 41χρονης: Χάσαμε τη Γεωργία… – Κάποιοι από εμάς έφυγαν αλλά δεν θα ξεχαστούν

Η καλλιτέχνης από τη Νέα Υόρκη, το έργο της οποίας -η περίφημη «ροζ» ελληνική σημαία-  έχει γίνει σύμβολο του αγώνα κατά των γυναικοκοκτονιών και της ενδοοικογενειακής βίας, μιλά για ένα φαινόμενο που δείχνει να μην έχει τελειωμό.

Σύμβολο για το δικαίωμα στη ζωή και την ελευθερία

«Τη «ροζ σημαία» την έφτιαξα, την κατέβασαν από το ελληνικό προξενείο και την ανέβασαν ψηλά όλες οι Ελληνίδες. Έγινε σύμβολο αγώνα για το δικαίωμα στην ζωή και την ευτυχία. Το έργο μου δείχνει, με απόλυτη σαφήνεια, το πόσο μακρύς είναι ο δρόμος για την αντιμετώπιση του προβλήματος», αναφέρει η νεαρή εικαστικός που μιλά με πάθος για το δημιούργημά της.

Η είδηση ότι ακόμα μία γυναίκα και μητέρα, η Γεωργία Μουράτη, δεν είναι πια στη ζωή και έφυγε με τον πιο αποτρόπαιο τρόπο την έχει συγκλονίσει. «Η σορός της βρέθηκε μέσα σε ένα μπαούλο σε απομακρυσμένη περιοχή στη Χαλκιδική. Ο άντρας της προσποιούταν ότι την έψαχνε ενώ τη δολοφόνησε. Η πατριαρχία προσπαθεί συνεχώς να μας φιμώσει, αλλά η φωνή μας είναι πιο δυνατή από ποτέ. Έχουμε ο ένας τον άλλον. Κάποιοι από εμάς έφυγαν αλλά δεν θα ξεχαστούν», τονίζει η Γεωργία Λαλέ.

«Το σπίτι -για κάποιους- δεν είναι καταφύγιο»

Στην παρουσίαση του έργου «Flag» της Γεωργίας Λαλέ ξεκαθαρίστηκε πως «πραγματεύεται το φαινόμενο της γυναικοκοκτονίας και της ενδοοικογενειακής βίας. Το έργο τέχνης είναι φτιαγμένο από σεντόνια που δώρισαν γυναίκες από την Ελλάδα. «Αυτές οι γυναίκες, φαινομενικά, έχουν λίγα κοινά, αλλά έχουν όλες ξαπλώσει σε αυτά τα σεντόνια απελπισμένες και φοβισμένες. Πόσες γυναίκες έχουν χάσει τη ζωή τους στο ίδιο τους το κρεβάτι, εκεί όπου ονειρεύονταν και ξεκουράζονταν», λέει η καλλιτέχνης και αναφέρεται στο παράδειγμα της Καρολάιν Κράουτς που δολοφονήθηκε από τον σύζυγό της στο δωμάτιό της δίπλα στο μωρό της.

«Θυμάμαι το 2021, μετά την πανδημία, όταν προσπαθούσαμε να συνέλθουμε από την πανδημία, σημειώθηκε η τρομερή γυναικοκτονία της Καρολάιν. Δολοφονήθηκε στο κρεβάτι της, δίπλα στο 6 μηνών μωρό της, το μωρό ήταν στο ίδιο δωμάτιο. Αυτό που με συντάραξε ήταν το κρεβάτι, το ίδιο κρεβάτι που έφτιαχνε κάθε πρωί, στο οποίο ονειρευόταν, ξεκούραζε το κορμί της κάθε μέρα», σχολιάζει η κυρία Λαλέ.

Και συνεχίζει: «Το σπίτι όμως, δεν είναι καταφύγιο για ανθρώπους που ζουν σε περιβάλλον κακοποίησης. Αντιθέτως, εκεί είναι που είναι πιο ευάλωτοι, μοναχικοί και εκτεθειμένοι. Η πλειονότητα των θυμάτων γυναικοκτονίας δολοφονούνται στα σπίτια τους και στα κρεβάτια τους. Οι ζωές τους τελειώνουν στο κρεβάτι που στρώνουν κάθε πρωί. Τα σεντόνια τους απορροφούν το αίμα τους. Παρόμοια σεντόνια με εκείνα που απορροφούν τα δάκρυά μας, που απορροφούν τα όνειρά μας», αναφερόταν σε ένα από τα μηνύματα της έκθεσης.

Η «ροζ σημαία», πλην του ίδιου του συγκλονιστικού μηνύματος κατά των γυναικοκτονιών, ρίχνει φως και στην ευθύνη που φέρει η γειτονιά, η κοινότητα, η χώρα. «Το «έπεσα από τα σύννεφα» μπορεί να αποτελεί βολική αλήθεια, αλλά τα δείγματα είναι εκεί», καταλήγει.