Η κινητικότητα που παρατηρείται τον τελευταίο καιρό, μας (ξανά) θυμίζει μια ρήση του αειθαλούς Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, για τα κόμματα, ότι αυτά, για να υπάρξουν «χρειάζονται και ψηφοφόρους».
Δεν έχει σημασία, κάτω ποιες περιστάσεις έγινε η ανωτέρω δήλωση, αλλά η εκπλήσσουσα επικαιρότητά της, στη σημερινή συγκυρία. Έχουμε φτάσει στο σημείο, σε καθημερινή, σχεδόν, βάση, να ανακοινώνεται η ίδρυση ενός κόμματος, ή μιας πολιτικής κίνησης. Σε λίγο, έτσι όπως πάμε, θα αντιστοιχεί ένα κόμμα ανά κάτοικο. Αν αυτή είναι η μικρή, ολίγον κωμικοτραγική εικόνα, με τους επίδοξους «σωτήρες», που πολλαπλασιάζονται, στην «τούρλα του Σαββάτου», ως η «άμμος της θαλάσσης», υπάρχει και η πιο μεγάλη, με το υπάρχον πολιτικό προσωπικό να αναζητεί τρόπους διατήρησης και αναπαραγωγής του. Οι διεργασίες που συντελούνται στον ευρύτερο ή αυτοαποκαλούμενο χώρο της Κεντροαριστεράς, αποτελούν ενδεικτικά παραδείγματα, για τη συμπεριφορά ενός πολιτικού προσωπικού, που θυμίζει τον αμέριμνο χορό των επιβατών α’ θέσης, στον «Τιτανικό», λίγο πριν την πρόσκρουση στο παγόβουνο. Τη στιγμή, δηλαδή, που τα σύννεφα μαζεύονται επικίνδυνα, όχι μόνο στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές, αλλά και σε όλη τη γκάμα των εθνικών θεμάτων, με απροσμέτρητους κινδύνους, κάποιοι πολιτικοί «πατέρες» δείχνουν να ενδιαφέρονται, μόνο, για την προσωπική τους επιβίωση (και αυτοδικαίωση) ή για την ικανοποίηση των προσωπικών τους φιλοδοξιών. Η πρόσφατη ιστορία, στα χρόνια της κρίσης, θα έπρεπε να είναι αρκούντως διδακτική, για όσους επενδύουν στην κρίση, ως προσωπική ευκαιρία. Αν δε φτάνει αυτό, ας μελετήσουν την περίπτωση του Νικολά Σαρκοζί. Ας σκεφτούν, επίσης, τη ρήση του πολύπειρου «επιτίμου», που προτάξαμε στην αρχή του κειμένου, με την προσθήκη ότι τα (καινούργια) κόμματα, εκτός από οπαδούς χρειάζονται και κάποιο ιδεολογικό στίγμα, ή, έστω, κάποιες προγραμματικές επεξεργασίες. Ειδικά δε, για όσους αναζητούν, ως ύστατη καταφυγή (βλέποντας και τις δημοσκοπήσεις), το χώρο της συντηρητικής παράταξης, ας αναλογιστούν μήπως, πέρα από το ότι η πολιτική πρέπει να ασκείται με κάποιους όρους ηθικής και αρχών, εισπράξουν, πέρα από την κατακραυγή των πρώην ομοϊδεατών τους, την ηχηρή απόρριψη από το συγκεκριμένο χώρο, που μάλλον δεν τους έχει ανάγκη, ενδεχομένως δε και να υποστεί απώλειες από τέτοιες «μεταγραφές», λαμβάνοντας υπόψη και τις εντονότατες αντιδράσεις στο εσωτερικό της, κυρίως από τη λεγόμενη καραμανλική πτέρυγα. Ας ρωτήσουν επ’ αυτού τον ατυχή κ. Γρηγοράκο…
