Tου ΔΗΜΟΣΘΕΝΗ ΔΑΒΕΤΑ *
Mετά και την δεύτερη Κυριακή των γαλλικών εκλογών, είμαστε αντιμέτωποι με μια σειρά βασικά ερωτήματα που αφορούν την Γαλλία και κατ’ επέκταση την Ευρώπη, μιας και το πολιτικό μέλλον της δεύτερης εξαρτάται πολύ από το τι συμβαίνει στην πρώτη.
Πρώτο ερώτημα: Γιατί προκάλεσε ο Μακρόν τόσο γρήγορα τις εκλογές;
Πολλοί είπαν ότι το έκανε γιατί ως Νάρκισσος που είναι ήθελε ν’ αποφύγει την συζήτηση γύρω από την ήττα του μεταφέροντας την στην κοινωνία.
Σίγουρα υπάρχει αλήθεια σε αυτό. Ο Μακρόν δεν θέλει να χάνει και μόνιμα ρίχνει την ευθύνη στους άλλους. Ταυτόχρονα όμως ,πέρα από το προσωπικό στοιχείο της απόφασης του για εκλογές, υπάρχει και το πολιτικό. Ο Γάλλος πρόεδρος (και τα οικονομικά ολιγαρχικά συμφέροντα που εκφράζει, (αυτά της παγκοσμιοποίησης) ήθελε (ήθελαν) να δουν ποιες είναι οι αντιπροσωπευτικές δυνάμεις του εκλογικού Γαλλικού σώματος. Κι αυτό φάνηκε από την πρώτη Κυριακή. Το κόμμα της Λεπέν, ένας συνδυασμός λαϊκής δεξιάς ,εργατών και μεσαίας τάξης, ήρθε καθαρά πρώτο με 34%, ποσοστό διπλάσιο από αυτό του κόμματος του Μακρόν.
Η απόφαση αυτή του Γαλλικού λαού θα έριχνε σε αδράνεια την μειοψηφίας δύναμη του Γάλλου προέδρου. Κι αυτό δεν του άρεσε. Ήθελε να το αλλάξει. Στον δεύτερο γύρο λοιπόν συνεργάστηκε στις μονοεδρικές με το Λαϊκό Μέτωπο (που κυριαρχεί σε μεγάλο βαθμό ο πολύς Μελανσόν) και παρότι η Λεπέν πήρε 10.000.000 ψήφους βρέθηκε τρίτη σε επίπεδο βουλευτικών εδρών.
Περιμένοντας την Λεπέν
Δεύτερο ερώτημα: Τι γίνεται τώρα;
Κανονικά πρέπει να σχηματίσει κυβέρνηση το Λαϊκό Μέτωπο που πλειοψηφεί στην Βουλή. Πρέπει να ορίσει πρωθυπουργό και κυβέρνηση. Όμως ο Μακρόν δεν το εμπιστεύεται παρότι το χρησιμοποίησε για να μειώσει τον αριθμό των εδρών του κόμματος της Λεπέν στην Βουλή. Και διατηρεί ακόμη ως πρωθυπουργό τον Γκάμπριελ Ατάλ. Ως πότε; Ίσως ως το τέλος των Ολυμπιακών αγώνων. Ίσως όχι. Θα εξαρτηθεί αν υπάρξει συμφωνία για πρωθυπουργό και υπουργεία κλειδιά (αμύνης οικονομίας, εργασίας, παιδείας) με το Λαϊκό Μέτωπο και τους Ρεπουμπλικάνους μιας κι η συνδιαλλαγής με Λεπέν – Μπαρντελά έχει αποκλειστεί εξ αρχής. (Αν και με τον Μακρόν ποτέ μην λες ποτέ).
