Μετά και τη χθεσινή αποστροφή της Φώφης Γεννηματά ότι «δε θα γίνει ορντινάντσα κανενός», είναι σαφές ότι ένα από τα βασικά πολιτικά επίδικα της εσωκομματικής διαδικασίας στη Χαριλάου Τρικούπη είναι αυτό που λέγαμε παλιά «πολιτική συμμαχιών του κόμματος».

Αν υπάρχει μία απορία στα χείλη όλων όσοι παρακολουθούν τα τεκταινόμενα με τον κορωνοϊό, αυτή είναι «τί χειμώνας θα είναι τούτος». Το μόνο βέβαιο –παρά τις επί μακρόν κυβερνητικές διαβεβαιώσεις- είναι πως δε θα πρόκειται για έναν χειμώνα απόλυτης κανονικότητας, όπως ήταν αυτός του 2019 –ο τελευταίος πριν την πανδημία.

Το παράδειγμα της Μυκόνου –και γενικώς των Κυκλάδων που έχουν επιβαρυνθεί υπέρμετρα επιδημιολογικά- προσφέρει αφορμή για να βγάλουμε χρήσιμα συμπεράσματα απ’ όλες τις απόψεις: βλέπετε, η Μύκονος δεν ήταν κάποιο νησί με πολλούς «αντιεμβολιαστές» ή ανεμβολίαστους, αλλά ένα νησί που κατέγραφε τα μεγαλύτερα ποσοστά εμβολιασμένων και ετοιμα

Το μόνο βέβαιο είναι πως, όπως γίνεται πάντα στην Ευρώπη, το περίφημο σχέδιο «Fit for 55» για την κλιματική κρίση θα καταλήξει πολύ διαφορετικό από την αρχική πρόταση της Κομισιόν, που τέθηκε σε δημόσια διαβούλευση και κατατέθηκε στους ηγέτες την περασμένη εβδομάδα.

Το ζήσαμε κι αυτό: οι ΗΠΑ να... «τη βγαίνουν απ’ τα αριστερά» στην Ευρώπη ως προς την επόμενη μέρα μετά την πανδημία και την οικομική πολιτική που θα πρέπει να ακολουθηθεί.

ΟΡΙΣΜΕΝΑ πράγματα στον πολιτικό πολιτισμό θα έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητα: όπως, για παράδειγμα, το να παραδέχεται μία κυβέρνηση το λάθος της, να αναλαμβάνει την ευθύνη γι’ αυτό και –γιατί όχι;- να ζητάει και συγγνώμη.

Με μία χθεσινή ανάρτησή του, ο υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ, Άκης Σκέρτσος εξέθεσε τα ποσοστά εμβολιασμού ανά ηλικιακή κατηγορία πληθυσμού. Αν δει, λοιπόν, κανείς τα ποσοστά αυτά, τότε παρά το γεγονός ότι βρισκόμαστε στα μισά του καλοκαιριού, μπορεί να βγάλει πολύ ενδιαφέροντα, όσο και ανησυχητικά, συμπεράσματα για τον χειμώνα που έρχεται.

Οι δημοσκοπήσεις, για όσους ξέρουν να διαβάζουν πέρα από την «πρόθεση ψήφου» και την –πάντως, παραδοσιακά αδιάψευστη- «παράσταση νίκης», στέλνουν σαφή μηνύματα: η σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ κυβέρνησης και κοινωνίας δεν έχει απλώς αρχίσει να διαρρηγνύεται, αλλά επιδεινώνεται σε όλα τα μέτωπα: οι πολίτες έχουν καταλάβει ότι η κυβέρνηση κάνει ό,τι μ

Το ότι όλα σχεδόν, πλην Ελληνικής Λύσης, τα κόμματα της αντιπολίτευσης, συμφωνούν και ομονοούν ότι ο εμβολιασμός είναι η μόνη λύση για να αφήσουμε πίσω μας την πανδημία, είναι θετικό και ελπιδοφόρο.

Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στην κυβέρνηση και οι «γνωστοί-άγνωστοι» μιλούσαν καθημερινά για την «υπερφορολόγηση» και το «ξεζούμισμα της μεσαίας τάξης» (σ.σ. χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ήταν μικρές οι φορολογικές επιβαρύνσεις επί ΣΥΡΙΖΑ...), ξεκίνησε μία μόδα: το περίφημο ΚΕΦΙΜ, το Κέντρο Φιλελεύθερων Μελετών, μας ενημέρωνε κάθε χρόνο πόσες...

Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς από πού κι ως πού ο υφυπουργός μίας κυβέρνησης εμφανίζεται να μιλάει εξ ονόματος επιχειρήσεων όταν δηλώνει ότι «κάποιες επιχειρήσεις» ψάχνουν να βρουν προσωπικό και δεν μπορούν, επειδή, όπως είπε, «κάποιοι εργαζόμενοι», παίρνουν κρατικά επιδόματα και πληρώνονται με «μαύρα» γιατί έχουν «εξάρτηση» από τα

Στην Ελλάδα, οι ειδικοί τοποθετούν την επικράτηση της περίφημης «Μετάλλαξης Δ» του κορωνοϊού στα μέσα με τέλη Αυγούστου, ακριβώς επειδή όταν το συγκεκριμένο στέλεχος «εισήχθη» στη χώρα, η διασπορά στην κοινότητα είχε ήδη περιοριστεί.

Ένας από τους βασικούς λόγους που η κοινωνία ήταν εξαιρετικά πειθαρχημένη κατά το πρώτο κύμα της πανδημίας δεν ήταν μόνο ότι ο κορωνοϊός ήταν ένας άγνωστος «εχθρός» και ως εκ τούτου είχε ενεργοποιηθεί ο συλλογικός φόβος γι’ αυτό το άγνωστο, αλλά και ότι την κοινωνία δεν προσπαθούσε να την πείσει ένα πολιτικό κόμμα ή μία κυβέρνηση, αλλά ειδικοί π

Η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση, ακόμη και με αθλιότητες και συνειδητά ψέματα.

O Μπάιντεν δεν κάνει πίσω και αυτά που προτείνει ως νέο οικονομικό δόγμα για όλο τον κόσμο, φροντίζει –ακόμη κι όταν αναλαμβάνει ρίσκο- να τα κάνει πράξη στη χώρα του, δίνοντας ένα παγκόσμιο καλό παράδειγμα. 

Είναι εύκολο να πειστούν οι πολίτες να εμβολιαστούν; Περιέργως, τόσο στην Ελλάδα όσο και στον υπόλοιπο αναπτυγμένο κόσμο, η απάντηση είναι «όχι».

Είμαστε στο κατακαλόκαιρο, πλέον μπήκε ο Ιούλιος και σίγουρα είναι εξαιρετικά παρακινδυνευμένο να κάνει κανείς οποιαδήποτε πρόβλεψη για τον χειμώνα: είτε οικονομικά, αφού ακόμη δεν έχει «δείξει» ο τουρισμός πώς θα κινηθεί εν τέλει, είτε επιδημιολογικά, αφού η διαφαινόμενη επικράτηση της λεγόμενης «μετάλλαξης Δ» εντός ενός μηνός έρχεται να ξαναγρ

Μπορεί οι προχθεσινές ανακοινώσεις για την «δωροκάρτα» στους νέους να χαρακτηρίστηκαν από τους κυβερνητικούς ως «κίνητρο», προς τους νέους, όμως οι χθεσινές, που έγιναν από τους υπουργούς Γεωργιάδη-Γεραπετρίτη, εισάγουν ξεκάθαρα τη διαχείριση της πανδημίας στην εποχή των διαχωρισμών και της κοινωνίας δύο ταχυτήτων. 

Ενόσω η μάχη των σωστικών συνεργείων να βρουν επιζώντες και αγνοούμενους στα συντρίμμια της πολυόροφης πολυκατοικίας στο παραλιακό μέτωπο του Μαϊάμι συνεχίζεται και ο απολογισμός ολόενα και μεγαλώνει, η συγκεκριμένη περίπτωση έρχεται να μας θυμίσει ότι βρισκόμαστε στο μέσον μίας μεγάλης κρίσης. Της κλιματικής κρίσης. 

Όταν κάποιος θέτει ως μόνο κριτήριο το υγειονομικό, είναι αυτονόητο ότι δεν έχει κανέναν λόγο να βάλει νερό στο κρασί του.