Τούτη την ώρα που ο λαός γράφει ιστορία, τούτη την ώρα που τα µεγαλειώδη συλλαλητήρια της Παρασκευής έστειλαν µηνύµατα προς όλες τις κατευθύνσεις µεν, προς την κυβέρνηση κυρίως δε, δεν µπορείς παρά εκστασιασµένος να αφουγκράζεσαι αυτό το ποτάµι που διεκδικεί δικαιοσύνη, αλήθεια και κατά βάθος µία καλύτερη ζωή. Το ποτάµι αυτό δεν γυρίζει πίσω. Ούτε να αµαυρωθεί µε τις πράξεις των προβοκατόρων που προκάλεσαν τα επεισόδια. Ούτε µπορεί να αλλάξει πορεία µε πονηρά κόλπα και πολιτικάντικες ενέργειες. Οποιος το τολµήσει θα πληρώσει ακριβό τίµηµα.
Γιατί τούτο το ποτάµι δεν είναι µόνο οργισµένο, δεν είναι µόνο φορτισµένο, είναι συνειδητοποιηµένο, είναι ώριµο τέκνο της οργής που λέει και ο ποιητής. Το πλήθος πολύχρωµο, όπως πολύχρωµη είναι η ζωή, χωρίς κοµµατικές ταυτότητες, αλλά τα αιτήµατα βαθιά πολιτικά, το ίδιο το ποτάµι δεν είναι σε καµία περίπτωση απολιτίκ, αλλά αντιθέτως πολιτικοποιηµένο. Απαιτεί λύσεις για τη ζωή του, τα παιδιά του, τη χώρα. Ζητά µία διαφορετική Ελλάδα που θα τον σέβεται, θα τον υπολογίζει, θα τον έχει στο κέντρο. Κι αυτές είναι διεκδικήσεις βαθιά πολιτικές και τόσο πιο ισχυρές όσο συνοδεύονται από συναισθηµατική φόρτιση η οποία προκαλεί την ηλεκτρική εκκένωση η οποία προσδίδει ιδιαίτερη ένταση και καθιστά τις κινητοποιήσεις, όπως της Παρασκευής, συνειδητές ιστορικές πράξεις, οι οποίες µπορούν να καθορίσουν το µέλλον του.
Τα παιδιά
Αναλυτές έκαναν λόγο για αντισυστηµισµό. Εχουν δίκιο, αλλά όχι µε την έννοια της αντισυστηµικότητας κοµµάτων που προσδιορίζονται ως αντισυστηµικά από τη ρητορική τους, αλλάγιατί οι µεγαλειώδεις κινητοποιήσεις ήταν και είναι αντισυστηµικές µε την έννοια ότι στρέφονται εναντίον του συστήµατος που σκότωσε τα παιδιά του στα Τέµπη, που τον υποχρεώνει να ζει επικινδύνως εξαιτίας της ανικανότητάς του, τους έκανε τη ζωή δύσκολη εξαιτίας της ακρίβειας, της φτώχειας, της «βουλγαροποίησης» των µισθών, της διάλυσης του ΕΣΥ, της ασυδοσίας των καρτέλ, της φορολογικής αφαίµαξης, των επικίνδυνων σιδηροδρόµων και δρόµων, του «πάµε και όπου βγει», όχι µόνο στον σιδηρόδροµο, αλλά στην ίδια τη χώρα συνολικά. Γιατί το «πάµε και όπου βγει» είναι η κυρίαρχη λειτουργία ενός κράτους που αντιµετωπίζει τους πολίτες ως εχθρούς και το ίδιο χαρακτηρίζεται από διάλυση, βαθιά σήψη και διαφθορά.
Μηνύµατα
Τούτη την ώρα κυβέρνηση, κόµµατα, αναλυτές και δεξαµενές σκέψεις προσπαθούν να αποκωδικοποιήσουν τα µηνύµατα, να κατανοήσουν τι σηµαίνουν τα µεγαλειώδη συλλαλητήρια. Εµείς θα πούµε πως η φράση της Μαρίας Καρυστιανούστην κεντρική οµιλία στο Σύνταγµα «Το ποτάµι της αλήθειας δεν έχει γυρισµό. Η αλήθεια θα βρεθεί, η δικαιοσύνη θα έρθει και θα φέρει άφθονο οξυγόνο σε εµάς, τα παιδιά µας και τις µελλοντικές γενιές» είναι η κορωνίδα, αλλά δεν είναι ηµόνη διεκδίκηση των εκατοµµυρίων πολιτών που πληµµύρισαν δρόµους και πλατείες σε όλη την Ελλάδα.