Αν δεν συμβεί κάτι τέτοιο και δεν γίνει κυβέρνηση, τότε υπάρχει το ενδεχόμενο κυβέρνησης τεχνοκρατών. Δεν την βλέπω όμως να’ χει ζωή πέραν ενός χρόνου. Μιας και οι Γάλλοι λαός βαθιά πολιτικοποιημένος θα το αρνηθούν. Η τεχνοκρατική κυβέρνηση θα είναι η προετοιμασία για τις επόμενες βουλευτικές εκλογές σε ένα χρόνο βάσει του Συντάγματος. Μια κατάσταση που θα θυμίσει, αν συμβεί, τον Ντράγκι στην Ιταλία, πριν ανέβει η Μελόνι. Κάπως έτσι μοιάζει και στην Γαλλία. Θα γίνει κυβέρνηση περιμένοντας την Λεπέν.
Μάχη δύο κόσμων
Τρίτο ερώτημα: Τι εκφράζει το γαλλικό ζήτημα;
Εκφράζει την μάχη μεταξύ δύο κόσμων ,αυτού της παγκοσμιοποίησης με αυτόν των εθνικών μετώπων. Πρόκειται για μάχη μεταξύ διεθνούς οικονομικής ολιγαρχίας και εθνικών οικονομιών.
Επίσης θίγει το θέμα της ταυτότητας. Οι Γάλλοι αναρωτιέται σήμερα τι σημαίνει πλέον να είναι κάποιος Γάλλος. Και τι σχέση έχει με την Γαλλική ως τώρα ιστορία. Και σ’ αυτό ατυχώς εμπλέκεται το μεταναστευτικό μιας κι οι δύο αντίπαλες πλευρές το χρησιμοποιούν για ενίσχυση της πολιτικής τους φιλοσοφίας. Και λέω ατυχώς γιατί η ελεγχόμενη μετανάστευση πάντα έκανε καλό στην ποιοτική εξέλιξη των κοινωνιών σε πολλά ζητήματα όπως το εργατικό, της Τέχνης, της οικονομίας κλπ.
Τέταρτο και τελευταίο ερώτημα: Τι μέλλει γενέσθαι;
Προσωπικά πιστεύω ότι είναι δύσκολο ν’ ανατραπεί η βούληση 10.000.000 πολιτών οι οποίοι σίγουρα θ’ αυξηθούν κι άλλο στις επόμενες εκλογές. Επιχειρήματα του τύπου «ακροδεξιά, φασίστες» κ.λπ. μοιάζουν παρωχημένα σε σχέση με την πραγματικότητα. Δεν μπορείς να λες ακροδεξιούς και φασίστες τόσα εκατομμύρια Γάλλων. Μάλλον θα πρέπει να γίνει ανάλυση και κατανόηση των αιτημάτων τόσων πολιτών που στράφηκαν στην Λεπέν. Επίσης είναι καιρός να πάψει η παγκοσμιοποίηση να λυμαίνεται οικονομικά και να καταστρέφει την μεσαία οικονομική τάξη (γαλλική κι ευρωπαϊκή).
Αλλά κι ακόμη: Ο πόλεμος στην Ουκρανία να πάψει να γίνεται «υποχρεωτικός» επειδή τον επιδιώκει για δικά της συμφέροντα μια παγκόσμια οικονομική ελίτ. Άλλωστε και η Λεπέν και το Λαϊκό Μέτωπο στην Γαλλία δεν τον θέλουν.
Μένει το θέμα της Μέσης Ανατολής.
Η λάθος πολιτική Νετανιάχου σε πολλά θέματα κι η υπερβολή αντιδράσεων του δεν θα πρέπει να επιτρέψει την αναβίωση του αντισημιτισμού σε Γαλλία κι Ευρώπη μιας και συχνά πίσω από ακραίες «φιλοπαλαιστινιακές» κορόνες κρύβονται αντισημίτες. Η κριτική, καθόλα νόμιμη και δίκαιη στην ισραηλινή κυβέρνηση δεν σημαίνει και παραδοχή της πολιτικής της Χαμάς. Κάτι που δεν ξεκαθαρίζει η πλευρά Μελανσόν.
Αυτά τα ανωτέρω είναι ζητήματα άμεσης προτεραιότητας που αναδύονται από τις πρόσφατες Γαλλικές εκλογές.
* Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, Συγγραφέας, Εικαστικός, Γεωπολιτιστικός αναλυτής
