Υποτίθεται ότι εδώ και εβδομάδες πολλές, η Ευρώπη έψαχνε μία
κοινή απάντηση στο φιλόδοξο πρόγραμμα ενίσχυσης της
βιομηχανικής παραγωγής των ΗΠΑ από την κυβέρνηση Μπάιντεν,
που με τις φιλόδοξες φοροαπαλλαγές και επιδοτήσεις μπορεί να
λειτουργήσει σαν μαγνήτης για μεγάλες ευρωπαϊκές βιομηχανίες
και να οδηγήσει σε βίαιη αποβιομηχάνιση τη Γαλλία, τη Γερμανία,
την Ιταλία, την Ισπανία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Τώρα, λοιπόν, που στέγνωσε το μελάνι των συμπερασμάτων της
Συνόδου Κορυφής της περασμένης εβδομάδας, καταλαβαίνει
κανείς ότι οι όποιες -δειλές- αποφάσεις ελήφθησαν, δεν αφορούν
τους πάντες. Αφορούν μόνο τους… ισχυρούς. Οι Ευρωπαίοι
ηγέτες συμφώνησαν, ως γνωστόν, στη χαλάρωση των κανόνων
των κρατικών ενισχύσεων. Μόνο που αυτό, σε απλά ελληνικά,
σημαίνει ότι χώρες με μεγάλα δημοσιονομικά περιθώρια όπως η
Γερμανία, η Ολλανδία, η Γαλλία κ.α. θα μπορούν να αναπτύσσουν
τις βιομηχανίες τους σε βάρος των υπολοίπων χωρών της
Ευρώπης, που όσο κι αν θέλουν, προφανώς δεν έχουν τα
κονδύλια και τον απαραίτητο δημοσιονομικό χώρο για να κάνουν
το ίδιο.
Η δίκαιη λύση θα ήταν η ίδρυση ενός ταμείου με κοινά ευρωπαϊκά
κονδύλια που θα βοηθούσε τις βιομηχανίες όλων των κρατών-
μελών της Ένωσης, ώστε να μην αναπτυχθεί αθέμιτος
ανταγωνισμός στους κόλπους της ευρωπαϊκής οικογένειας. Με
άλλα λόγια, η απόφαση για χαλάρωση των κανόνων κρατικής
χρηματοδότησης θα έπρεπε να συνοδευθεί από πρόσθετη κοινή
ευρωπαϊκή χρηματοδότηση, ώστε να μην ευνοηθούν μόνο οι
γερμανικές βιομηχανίες, αλλά και οι ελληνικές, όπως και οι
πορτογαλικές. Αυτό το βήμα, όμως, δεν έγινε. Έμεινε μισό. Και για
μία ακόμη φορά, οι αποφάσεις που λαμβάνονται στην καρδιά της
Ευρώπης όχι μόνο δεν «απαντούν» αποτελεσματικά στον άγριο
ανταγωνισμό που έχει πυροδοτήσει η απόφαση Μπάιντεν, αλλά
βαθαίνουν και τις ανισότητες μεταξύ των ισχυρών κρατών και των
λιγότερο ισχυρών. Ή, αν προτιμάτε, μεταξύ του Βορρά και του
Νότου. Και, όλοι θυμόμαστε πριν δέκα περίπου χρόνια, πού
οδήγησε το χάσμα στην ανάπτυξη μεταξύ Βορρά και Νότου…
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ
