Εντάξει: να συμφωνήσουμε ότι ο Μελανσόν δεν είναι ένας «συμβατικός» υποψήφιος της Αριστεράς και πως η συνεργασία του με τους Γάλλους Σοσιαλιστές δεν είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα με τις προοδευτικές συγκλίσεις που έχουν λάβει χώρα στην Ιβηρική χερσόνησο.
Όμως, ακόμη κι έτσι, η απόφαση του ιστορικού κόμματος της γαλλικής πολιτικής σκηνής, του κόμματος του Φρανσουά Μιτεράν, να συνεργαστεί με τον επικεφαλής της «Ανυπότακτης Γαλλίας» ενόψει των βουλευτικών εκλογών του ερχόμενου Ιουνίου, έχει τη δική της πολιτική σημασία –ειδικά αν ειδωθεί μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο της διακομματικής υποστήριξης που έχει εξασφαλίσει ο Μελανσόν: δεν είναι μόνο οι Σοσιαλιστές, είναι και οι Οικολόγοι και το γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα. Με άλλα λόγια, όλες οι δυνάμεις της λεγόμενης «προοδευτικής πλευράς», έχουν παραμερίσει τις διαφορές τους παίζοντας τα ρέστα τους ενόψει των βουλευτικών εκλογών, ώστε να «επιβάλουν» στον «ακροκεντρώο» Μακρόν έναν αριστερό πρωθυπουργό και την πολιτική συνθήκη της «Συγκατοίκησης».
Με άλλα λόγια, οι προοδευτικές δυνάμεις με τον τρόπο αυτό διαχωρίζουν τη θέση τους όχι μόνο από τον Μακρόν –τον οποίο είχαν στηρίξει στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών ώστε να αποκρουστεί ο εφιάλτης της Ακροδεξιάς- αλλά και γενικότερα από την «κεντρώα» πολιτική του, που αποδείχθηκε εξαιρετικά φτωχή σε ό,τι αφορά το κοινωνικό κράτος και απολύτως ταξική ως προς την διάρθρωση της γαλλικής οικονομίας και κοινωνίας.
Αυτό, λοιπόν, το πολιτικό σήμα που δίνουν οι προοδευτικές και αριστερές δυνάμεις στη Γαλλία έρχεται να προστεθεί στον προοδευτικό άνεμο που έχει αρχίσει να πνέει με ορμητικό τρόπο στην Ιβηρική: ο Σάντσεθ των Σοσιαλιστών συγκυβερνά στην Ισπανία με τους «Podemos», δηλαδή τον εκεί ΣΥΡΙΖΑ, ενώ στην Πορτογαλία η πανηγυρική νίκη και η επίτευξη αυτοδυναμίας για τον σοσιαλιστή Κόστα έδειξε ότι ο λαός όχι απλώς θέλει προοδευτικές συνεργασίες, αλλά τιμωρεί και όσους τις υπονομεύουν –όπως το «Μπλόκο» και το πορτογαλικό κομμουνιστικό κόμμα.
Αν σ’ αυτά προστεθεί και ο προοδευτικός άνεμος που έχει αρχίσει εδώ και καιρό να πνέει ξανά –έπειτα από ένα διάλειμμα κεντροδεξιών και φιλελεύθερων κυβερνήσεων- στις σκανδιναβικές χώρες, τότε είναι σαφές ότι το διεθνές περιβάλλον που διαμορφώνεται προφανώς και παίζει τον δικό του ρόλο και στο εσωτερικό. Με άλλα λόγια, το ΠΑΣΟΚ, όπως βεβαίως και ο ΣΥΡΙΖΑ, δύσκολα μπορούν να αγνοήσουν τις διεθνείς εξελίξεις, που, σε αντίθεση με την ευρωπαϊκή «τάση» έως και πριν 3 χρόνια, «επιβάλουν» τη συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων.
Βεβαίως, τον λόγο έχει πάντα ο «κυρίαρχος λαός». Ο οποίος, εκτός από το να κρίνει τις επιδόσεις της κυβέρνησης Μητσοτάκη και τις προτάσεις ενός εκάστου των κομμάτων της αντιπολίτευσης, καλείται να «μεταβολίσει» και το πολιτικό περιβάλλον που διαμορφώνεται στην ευρωπαϊκή μας οικογένεια.
