Toυ Μπάμπη Παπαδημητρίου από την Κυριακάτικη Kontranews
Συζητείται η άποψη πως η Ρωσία κερδίζει, τελικά, από τα μέτρα αποκλεισμού της, λόγω του πολέμου που ξεκίνησε. Το ρούβλι «πήρε τα πάνω του» λένε όσοι δικαίως εντυπωσιάζονται με τις τεράστιες εισπράξεις που πραγματοποιεί το σύστημα Πούτιν για αέριο και πετρέλαιο. Είναι σωστό ότι ανέκαμψε, κυρίως επειδή η Μόσχα κατάφερε την τελική μετατροπή όσων πληρωμών γίνονται με τα διεθνή νομίσματα. Βεβαίως η Ρωσία δεν μπορεί να πληρώσει με ρούβλια τις δικές της εισαγωγές. Παραμένει τελικά ένα σφοδρά υποτιμημένο νόμισμα κυρίως επειδή η ρώσικη οικονομία δεν πάει καθόλου καλά, εδώ και πολλά χρόνια. Δεν ανέκαμψε ποτέ πραγματικά από τις πληγές που προκάλεσε και σε αυτήν η παγκόσμια χρηματοοικονομική κρίση. Δεν κατάφερε να αυξήσει τις επενδύσεις και, κυρίως, έχει μείνει πολλαπλώς πίσω στις τεχνολογικές εφαρμογές. Αποτέλεσμα, η παραγωγικότητά της να πέφτει συνεχώς, ο πληθωρισμός είναι πάντα πολύ υψηλός και η χρήση του εγακτεστημένου δυναμικού συνεχώς χαμηλότερη.
Η Ευρώπη, πάντως, συμπεριφέρθηκε όλα τα προηγούμενα χρόνια με χαρακτηριστική επιπολαιότητα. Εκτός από την ανοησία όσων υποστήριζαν την ΝΑΤΟϊκή προοπτική της Ουκρανίας, τα μεγάλα κράτη έθεσαν τον στόχο της εντός πενταετίας απεξάρτησή τους από το ρώσικο αέριο με την ανάπτυξη ήπιων μορφών πράσινης ενέργειας. Εδωσαν επιχειρήματα στον Πούτιν να δοκιμάσει αντοχές και συνοχές των Ευρωπαίων. Ειδικά μάλιστα των «καλών φίλων» στη Γερμανία, που είναι πολλοί περισσότεροι από τον υπο διαγραφή σοσιαλδημοκράτη πρώην καγκελάριο Σρέντερ. Μη ξεχνούμε πόσο πολύ αύξησε την δική της εξάρτηση από το αέριο της στέππας όταν, ταυτόχρονα (!) έκλεινε τις περισσότερες (παμπάλαιες είναι αλήθεια) μονάδες λιγνίτη και, πάντα ταυτόχρονα, ξεκίνησε το σταδιακό (δεν γίνεται κι αλλιώς) σβήσιμο των πυρηνικών της σταθμών. Η πολιτική αυτή επηρέασε καθοριστικά την επί πολλά έτη βραδυπορούσα ενοποίηση της ευρωαγοράς ενέργειας και όλα τα κράτη, ειδικά μετά το 2016 εφήρμοσαν παρόμοια προγράμματα. Μεταξύ αυτών και η Ελλάδα. Το επιχείρημα περί «βίαιης απολιγνιτοποίησης Μητσοτάκη» εκτός από «στημένο» αδικεί και την προηγούμενη κυβέρνηση Τσίπρα. Το πρόβλημα με την πολιτική Τσίπρα είναι ότι ανέχτηκε (ενώ στελέχη του υποδαύλιζαν κιόλας…) τις πολύπλευρες καθυστερήσεις στην εγκατάσταση όσων περισσοτέρων ανανεώσιμων ήταν δυνατόν, όπως φαίνεται από το αντικειμενικό γεγονός ότι, η ΔΕΗ εκείνης της περιόδου ελάχιστα επένδυσε σε αυτή την κατεύθυνση ενώ δέχτηκε να πουλά ρεύμα κάτω από το κόστος, για να στηρίξει την ταχεία ανάπτυξη των ιδιωτών παρόχων.
Κάπως έτσι, ξεκινώντας από τον προηγούμενο Νοέμβριο και κυρίως μετά τον τραγικό Μάρτιο του πολέμου, το κράτος δαπανά τεράστια ποσά κάθε μήνα (πάνω από 1 δισ. τον Αυγουστο) με το ετήσιο ποσό να υπολογίζεται τώρα σε 8 δισ. αν και πιστεύω ότι θα φτάσει τα 10 δισ.! Έχει λοιπόν κάθε δίκιο ο πρωθυπουργός Μητσοτάκης να πιέζει συνεχώς για την από κοινού χρηματοδότηση, όπως έκανε και την προηγούμενη Τρίτη με την συμβιβαστική πρότασή του για την ενεργειακή ασφάλεια, έναντι της αυταρχικής ομοιόμορφης περικοπής κατά 15%, η οποία, τελικά, απορρίφθηκε. Σημειώνω πάντως ότι, τελευταίες πληροφορίες αναφέρουν πως είναι μικρές οι πιθανότητες να υποχωρήσουν οι ευρωπαίοι, παγιδευμένες όπως είναι οι μεγάλες χώρες και κυρίως η Γερμανία στους εγωισμούς τους. Η Ελλάδα θα συνεχίσει βεβαίως στην οδό της λογικής με πλήρη επίγνωση του δύσκολου χειμώνα που μας περιμένει.
* Δημοσιογράφος, Βουλευτής Αθηνών Β3, Νότιου Τομέα
