Ο χώρος υπάρχει, ό,τι κι αν κάνουν στον ΣΥΡΙΖΑ…

Παρά τα όσα ελέχθησαν στην συνεδρίαση της Πολιτικής
Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ και μολονότι κάποια ρεπορτάζ ΜΜΕ
δείχνουν ότι σιγά σιγά τροχοδρομεί στην «επόμενη μέρα» ο
ΣΥΡΙΖΑ -ή, τουλάχιστον, στην διαδικασία που θα οδηγήσει σ’
αυτή- η πραγματικότητα είναι ότι το σκηνικό στον χώρο του
Κέντρου και της Κεντροαριστεράς είναι ακόμη ρευστό -και, κατά
πάσα πρόβλεψη, θα παραμείνει έτσι για πολλά χρόνια. Από τη μία,
παρά την υπαρξιακή κρίση και την εκκωφαντική συντριβή του
ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ έδειξε ότι έχει «ταβάνι». Πήρε 11 και κάτι ψιλά
και τον Μάιο και τον Ιούνιο, καθιστώντας σαφές ότι προσώρας
τουλάχιστον, το ρήμα που ταιριάζει στην δυναμική και τα ποσοστά
του είναι το «τσιμπάω». Δηλαδή, «τσίμπησε» μερικές μοναδούλες
σε σχέση με το ποσοστό που είχε στις εκλογές του Ιουλίου του
2019, ωστόσο αυτό ούτε τις ισορροπίες αλλάζει, ούτε θέτει την
Χαριλάου Τρικούπη σε κάποια τροχιά ανατροπής των
συσχετισμών στο πολιτικό σκηνικό εν γένει ή στον χώρο του
Κέντρου και της Κεντροαριστεράς εν είδει.
Από την άλλη, είναι σαφές πως για την ώρα, ηγέτης όπως ο
Τσίπρας δεν υπάρχει για τον ΣΥΡΙΖΑ. Βεβαίως, τόσο η Έφη
Αχτσιόγλου όσο και ο Αλέξης Χαρίτσης είναι προικισμένοι και
χαρισματικοί πολιτικοί -και όσοι έχουν παρακολουθήσει την πορεία
τους, γνωρίζουν ότι η εξέλιξή τους είναι διαρκής. Με άλλα λόγια,
όπως ακριβώς η Αχτσιόγλου και ο Χαρίτσης του 2018 και του 2019
δεν έχουν καμία σχέση με την Αχτσιόγλου και τον Χαρίτση του
2023, έτσι ακριβώς μπορεί κάποιος να εικάσει ευλόγως και
βασίμως ότι η Αχτσιόγλου ή ο Χαρίτσης ως αρχηγός δε θα έχουν
καμία σχέση στα τέλη του 2023 με τους μελλοντικούς εαυτούς τους
του 2024, του 2025 και ούτω καθεξής. Εξάλλου, αυτό ισχύει
απολύτως και για τον Αλέξη Τσίπρα: ο Τσίπρας του 2008 δεν είχε
καμία σχέση με τον Τσίπρα του 2012 και ο Τσίπρας του 2012 δεν
είχε καμία σχέση με τον Τσίπρα του 2015 ή τον Τσίπρα του 2017.
Καλά, για τον Τσίπρα του 2022 και του 2023, καμία σχέση. Άλλος
άνθρωπος, με απόσταγμα πείρας εγχώριας και ευρωπαϊκής και
πολιτικής πείρας που θα ζήλευε ο οποιοσδήποτε.
Σε κάθε περίπτωση, όλα τα παραπάνω δεν ακυρώνουν το γεγονός
ότι ο χώρος του λεγόμενου «προοδευτικού Κέντρου» και της
Αριστεράς στη χώρα θα μοιάζει για καιρό με κινούμενη άμμο.

Ωστόσο, αν όλοι οι «παίκτες» στον χώρο αυτό ξυπνούν και
κοιμούνται με τη βαριά έγνοια ότι ο χώρος στην κοινωνία υπάρχει
και πως υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που δεν
«βολεύονται» στην προοπτική μακρόχρονης κυριαρχίας της Δεξιάς
«χωρίς αντίπαλο», τότε ίσως τα πράγματα εξελιχθούν
γρηγορότερα απ’ όσο φαίνονται τώρα.