Το οργανωµένο από τα κάτω κίνηµα και ως εκ τούτου γνήσια παλλαϊκό, έχει ξεπεράσει κυβέρνηση και κόµµατα. Αυτό το πρωτοφανές κίνηµα δεν είναι έµπνευση των κοµµάτων της αντιπολίτευσης, ακόµη και εάν το στηρίζουν όπως δηλώνουν, ούτε καν των συνδικάτων, παρότι οι απεργιακές αποφάσεις είναι σίγουρα σηµαντικές. Κόµµατα και συνδικάτα σύρθηκαν στη ρότα της αντίδρασης και αν δεν σύρονταν είναι σίγουρο πως θα παρασύρονταν και θα έµπαιναν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, από το ποτάµι που φουσκώνει διαρκώς όσο η αλήθεια, η δικαιοσύνη και η δικαίωση δεν γίνονται απτή πραγµατικότητα.
Η κραυγή της κοινωνίας
Αυτό το κίνηµα είναι η φωνή, η κραυγή της κοινωνίας, χωρίς κοµµατικά καπέλα και χωρίς διάθεση να «καπελωθεί» και αυτό έχει ξεχωριστή σηµασία γιατί του προσδίδει δύναµη. Την ορµή και τη δυναµική που έχουν τα κινήµατα που οργανώνονται από τα κάτω, έτοιµα να εκφράσουν και να διεκδικήσουν ώριµα αιτήµατα της κοινωνίας πιέζοντας προς τα πάνω. Η πίεσή τους δεν µπορεί παρά να προκαλέσει πολιτικές εξελίξεις, να φέρει επαναπροσδιορισµούς, να αλλάξει τον τρόπο που τα κόµµατα αντιµετωπίζουν τους πολίτες οι οποίοι µε τη συµµετοχή τους στα συλλαλητήρια πρόσθεσαν πολλά στοιχεία συνειδητοποίησης καθιστώντας ακόµα πιο ώριµη την προσέγγιση των θεµάτων και των πράξεων.
Και οι άνθρωποι δεν τα ένιωσαν ή τα αποφάσισαν όλα αυτά ξαφνικά τον τελευταίο καιρό. Ούτε επειδή έπεσαν θύµατα της «τοξικότητας», ούτε επειδή είναι «ευσυγκίνητοι», όπως θα βόλευε την κυβέρνηση και όσους βρίσκονται απέναντι. Αλλά γιατί αυτές είναι ιδέες, σκέψεις, συναισθήµατα που ωριµάζουν καιρό µέσα τους. Πολύ καιρό. Και έχει ανοίξει ένα ρήγµα το οποίο είναι εδώ και χρόνια ενεργό, παρότι οι σεισµογράφοι κυβέρνησης και κοµµάτων δεν κατάφεραν να το καταγράψουν. Οι πλατείες του 2012 δεν εκτόνωσαν την οργή του. Και συνεχίστηκε να συσσωρεύεται εκρηκτική ύλη. Οι πολίτες δεν αισθάνονται ότι οι τότε αγώνες δικαιώθηκαν. Το αντίθετο. Και εκείνοι που υποσχέθηκαν δικαίωση, αλλά δεν τήρησαν την υπόσχεσή τους στο ακέραιο τιµωρήθηκαν.
Λάθος
Και αυτό είναι σαφές σε όποιον δεν κρίνει επιφανειακά τις αντιδράσεις της κοινωνίας, δεν επενδύει, υποτιµώντας τη, στο ότι οι άνθρωποι πάντα ξεχνούν και ξεχνιούνται. Θα κάνουν κολοσσιαίο λάθος αν σκεφτούνότι κατάφεραν να τον φοβίσουν κραδαίνοντας το σύνθηµα της αποσταθεροποίησης και της ανασφάλειας. Ο φόβος είναι προσωρινός.
Κάποια πράγµατα, ευτυχώς ακόµη, δεν µπορεί να τα συνηθίσει, έστω και αν φάνηκε συγκυριακά ότι τα αποδέχθηκε ή τα παραµέρισε. Ευτυχώς γιατί, το αίτηµα της αλλαγής και της δηµιουργίας ενός κράτους δικαίου, ενός κράτους φιλικού προς τον πολίτη, ενός κράτους σύγχρονου παραµένει ζωντανό.
Το θαύµα δεν κρατάει πάντα τρεις µέρες. Υπάρχουν ιστορικές περίοδοι που µπορεί να κρατήσει µέχρι να γίνει πραγµατικότητα. Κι αυτή µπορεί να είναι µία τέτοια πραγµατικότητα. Δεν πήγε βόλτα στις πλατείες όλη η Ελλάδα. Διαδήλωσε. Ας το έχουν υπόψη οι κήνσορες.
