Σήμερα που ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, Μεβλούτ
Τσαβούσογλου επιστρέφει στη χώρα του από το Κίεβο, έχοντας
προχθές επισκεφθεί και τη Μόσχα, επισημοποιείται ότι η Τουρκία
έχει ενεργό εμπλοκή στην διεθνή προσπάθεια εκτόνωσης της
ουκρανικής κρίσης και επίτευξης εκεχειρίας. Εξάλλου, είναι
ενδεικτικό ακόμη και το προσχέδιο των 15 σημείων που
δημοσίευσαν προχθές οι Financial Times ως ένα πλαίσιο
καταρχήν συμφωνίας που είχε τεθεί επί τάπητος στις
διαπραγματεύσεις μεταξύ Κιέβου και Μόσχας: σ’ αυτό αναφερόταν
η πρόβλεψη να συμπεριλαμβάνεται η Τουρκία σε ένα σύστημα
«εγγυητριών» χωρών για την ακεραιότητα της Ουκρανίας και για
την βιωσιμότητα της –όποιας- λύσης συμφωνηθεί για την
κατάπαυση του πυρός και την «επόμενη μέρα».
Εξάλλου, των παραπάνω είχε προηγηθεί η διοργάνωση της
πρώτης συζήτησης σε επίπεδο υπουργών Εξωτερικών μεταξύ
Ουκρανίας και Ρωσίας, στην Αττάλεια της Τουρκίας, με
«οικοδέσποινα» την ίδια την Άγκυρα και τον επικεφαλής της
ελληνικής της διπλωματίας, Μεβλούτ Τσαβούσογλου. Πέραν
αυτών, ο Ταγίπ Ερντογάν έχει συνομιλήσει επανειλημμένως τόσο
με τον πρόεδρο της Ρωσίας, Βλαντιμίρ Πούτιν, όσο και με τον
Ουκρανό πρόεδρο Βολοντίμιρ Ζελένσκι, με τον τελευταίο να εξαίρει
τον ρόλο του τούρκου ομολόγου του στην προσπάθεια εξεύρεσης
λύσης. Συν τοις άλλοις, την σημασία του διαμεσολαβητικού ρόλου
που παίζει ο Ταγίπ Ερντογάν αναγνώρισε, εμμέσως πλην
σαφέστατα και ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν, ο οποίος, ως
γνωστόν, είχε τηλεφωνήσει στον Ερντογάν αμέσως μετά το τέλος
της επαφής Λαβρόφ-Κουλέμπα στην Αττάλεια, ώστε να
ενημερωθεί για την έκβαση της συζήτησης.
Με άλλα λόγια, την ώρα που η κυβέρνηση εδώ στην Αθήνα, για να
δικαιολογήσει την ριψοκίνδυνη απόφασή της να στείλει αμυντικό
υλικό στην Ουκρανία, είχε προαναγγείλει ουσιαστικά ότι η Τουρκία
θα «πληρώσει» την ουδετερότητα στα μάτια της Δύσης, έγινε το
ακριβώς αντίθετο: η Τουρκία είναι ένας «παίκτης» που
διαδραματίζει έναν ολοένα και πιο σημαντικό ρόλο στο διεθνές
στερέωμα, εκμεταλλευόμενη πλήρως τόσο την σημαντική
γεωπολιτική και γεωστρατηγική της θέση, όσο όμως και αυτό
καθαυτό το μέγεθός της –χωρικά, οικονομικά, ακόμη και με όρους
διαθέσιμου στρατού.
Για τον λόγο αυτό, άλλωστε, με το που αποφάσισε ο Ερντογάν να
αλλάξει δόγμα έπειτα από την «αλλαγή φρουράς» στον Λευκό
Οίκο, άρχισε να το υλοποιεί περίπου απροβλημάτιστα: Τα βρήκε
με τα Εμιράτα, αποκατέστησε τις, άθλιες επί 15ετία, σχέσεις της
Τουρκίας με το Ισραήλ και τώρα προσεγγίζει ήδη την Αίγυπτο. Όλα
αυτά δεν γίνονται γιατί ο πρόεδρος της Τουρκίας έχει απέναντί του
μεγάθυμους και συγχωρητικούς συνομιλητές –δεν παίζεται έτσι το
παιχνίδι. Όλα αυτά γίνονται γιατί η Τουρκία είναι μία πολύ μεγάλη
και ισχυρή χώρα και κανείς δεν θέλει να την έχει απέναντί του.
Αυτή, λοιπόν, είναι η μεγάλη πικρή αλήθεια που πρέπει διαρκώς
να έχουμε κατά νου: όταν εμάς, εδώ, στο εσωτερικό, μας λένε οι
κυβερνώντες ότι ο Ερντογάν είναι απομονωμένος και βλέπουμε
μέρα παρά μέρα στα δελτία ειδήσεων ότι η… οικονομία της
Τουρκίας καταρρέει από μέρα σε μέρα, κάπου εκεί έξω
διαμορφώνεται μία άλλη πραγματικότητα. Και την ώρα που εμείς
βολευόμαστε με τους εθνικούς μας μύθους ότι μια μοίρα από
Ραφάλ και τρεις φρεγάτες μας έχουν καταστήσει πανίσχυρους,
έμπλεοι μικρομεγαλισμού, σύσσωμος ο πλανήτης αναγνωρίζει την
Τουρκία ως έναν ισχυρό παίκτη διεθνώς που δεν μπορεί να
αγνοηθεί.
Καλό, λοιπόν, είναι αυτά να τα θυμόμαστε κάθε φορά που περνούν
τα καινούργια «αποκτήματά» μας πάνω από την Ακρόπολη, για να
μην φεύγει από το μυαλό μας ότι η λύση στα ελληνοτουρκικά θα
πρέπει να εξευρεθεί σε ένα τραπέζι διαπραγματεύσεων –άντε-άντε
στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Και όχι «επί του πεδίου». Για το
καλό μας.
