Ήδη πριν η κάλπη της περασμένης Κυριακής στην Ιταλία
επικυρώσει τον ακροδεξιό εφιάλτη στον οποίο εισέρχεται η γείτονα
χώρα, περίσσεψαν οι αναλύσεις για το «τίς πταίει» και οι Ιταλοί, η
χώρα του Γκράμσι, του Μπερλινγκουέρ και στην οποία
μεσουράνησε το μεγαλύτερο κομουνιστικό κόμμα της Ευρώπης,
στράφηκαν για πρώτη φορά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο σε μία
πολιτικό ταγό που είναι στα δεξιά της Δεξιάς. Η στήλη δεν διεκδικεί
δάφνες πρωτοτυπίας ή μοναδικότητας στην σκέψη και την
ανάλυση, ως εκ τούτου δε θα αναφερθούμε στην ραγδαία
εκπτώχευση της ζωής των Ιταλών, στον φόβο για το «αύριο», αλλά
και στην αδυναμία της Αριστεράς ειδικώς και των προοδευτικών
κομμάτων γενικώς, να αρθρώσουν μία συνεκτική πρόταση ικανή
να έλξει τους Ιταλούς. Επ’ αυτών οι αναλύσεις που δημοσιεύονται
και εκείνες που θα δημοσιοποιηθούν τις επόμενες ημέρες, τα λένε
όλα.
Ωστόσο, υπάρχει και κάτι που έχει «παραπέσει» στις αναλύσεις
και στην επικαιρότητα εν γένει, σε σχέση με το πώς φτάσαμε ως
εδώ: βλέπετε, επί της ουσίας, οι «Αδελφοί της Ιταλίας», το
νεο/μετα-φασιστικό κόμμα της Ιταλίας του οποίου ηγείται πλέον η
Μελόνι, ήταν το μόνο κόμμα αντιπολίτευσης όλο το προηγούμενο
διάστημα. Ως γνωστόν, την κυβέρνηση Ντράγκι στήριξαν και τα
άλλα δύο κόμματα της δεξιάς συμμαχίας, η «Λέγκα» του Σαλβίνι
και το «Φόρτσα Ιτάλια» του Μπερλουσκόνι, αλλά και το
Δημοκρατικό κόμμα, τα «Πέντε Αστέρια» και το κομματίδιο του
πρώην πρωθυπουργού, Ματέο Ρέντσι. Αυτό, πρακτικά, σημαίνει
ότι η Μελόνι το προηγούμενο διάστημα, καίτοι μεταφασίστρια και
λαϊκίστρια, ήταν η μόνη που μπορούσε να παίξει τον ρόλο του
υποδοχέα της λαϊκής δυσαρέσκειας για την κυβέρνηση Ντράγκι, η
οποία προφανώς και υπήρχε –ανεξαρτήτως της επάρκειας και της
διαχειριστικής αποτελεσματικότητας του απερχόμενου ιταλού
πρωθυπουργού.
Αν, λοιπόν, αυτό επιχειρήσει κανείς να το αναγάγει στα δικά μας,
θα μπορούσε να βρει τους λόγους για τους οποίους διάφορα
«περίεργα» και ευφάνταστα σενάρια περί «μεγάλων
συνασπισμών» που διακινούνται με πονηρό τρόπο στην
πολιτικοδημοσιογραφική πιάτσα, είναι υποβολιμαία και εν τέλει
μπορεί να οδηγήσουν σε ακόμη μεγαλύτερη αστάθεια απ’ αυτή
που υποτίθεται ότι θέλουν να… αντιμετωπίσουν. Άλλωστε, μην
ξεχνάμε ότι και ο ΣΥΡΙΖΑ «μεγάλωσε» όταν τα τότε δύο μεγάλα
κόμματα συγκυβερνούσαν στο πλαίσιο της κυβέρνησης
Παπαδήμου –αν και οι αναλογίες δεν είναι ίδιες, αφού ήταν άλλοι οι
λόγοι που η Ελλάδα στράφηκε τότε στα Αριστερά και όχι στα
(ακρο)Δεξιά.
Όπως και να έχει, οι «μεγάλοι συνασπισμοί», ακόμη κι αν
αντιμετωπίζουν πρόσκαιρα ζητήματα σταθερότητας και
αβεβαιότητας για το μέλλον, εν τέλει δημιουργούν προοπτικά πολύ
μεγαλύτερα τέτοιου τύπου προβλήματα, γιατί αφήνουν χώρο σε
διάφορους απίθανους και λαϊκιστές να ψαρεύουν σε θολά νερά».
Και μετά, πέφτουμε όλοι μαζί από τα σύννεφα…
